Flitsend

De laatste weken laat ik het flink afweten wat betreft 'afspraken maken en die nakomen'. Ik heb het zelfs gepresteerd om mijn agenda niet eens meer open te slaan en de verjaardagskalender te negeren. Dat dat niet onopgemerkt is gebleven bleek o.a vandaag uit een mailtje van mijn jongste broer Jojo, die al drie dagen lag te wachten in mijn mailbox. Hoe het ermee staat. De laatste keer dat ik hem sprak was op die bewuste verjaardag van ma, waarop het tot een schermutseling is uitgelopen tussen mijn oudste broer en mij. Jullie weten inmiddels de gevolgen ervan. Ik heb vanwege mijn verminderde interesse in de buitenwereld de twee kaarten voor de oudste zoon en jongste dochter van Jojo en zijn vrouw, verzaakt te schrijven en op te sturen. Vermoedelijk heeft hij me daarop geprobeerd te bellen, maar heeft mijn huidige telefoonnummer niet, omdat ik dat nog niet aan hem heb doorgegeven.

Mijn gevoelens hieromtrent zijn tweeërlei. Namelijk aan de ene kant begint het me de keel uit te hangen dat Jojo me nooit uitnodigt voor de verjaardagen van zijn gezin, terwijl de rest van ons ouderlijk gezin wel welkom is. Aan de andere kant baal ik van mezelf dat ik me heb laten verzwakken en laten meevoeren door gevoelens van een ander persoon. Ik had mijn autonomiteit niet zo maar moeten laten aantasten door iemand die net om de hoek kwam kijken. Ik heb het hier over de flitsrelatie die duurde van 21 mei tot 3 juni jl. met een persoon die zijn ervaringen uit het verleden projecteerde op mij waardoor ik me heel onbehaaglijk ging voelen uiteindelijk en snakte naar frisse lucht. Ik heb het eigenlijk nog te lang door laten gaan. Toen ik ernstig vermoeid raakte van het hem er continu van te overtuigen dat ik niets achter hield, had ik al in moeten grijpen, maar ik had nog het ideaalbeeld voor me dat ik hem nog wel bij zou kunnen sturen, waar ik de energie helemaal niet voor had. De relatie met Marien was nog maar drie weken over. Serieus in een nieuwe relatie stappen was in feite een soort van vlucht voor de vervelende gevoelens van gemis en afwijzing. Ik had beter moeten weten.

De conclusie van dit avontuur is ik nooit meer tegen beter weten in te werk moet gaan. Ik wist bij het eerste contact ergens al dat het niet kon gaan werken als serieuze relatie, omdat ik veel meer tijd dan drie weken nodig heb om weer tot mezelf te komen na een relatie, zeker zo een als die met Marien, waarin zoveel ingrijpende dingen gebeurd zijn. Mijn nieuwsgierigheid en behoefte aan contact wonnen het van mijn gezonde verstand. Of was het een actie van het Universum, om via hem een heel bijzondere, warme, openhartige club mensen te ontmoeten, bij wie ik me meteen thuis voelde?