een 2e kans

Na 3 weken van bezinking nadat ik halsoverkop jankend en ineengestort, bij J. weg ben gegaan en naar men moeder ben gegaan, heb ik moeten concluderen dat ik het toch niet trek zonder hem. hij heeft me dan wel pijn gedaan, en zijn xbox was dan wel belangrijker voor hem, maar toch hebben we ook mooie tijden gehad in het afgelopen jaar dat we samen woonden.

vorige week heb ik hem dan ook opgebeld om er met zen tweeën erover te praten. zo hebben we beide de punten
opgeschreven die fout zijn gegaan. en hebben er over gepraat en een oplossing voor bedacht waar we het beide eens mee waren. men moeder noemt dat water bij de wijn doen.
zo hebben we afgesproken, 3x in de week samen wat leuks te gaan doen in de avond bijvoorbeeld: filmpje kijken, een dagje weg, of gewoon met zen tweeën bank hangen.
zo hebben we ook afgesproken dat hij minder achter zijn xbox gaat (sinds de afgelopen week moet ik zeggen dat ik er maar 1x achter de xbox heeft gezeten). en zo waren er nog een paar kritische punten, zoals even een luchtje scheppen als de irritaties te hoog oplopen zonder gelijk elkaar aan te vallen en elkaar te kwetsen met uitspattingen.

we zijn nu een week verder en zit ik nu alweer een week bij hem. tot nu toe heb ik weinig te klagen en houden we beide ons aan de afgesproken dingen. ik begrijp alleen niet dat het eerst zo moest lopen voor er pas wat mee gedaan werd.

men moeder was er niet echt mee eens, maarja het is mijn leven en niet die van haar. ik snap dan wel dat ze zich er druk om maakt, en dat hij al zen verloren krediet bij haar moet terug verdienen door hard zijn best te doen, om men moeder te laten zien dat hij toch de juiste vriendje is voor der kleine meid.