Jammer

Toen ik op een vorige locatie werkte, met zes collega's, was de sfeer prima. Zei weleens gekscherend dat ik mij een soort van musketier voelde. Grapjes maken, iets voor elkaar over hebben, helpen, een koek eten, mopperen, en veel lachen. Op een gegeven moment werd de huur opgezegd en ging we naar de huidige locatie (nog steeds in de binnenstad). Andere collega's. Nog steeds een goede sfeer. Maar de zes musketiers blijven bijzonder voor mij. Onlangs verliet eentje ons. Al begrijp ik zijn beslissing, ik vind het jammer. Samen met collega/vriendin een kaart geschreven met een uitnodiging om uit eten te gaan. Waar hij gelijk 'ja' op zei, haha. We houden contact via whatsapp, wat we eerder ook al deden. Over twee maanden verlaat een ander de groep. Een oudere man, die mij ingewerkt heeft en die ik altijd om advies kan vragen. Een oude rot in het vak. Als we elkaar zien dan praten we vaak even. Over werk maar bijvoorbeeld ook over zijn kleinkinderen.

Ik word een beetje weemoedig als collega's vertrekken. Als je elkaar aardig vindt en een leuke tijd hebt. Veranderingen zijn niet mijn ding. Al had ik verwacht dat het afscheid van deze collega gepaard zou gaan met tranen, toch was dat niet zo. Omdat we langer moesten wachten werden we wat melig en de humor absurder. We zwaaiden elkaar vrolijk uit.

Zijn er meer mensen die moeite hebben met afscheid nemen ? Was er een speciale collega aan wie je nog weleens terug denkt ?
03 okt 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Groningse
Groningse, vrouw, 52 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende