Een halve liter bloed lichter

Normaal kan ik er wel om lachen als iemand een beetje chaotisch is en overkomt als een verstrooide professor, maar ditmaal werd ik er ietwat zenuwachtig van. Kan te maken hebben met het feit dat de vrouw in kwestie een dikke naald in mijn ader moest prikken.

Mijn derde bloeddonatie. Ik ben blij dat ik de stap heb genomen om dit te gaan doen. Eens per vier maanden een uurtje van mijn tijd en een halve liter bloed inleveren, in ruil voor de gezondheid van een ander. Ik vind dat wel een goede deal.
Omdat ik een veel voorkomende bloedgroep heb (0+) en een hoge Hb-waarde, word ik vaak opgeroepen. Eigenlijk direct zodra de vier maanden wachttijd voorbij zijn.
"Negen punt drie!" Jubelde de arts, toen ik de keuring door moest om te kijken of ik geschikt zou zijn als bloeddonor. Ze leek zo blij te zijn met mijn Hb-waarde dat het me niet had verbaasd als ze daar ter plekke een dansje had gedaan.
Ze vertelde me dat mijn Hb-waarde iets zou gaan zakken als ik frequent zou doneren, maar gezien mijn waarde zo hoog was dat geen probleem zou zijn. Daarom was ze zo blij. Blijkbaar komt het nogal vaak voor dat ze donors naar huis moeten sturen omdat ze een te laag Hb hebben. Mijn waarde is niet lager gekomen dan de 8,6 sinds ik doneer, dus gelukkig is dat bij mij niet aan de orde.

"Doet de naald pijn?" Vroeg de "verstrooide professor"-verpleegkundige nadat ze de naald in mijn ader had geprikt en het bloed er, na wat heen en weer geschuif, doorheen begon te lopen.
"Nu niet meer. Ik voel hem zitten, maar dat voel ik altijd." Ze had de naald namelijk verkeerd geprikt in eerste instantie. Iets te ver doorgeprikt, waardoor ze hem goed moest trekken. Het deed ook wel zeer eigenlijk. Mijn nervositeit was dus wel een beetje terecht, het is namelijk de eerste keer dat het niet in een keer goed ging. Ik vraag me af of ik dus ook voor de eerste keer een blauwe plek ga krijgen.
Bij de allereerste bloeddonatie werd ik geholpen door een jongeman. Hij leek juist nergens van onder de indruk te zijn, een beetje het tegenovergestelde van de mevrouw die ik vandaag had. Koffiefilter vervangen of een grote naald in iemands ader duwen - ik denk dat ik het verschil bij hem niet op had kunnen speuren.
De tweede keer was het een vrouw met een super kalme uitstraling. Straalde uit dat ze wist waar ze mee bezig was en was super geconcentreerd. Niet op een manier van 'ik heb geen idee wat ik aan het doen ben dus laat ik maar goed opletten', maar juist een concentratie die kunde uitstraalde. Ik denk dat ik haar het prettigst vond.

Goed, chaotisch of niet, ook vandaag is het weer goed gegaan. Nergens last van, zoals gewoonlijk. De dingen als duizeligheid of super moe zijn na een donatie heb ik zelf nog nooit ervaren. Ik hou me wel rustig, zorg dat ik geen grote inspanning hoef te leveren en dat ik niet te zwaar hoef te tillen, en dat is tot nu toe altijd voldoende geweest.

Ik twijfel nog of ik zo lekker een wandeling ga maken en dan misschien een biefstuk en wat spinazie ga scoren. Toch wel lekker voer na een bloeddonatie. En past meer dan prima in mijn koolhydraatarme dieet (huilen om de roze koek die ik heb moeten afslaan na mijn donatie). Doen? Bewegen zonder teveel inspanning, goed voer én een frisse neus halen. Win-win-win. Ja, doen dus