Gedumpt worden

Hoe komt het toch altijd (vaak) zo dat degene die gedumpt wordt altijd degene is die met de shit achterblijft. Terwijl ik dus al maanden aan het janken ben om m’n relatie die voorbij is, denkend dat hij ook nog wel af en toe aan me dacht (hopend), lag hij direct al met een ander te vozen en heeft hij, naar alle waarschijnlijkheid, geen seconde meer aan mij gedacht.

Dus ik ben degene die gedumpt is, terwijl ik niks fouts deed, het liep gewoon goed tussen ons, dat beaamde hij ook. Ik ben uit huis gegaan, spullen opgehaald, niet de vervelende ex uitgehangen, hem niet gebeld, gestalked of whatever. Dus in zekere zin ‘’de goede ex’’. Maar vervolgens zit ik met een gebroken hart, voel ik me niks waard en weet ik niet meer hoe ik verder moet. Waarom is dat toch altijd zo.

En ik weet ergens ook wel dat, ondanks dat hij nu met een ander loopt, dat het niks over mij zegt. Maar men wat voel ik me kut. Ben er lichamelijk gewoon ziek van. Ingeruild worden voor een ander, een beter persoon, een betere vrouw, iemand anders die hem nu vasthoudt en knuffelt en kust en ‘savonds tegen hem aan ligt voor het slapen gaan en yuk daar komt de misselijkheid weer naar boven. En ondanks dat in dit verhaal hij de ‘’slechte’’ persoon is en ik de ‘’goede’’, heeft hij nergens last van. Slaapt hij heerlijk ’s nachts in tegenstelling tot mij (halleluja Temazepan), heeft hij goede dagen (kwam vandaag voor 16:00 m’n bed niet uit) kent hij het begrip ‘jank handdoek’ niet (handdoeken werken beter dan tissues).

Waarom doen mensen elkaar dit toch aan, ik snap het niet. En waarom kunnen mensen daar niet gewoon eerlijk over zijn. En nog belangrijker, hoe kom je hier doorheen. Kom je hier überhaupt overheen.