Je moet je zelf kans geven om te leven

Heel dag was ik aan het denken van hoe het verder moet met mij, constant denk ik van wat en leven heb ik, en ik kan eens niet meer lachen, en ik kan eens niet genieten van me zelf, het komt door mijn verleden, dat ik niet kan vergeten, om dat ik constant lelijk woorden hoor krijg , en word ook zo bemoeid met mij , dat ik me voel net als een klein kind, zo behandel ze mij, ter wel ik volwassen vrouw ben, weet je ik heb nog nooit moeder en vader liefde gekend , alleen maar slecht over mij zelf gehoord, nooit een keer gehoord van ik hou van je altijd werd ik aan de kant gezet, constant werd ik gekleineerd , dat ik dom was dat ik niks kon de, alles werd van mij af genomen, mijn vertrouwen alles, ik durfde gewoon niks meer.

Nu denk ik heel anders er over, wat ze over mij zeggen kan mij wat schellen, ik leef gewoon hoe ik wil leven, niemand heeft iets over mij te zeggen, ik wil her bloeien als een zonebloem of mijn vleugels uit slaan als een zwaan, dat ik de zon in mijn gezicht kan krijgen, ik wil alleen maar warmt voelen van me zelf en van de zon, dat ik weer kan genieten van mij leven zoals ieder mens om me heen, ik wil dansen ik zingen ik wil springen net als een klein kind, dat wil ik, ik heb mijn jeugd eens niet gekend nu is mijn buurt om mijn armen uit te slaan van kijk ik ben sterk, ik sta sterk in mijn schoenen, ik kan de heel wereld aan, dat moet ik zeggen, en niet meer achter om gaan kijken.

Heel mijn leven heb ik met gebogen hoofd gelopen, met verdriet met pijn, nu is het voorbij ik ga gewoon voor me zelf kiezen niet voor anderen, ik leef maar een keer, en ik ga er voor niemand kan mij tegen houden hoe ik moet leven, dan zeg ik tegen me zelf van, je moet je zelf de kans geven om te leven.