Aangerand

Ik ben aangerand.

Zo het hoge woord is er eindelijk uit. Maandenlang durfde ik dit niet uit te spreken. Al twijfel ik er nog steeds iedere dag over. De persoon in kwestie vindt immers nog steeds dat hij niets fout heeft gedaan en toen ik hem ermee confronteerde legde hij de schuld bij mij.

Het heeft even geduurd voordat ik me dit realiseerde. Wie verwacht nou dat dit gebeurt met je ex. In eerste instantie dacht ik ook echt dat het mijn eigen schuld was en durfde ik er lange tijd niet over te praten. Ik stopte het weg en probeerde er niet aan te denken. Dat ging een tijdje goed. Toch merkte ik dat ik steeds minder goed in mijn vel zat. Bij een etentje met vriendinnen barstte de bom. De alcohol sloeg in en toen hij ter sprake kwam brak ik. Stond ik daar, midden in de nacht op het balkon keihard te janken. Ik deed mijn ogen dicht en beleefde alles weer opnieuw. Hoe hij naast me kwam liggen, me vastpakte en me duwde. Ineens realiseerde ik me wat er nou daadwerkelijk gebeurd was. Ik zei meerdere keren nee, probeerde me meerdere keren los te wurmen en toch bleef hij me hardhandig pushen. Die avond herbeleefde ik alles weer. Met twee vriendinnen naast me die niets anders konden doen dan me troosten en knuffelen.

Ik krijg weer kippenvel als ik eraan denk. Sinds die huiluitbarsting denk ik er iedere dag aan. Ik heb geprobeerd het met een paar vriendinnen erover te hebben, maar merk dat dit toch lastig is. Zij kennen hem ook allemaal en hoewel ik weet dat ze allemaal 100% aan mijn kant staan is het toch gekke situatie. Verder kennen enkelen ook zijn nieuwe vriendin. Daarnaast wil ik ook niet de crazy ex-vriendin zijn die hem nu het uit is zwart maakt bij gemeenschappelijke vrienden. Ik weet namelijk dat hij mij dan weer neerzet als de persoon die er niet tegen kan dat hij een nieuwe vriendin heeft en niet over hem heen kan komen. Meneer heeft altijd zijn praatjes klaar, en aangezien hij het zelfs al tegenover mij ontkent weet ik zeker dat hij bij anderen ook wel zijn woordje klaar heeft.

Ik weet niet zo goed wat ik hier nou mee moet. Het zit me enorm dwars en heb er redelijk veel last van. Ik durf niet opnieuw te gaan daten, omdat ik bang ben voor intimiteit. Ook heb ik gehoord dat hij handtastelijk is geweest bij een goede vriendin van me toen wij nog samen waren. Ik voel me zo ontzettend dom dat ik dit toentertijd niet door had en erg schuldig dat hij haar dit heeft geflikt terwijl hij nog mijn vriend was. Ik vraag me oprecht af bij hoeveel meiden hij dit geflikt heeft. Ik walg van hem en zijn omgang met vrouwen. Zijn manipulatief gedrag zorgt ervoor dat hij iedereen om zijn vingers kan draaien en hij overal mee weg komt.

Ik heb één keer geprobeerd om met hem hierover te hebben. Dit was een week nadat het gebeurd was. Hij reageerde super nonchalant, zei dat het in zijn herinnering helemaal niet zo was gegaan en hij niet goed begreep waarom ik er een probleem van maakte. We waren immers één jaar samen geweest, dus het was voor hem heel logisch dat we dingen deden. Toen ik merkte dat het kwartje bij hem niet viel heb ik hem niet meer gesproken. Wel kreeg ik een "lief" appje met mijn verjaardag. En nu ben ik uiteraard weer de boosdoener omdat ik daar niet op geantwoord heb.

Het meest baal ik nog dat mijn leven op dit moment semi op zijn kop staat, en hij doodgelukkig is met zijn nieuwe vriendin en nergens van bewust is.

Ik weet verder ook niet zo goed wat ik nu wil schrijven of waarom ik dit opschrijf. Dit zit al tijdje in m'n hoofd en moet gewoon even op virtueel papier worden gezet. Ik moet een manier zien te vinden om hiermee om te gaan en om er niet meer iedere dag aan te denken. Ik ga naar bed en sta op met dit en hem in mijn gedachte. Dat wil ik niet meer. Ik wil dit hoofdstuk afsluiten, hem nooit meer zien of iets van hem horen. Wellicht alleen als hij zijn excuses aanbiedt, en dan wel een gemeende..