De witte vs. de zwarte

Het was het jaar 2002. Ik was dertien en had de familie PC in gebruik waarop we pas net een week internet hadden, na lang aandringen bij mijn moeder. Ze vond het namelijk onnodig, dat internet. Voldaan zat ik dus op MSN te chatten met al mijn vrienden en hoorde ik er eindelijk echt bij.

"Power to the whites!" Riep mijn zusje ineens vanaf de bank in de woonkamer.

Dat ze iets in het Engels riep verbaasde me niets - mijn tienjarige zusje kreeg Engelse les op school en op aanraden van de juffrouw moest ze thuis zo veel mogelijk Engels proberen te praten. Wát ze zei choqueerde me echter wel. Ik besloot dat ik het vast verkeerd gehoord moest hebben en richtte me weer op mijn MSN gesprek. Of mijn beste vriendin de nieuwe single van Shakira al had gehoord.

"Power to the whites!" Riep mijn zusje nogmaals. Ditmaal voegde ze er: "sla die zwarte in elkaar!" aan toe.

Oké, what the hell. Dit kan niet, besloot ik, dus ik stond op en stormde naar mijn zusje toe. Alsof het zo gepland was riep ze nog eens "Power to the whites!" toen ik net de woonkamer inkwam.

"Do, waarom roep je dat steeds?! Dat kan je écht niet maken, het is super racistisch!"

Ze keek me verbaasd aan. "Ik was alleen maar Galeshka en Cheyenne aan het aanmoedigen!" Zei ze, met een verdedigende toon in haar stem. "Naïche heeft me net gekrabbeld dus ik moedig ze aan om hem terug te pakken."

First things first: mijn moeder had een rare obsessie met indianen, dus al onze katten hadden dit soort namen. Galeshka en Cheyenne waren twee spierwitte katten, allebei stokdoof en het waren zusjes. Naïche was een pikzwarte kat die we met de fles hebben grootgebracht, waardoor hij nogal gestoord was af en toe (en dus zomaar ineens kon uithalen).

Ik bekeek het tafereel nog eens. Drie stoeiende katten, twee witte en een zwarte, en mijn tien jarige zusje die de katten als haar entertainment gebruikte (en misschien een beetje als wraak). Een golf van opluchting spoelde over me heen. Ik was even bang dat mijn zusje ineens een white supremacist was geworden - dit alternatief was toch wel beter. Niet lang na de opluchting schoot ik dan ook in de lach.

"Wat is er zo grappig? Net was je nog boos?" Haar stem klonk verwijtend.
"Do, ik snap nu wat je ermee bedoelde, maar luister even..."

Ik heb haar vervolgens uitgelegd waarom het absoluut geen goed idee was om 'Power to the whites!' te roepen, in welke setting dan ook. Dat ík nu begreep wat ze bedoelde, dat het hilarisch was nadat ik eenmaal begreep wat ze bedoelde, maar dat het heel snel verkeerd opgevat kon worden en dat haar in de problemen kon brengen. Helemaal met die blonde lokken en witte huid van haar. We woonden namelijk in een achterbuurt vol allochtonen en ook al woonden we daar niet dan was het nog niet oké om zoiets te roepen.
Mijn zusje is gelukkig niet dom, dus ze begreep snel wat ze in haar onwetendheid had gezegd.

"Oh nee! Maar dat bedoelde ik echt niet Mary, ik wilde alleen maar de witte katten aanmoedigen!"
"Ik begrijp het, het is al oké." Stelde ik haar gerust. "Go white kitties?" Stelde ik voor als alternatief.

"Go white kitties!" Stemde mijn zusje in, terwijl op dat moment zwarte Naïche witte Galeshka in een houdgreep nam en Cheyenne haar zusje aan haar lot overliet.