38170/45 MaarNu DeOudeBenReu DoodWas, zou ze Barak

MISSCHIEN WEL ZÓVÈR KÙNNEN KRÍJGEN DAT HIJ PERSOONLIJK DE OOGST NAAR MAGDALA KWAM BRENGEN? Géén geheime briefjes meer! Het was háár húis! Háár kámer! HÁÁR BÈD................
MAAR WÁÁR WÀS BARÀK? Hij móest híer èrgens zíjn, sámen MÈT zijn vrouw èn dòchters!? Alle gesprekken verstomden, toen Miryam & Tavita dichterbij kwamen?! Wàs er tùssen àl díe mènschen dan niet één die géén díepe mìnachting koesterde voor Miryam vàn Magdala? Blijkbaar niet! Miryam weer-stond de vijandige blikken, terwijl ze zich een weg baanden naar de poorten van Kana! Met opgeheven hoofd èn ‘n bevroren glimlach op haar lippen, blééf ze recht vóór zich úit kíjken! Tavita fluisterde: ‘Als je een hàrtelijk wèlkom hàd verwàcht, vergéét het maar! WÍJ zijn nèrgens wèlkom híer!’ Miryam negeerde haar woorden & droeg de stalknecht op: “ZET DE TENT OP AAN DE RAND VAN M’N WALNOTENBOS!
DE VIJGENBOMEN VERSPREIDEN DIT JAAR EEN ONAANGENAME GEUR, VIND IK!” Àchter zich hoorde ze een vrouwenstem mompelen: ‘Rotte vijgen zijn niet het énige wàt híer stìnkt!’ Er volgde nu zo ook meteen al ‘n honend èn instèmmend gelàch! Miryam wierp haar hoofd in haar nek en deed net alsof ze het niet gehoord hàd?! Wàt maakte het per slot van rekening úit!? Zíj zàt òp de rùg van ‘n ézel, terwijl alle anderen te vóet waren! Zíj hàd een feestjurk van zuivere zijde, terwijl de anderen zich alleen maar ruwe wòl konden veroorloven! Tavita draaide zich om en wierp een boosaardige blik naar de twintig wan-delaars die door de Poort 't Stadje Kana binnenliepen. De bruiloft zou vanavond in de buitenlucht plaats-vinden, bij de waterput op ‘t dorpsplein? Daarna zou iedereen naar binnen gaan & aanschuiven aan het Feestmaal. De plechtigheid zou verlicht worden door kleine aardewerken olielampjes, vastgehouden door de gasten! Kana zou verlicht zijn alsof de sterrenhemel voor deze gelegenheid híer neergedaald was...... Miryam had àltíjd bijzonder van bruiloften genóten! Dat wil zeggen, van alle bruiloften, behalve d’r eigen!! De stalknecht, z’n gebruinde, verweerde gezicht strak als een stuk verweerd graniet, wendde zich af v/d menigte & leidde de ezels naar ‘n stèl hóge walnotenbomen.............


24 mrt 2020 - bewerkt op 25 mrt 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 78 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende