Familievakantie.

Over een paar uur ga ik samen met mijn vader op vakantie. Ik zie er alleen eerlijk gezegd heel erg tegenop en moet het van me afschrijven.

Het zit dus zo. Mijn vader had een tijd geleden aangeboden op met mijn op vakantie te gaan, wat ik super lief van hem vond. De laatste jaren ga ik wel eens met vriendinnen weg en ook wel eens een dagje met mijn ouders, maar nooit echt heel lang. We hadden gezamelijk besloten een korte trip naar Boedapest te maken, dit leek ons beide heel erg leuk. Alleen ik weet niet wanneer, maar van de één op de andere dag kwam mijn vader op het idee om naar Zweden gaan. Zijn broer en zijn vrouw (mijn oom en tante) hebben daar een huisje. Ik was eerlijk gezegd niet heel enthousiast , maar uiteindelijk zouden we dan in een vrije week gaan (wanneer zij er niet waren). Maar toen de vliegtickets geboekt waren, vertelde mij vader dat ze er toch wel waren inclusief mijn nicht. Ik vroeg hem, waarom hij dit niet eerder aan mij had verteld. Het enige wat hij hierop zei was: Dat is toch leuk, het is je familie. Ik was best wel boos, om het feit dat ik mij een beetje voorgelogen voelde. Maar ik greep op dat moment niet in. Ik dacht, laten we er maar het beste van maken. Hoe erg kan het zijn? Ergens in mijn hoofd heb ik ook de overtuiging dat ik dankbaar zou moeten zijn. Op vakantie gaan is toch leuk. Het is toch heel lief dat zij zo gastvrij zijn?

Maar nu (minder dan een paar uur voor vertrek) voel ik mij er gewoon helemaal niet goed bij. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan! Wanneer leer ik eens naar mijn gevoel te luisteren en het lef te hebben om mijn grenzen aan te geven? Er zijn zoveel redenen waarom ik er tegenop zie.
Ten eerste, zit ik echt mega en dan ook echt mega slecht in mijn vel. EMDR vraagt onwijs veel van me en ik heb last van paniek/hyperventilatie
Ten tweede, ik heb een beetje een ingewikkelde band met mijn vader we hebben heel lang 'moeilijk' contact gehad (door het verleden) en hierdoor wil ik dingen ook niet nog ingewikkelder maken. We snappen elkaar soms gewoon helemaal niet. Ten derde, ik heb deze familieleden al in jaren niet meer gezien het zijn zo goed als vreemde voor me. Ten vierde, mijn negatieve gedachtes overheersen zo erg. Ik wil gewoon niet in een vreemd land, met vreemde mensen zijn, zo dicht op elkaars lip! Ik gruwel ervan. En zover ik weet, van de foto's is mijn nichtje echt het perfecte meisje. Ze is super mooi en slank en succesvol. Ze is opgegroeid in een warm en rijk gezin.
En daar ben ik dan, met mijn dikke lijf en mijn geheel ander soort leven.
Voor mijn gevoel, ligt ons leven kilometers uit elkaar. Ik probeer echt hard na te denken over 'raakvlakken' die we zouden kunnen hebben. Maar behalve het feit we dus familie zijn kom ik niet.
En ik ben sowieso niet zo goed in sociaal en leuk doen, bij mensen waar ik mij niet op mijn gemak voel. Ik heb de gewoonte om mijn een beetje terug te trekken, of ik probeer geforceerd heel erg gezellig te doen waar ik meestal uitheput van raak. Ik vind het dan zo onwijs moeilijk om 'bij mezelf' te blijven.

Ik voel ook zo'n ontzettende grote druk.
Mijn tante probeert ons al jaren aan elkaar te 'koppelen', door alle succesvolle dingen die me nicht doet naar mij op te sturen (ze is fotograaf) en te zeggen HOE LEUK het wel niet zou zijn als we goed contact zouden hebben. Elke keer als ik mijn tante zie, vraag ze me of ik haar op Facebook heb toegevoegd. En elke antwoord ik, dat ik geen Facebook heb. En soms, komt er daarna een: 'Ohja, jij hebt geen Facebook hé' Maar moet je deze foto eens zien (van nicht)'. Waar ik meestal heel beleefd op antwoord en vervolgens altijd de boot afhoud
En elk jaar weer, vraagt ze of ik langs kom. Ik krijg het idee dat ze echt hoop op een soort warme familie reunie, ze zei zelfs een keer: ja we hebben gewoon weinig familie, daarom moeten we nader tot elkaar komen (Maar ik wil helemaal niet naderkomen tot mijn familie!). Soms krijg ik zelfs het idee, dat ze het uit medelijden doen. Ik heb niet echt een leuke jeugd achter de rug. Ons hele gezin is uit elkaar gevallen (veel drama). Mijn tante zei laats: Ik heb gezegd tegen haar (nicht) dat ze jou moeten meenemen, dat ze jou moet rondleiden door de stad en lekker uitgaan met ze 2e' Ik weet dat het 'goedbedoeld' is. Maar ik heb een eigen mond! Ik heb een eigen mond en een eigen wil en ik wil gewoon niet, dat mensen mij 'meenemen' omdat het moet, omdat het opgelegd is. Je kan geen klik forceren! En echt, ik waardeer het enorm dat ze mij wel willen meenemen (om welke reden dan ook). Maar het hoeft niet.

Dus verzin ik elke keer weer een smoesje om niet te gaan. Ik heb mijn vader wel verteld dat ik geen behoefte voelde om te gaan. Maar hij schijnt dat niet helemaal te begrijpen. Hij zegt dat het wel 'meevalt' dat het aardige mensen zijn. Echter is dat dus helemaal niet mijn punt. Mijn vader en ik begrijpen elkaar vaak niet. Hij heeft meer behoefte aan familie, maar ik heb dat gewoon niet.
Misschien komt het door het verleden. Maar waarschijnlijk komt het voor een groot deel door mijn ''gedachtes' over deze situatie en die heel erg negatief zijn. En diep vanbinnen, denk ik .. Ik moet het kans geven, ik ken deze mensen niet meer en ik zit vol (voor)oordelen. Plus, waarschijnlijk zit ik mezelf nu gewoon helemaal gek te maken met 'wat als' (The 'what ifs' and 'should haves' will eat your brain). Mijn paranoide brein draait overuren! Dus dwing ik mezelf om er met een open mind in te gaan. Maar het is zo verdomd moeilijk en ik had zo gehoopt, dat mijn vader er maar ook heel klein beetje begrip voor zou hebben.

Ik weet niet hoe deze vakantie, ooit goed gaat komen.
19 jul 2017 - bewerkt op 19 jul 2017 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van st-ar
st-ar, vrouw, 31 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende