[101] R., de 'tweede' man.

Zoals in mijn vorige verhalen beschreven, heb ik ondertussen een open relatie. Om hier wat meer geur en kleur aan te geven, wil ik benadrukken dat het niet een eenzijdig fenomeen is. Mijn vriend is op dit moment voor zijn werk in het buitenland en heeft hier ook een meid opgedaan. Gek genoeg ook nog een meid waar hij op persoonlijk vlak ook heel goed mee klikt, waar hij gelijke interesses en hobby's mee heeft en waar hij dus ook 'gewoon' leuke dingen mee doet, i.p.v. puur seksueel contact. Dat is een beetje het grote doel, om zo iemand te vinden, maar zo vanzelfsprekend is dat niet.

Wij zijn bijna 5 jaar samen en voor we überhaupt elkaar hadden ontmoet (we kennen elkaar via tinder) hadden we het hier al eens over gehad, dat dit het doel is. Hier hebben we jaren naar gezocht en ons best voor gedaan, maar het is nooit zo gelopen zoals het bedoeld was. Omdat er steeds situaties tussendoor ontstonden die niet het gewenste doel opleverde. Omdat de meiden die hij trof een negatief effect op hem hadden of met hem aan de haal gingen. Of omdat de mannen die ik ontmoette een ander doel voor ogen hadden. Of omdat het simpelweg niet genoeg klikte met onze 'derden'. Nu had ik natuurlijk R. En daarvan wist ik eigenlijk wel dat het klikte, ook op persoonlijk vlak. En dat we elkaar zouden gaan vinden op meer dan alleen seksueel of vriendschappelijk vlak. En mijn partner wilde dat ook vinden. Maar dat is niet iets wat je kunt bestellen of forceren. Dat moet ontstaan. Natuurlijk. En dat is hem nu gelukt. Hij heeft dus iemand gevonden waar hij een klik mee heeft. Dat maakt de situatie tussen mij en R. voor hem beter te verdragen. Maar het feit dat ik R. heb, maakt ook dat hij veel minder last heeft van zijn schuld/schaamte in het contact met zijn 'tweede' meid. Al met al, dus een mooie samenkomst van zaken.

Dat is een beetje de geur en kleur die ik toe wilde voegen over onze relatie ansich. Ergens voel ik de noodzaak mijn eigen 'tweede' man te verantwoorden en dus uit te leggen dat het niet alleen een feestje voor mij is, maar dat mijn partner dit feestje ook ervaart, vanuit zijn eigen perspectief. Ik weet niet waarom ik die verantwoordelijkheid voel tegenover een online dagboek community waar ik al, wat, 16 jaar lid van ben, maar goed. Bij deze.

Eigenlijk wilde ik een verhaal gaan wijden aan mijn 'tweede' man. R. Omdat ik het belangrijk vind om hem eer aan te doen en dus ook meer context te bieden omtrent hem en wie hij is als persoon. Maar ook om onze connectie meer context te geven.

Wellicht is het jullie niet geheel onbekend, ik weet niet wie van de lezers hier mij überhaupt nog kent en in hoeverre dat dan is blijven hangen. Doet er ook totaal niet toe. Maar om een korte samenvatting te geven, seksualiteit is voor mij altijd nogal een thema geweest. Er is vast een onbewuste reden geweest waarom ik op mijn 14e de gebruikersnaam 'loveaddict' koos en ik nu kan stellen dat deze gebruikersnaam mij nog steeds prima past. Seksualiteit is in mijn jeugd een bron geweest van trauma. Ik ben seksueel misbruikt en ben daarin beschadigd geraakt. Niet zozeer fysiek, maar in mijn koppie is er wel ergens wat los gerammeld in die tijd. Later heb ik ook fysiek genoeg beschadigingen opgelopen, maar die waren self-inflicted. Allemaal ver verleden tijd, maar in mijn contact met R. wel een actief onderdeel. Omdat hij een soortgelijk levensverhaal kent.

Ik heb niet vaak meegemaakt dat iemand, zeker een man, ook seksueel misbruik heeft meegemaakt. Anekdotisch, denk ik dat seksualiteit zich, na een verleden van seksueel misbruik, altijd een beetje twee kanten op kan ontwikkelen. Of seks wordt beangstigend, eng, vervelend, traumatisch. Of je gaat de controle terug proberen te pakken en gaat seksualiteit juist opzoeken, exploreren en in meer extreme mate thema's onderzoeken. Voor mij ziet dat eruit als dat ik doorgaans een erg dominant mens ben, maar dat ik in een seksuele context juist de behoefte heb om te zoeken naar hoe ik mezelf kan overgeven aan een ander. Daarin is de wisselwerking van dominantie precies wat mij prikkelt: als je onderdanig bent, ben je volgend en afhankelijk. Maar de ander is alleen leidend en dominant, omdat jij het ze dat toe staat. Geef ik een harde grens of een harde nee, dan is het spel over en gebeurt er niks meer. Dus in mijn onderdanigheid, ben ik dominanter dan ooit.

Mijn insteek was niet om in dit verhaal over mezelf te schrijven. Ik wil wel graag aandacht wijden aan onze connectie en daarin ben ik natuurlijk een groot onderdeel. Maar even van mezelf weg. Hij. R. Wat maakt hem nou wie hij is. Dat is het mooie. R. is een ongelofelijk ondoorgrondelijk mens. Ongrijpbaar. Complex. En tegelijkertijd de meest eerlijke persoon, gedreven op basisbehoeften, waar nooit aan is beantwoord.

R. heeft een zwaar verleden gehad. Waar ik wat minder leuke situaties heb meegemaakt, maar verder best stabiel ben opgegroeid, heeft hij een hele hoop ellende gezien en had hij daarbij ook geen stabiele thuissituatie. Er was één plek waar hij zich veilig voelde, maar ook deze raakte door de olievlek van labiliteit geroerd en besmet. Daarnaast werd bepaald ongezond gedrag in zijn omgeving erg genormaliseerd. Dit maakte dat hij voor zijn tiende al rookte en dronk. Niet perse de meest gezonde voedingsbodem, vooral niet als je veel hebt om te ontvluchten. Dus dat is wat hij ging doen. Ontvluchten. En dat terwijl hij met een steeds ongezonder netwerk in aanraking kwam. Criminaliteit was geen onbekend, ver van zijn bed, thema. Het was een actief onderdeel van zijn leven. Ik durf de hoeveelheid rechtszaken, arresten en cellen die hij heeft meegemaakt niet te duiden.

Concreet maakt dat hem precies het tegenovergestelde van mijzelf. Ik ben, ogenschijnlijk toch zeker, een professioneel, hoogopgeleid, stabiel, burgerlijk, braaf persoon. Ik hou me aan regels, ik ben netjes, ik neem mezelf en mijn werk serieus, ik ontwikkel mezelf eindeloos, ik ben gedisciplineerd, gemotiveerd en werk hard, in het keurslijf van de maatschappij. Ondertussen heb ik met mijn partner een huis gekocht, betaal ik een hypotheek, etc.

Hij doet alles meer op zijn eigen manier. Hij is een onderdeel van de maatschappij, maar draagt er niet aan bij. Hij conformeert zich niet aan een externe verwachting of een rollenpatroon wat hem is opgelegd. Hij gaat zijn eigen weg en is daarmee best gelukkig. Hij is ook gedisciplineerd en gemotiveerd, voor dingen waar hij een passie voor voelt. Maar dat zijn dingen die hij uitkiest, in zijn eigen tijd, op zijn eigen manier. Niet iets wat voor hem is bepaald.

Ik kan een lange opsomming geven van alle stoornissen die R. heeft. Dat ga ik niet doen, want in mijn optiek doet het er niet toe. Maar er zijn er een hoop te noemen. Waar ik nog steeds door het leven ga zonder concrete DSM diagnose, technisch gezien, simpelweg omdat ik nooit zo uit mijn dagelijks ritme ben geraakt dat het tot verstoringen van het leven heeft geleid (en dan is het dus ook geen stoornis te noemen).

En dat maakt het ook zo'n bijzonder gegeven. Dat wij elkaar zo hebben getroffen en dat het zo klikt, is niet volgens verwachting. Er wordt van mij verwacht dat ik me te veel zorgen ga maken om hem, dat ik teveel in een soort 'verantwoordelijkheids-/hulpverlenersrol' beland en van hem wordt verwacht dat hij te snel op me uitgekeken raakt, dat hij spanning mist, dat hij mij wegjaagt met zijn soms wat lichtgeraakte en wispelturige gedrag.

Maar zo is het niet. Wij hebben altijd een bepaalde herkenning bij elkaar genoten. Een bepaald gevoel van onvoorwaardelijkheid. Jij bent goed zoals je bent, jij bent niet je verleden en je hoeft jezelf niet te veranderen. En dat is gedurende de afgelopen periode alleen maar sterker geworden. Waar hij in het begin inderdaad erg moest wennen aan het feit dat ik niet zomaar uit het veld te slaan ben en niet zo sterk reageer op zijn 'grillen', moest ik hem op een ander niveau leren kennen en vooral leren vertrouwen op het verloop van tijd en de standvastigheid van ons contact (ondanks zijn grillen). Want soms kon ik wel oprecht aan mezelf of aan ons gaan twijfelen, als hij weer zo'n bui had. Maar dat kosmische lijntje tussen ons, is onmiskenbaar.

Zoals ik in mijn vorige verhaal schreef, heb ik de afgelopen maand praktisch bij hem ingewoond. Dat was niet geheel zo gepland, maar het is wel zo ontstaan. De reden waarom het niet zo gepland was, was omdat ik, zoals ik ook eerder al zei, niet in had geschat dat dat daadwerkelijk goed zou gaan. Wij hebben beide onze rugzakken en daarnaast beide een grote behoefte aan onze eigen ruimte en eigen plek. Maar om de een of andere reden, gaat het juist erg goed en loopt het gesmeerd als wij samen zijn. Het voelt naadloos. Alsof het altijd zo is geweest.

In de afgelopen maand ben ik daardoor ook veel onderdeel geweest van zijn sociale leven. We zijn bij familie op bezoek gegaan, hebben vrienden ontvangen, zijn samen naar allerlei leuke uitjes geweest (een bruiloft van vrienden, maar ook gewoon dagjes weg samen). En ik heb al eerder wat context gegeven over hem en hoe hij zijn leven heeft ingericht en dat is dat hij niet zoekende is naar een relatie of dat überhaupt ambieert. Maar, in overleg, ben ik in dit kader wel zijn vriendin. Dat voelt voor mij beter dan steeds de gehele context moeten geven en voelt voor hem ook goed. Maar wat ik niet had voorzien, is dat het ook daadwerkelijk zo goed blijft gaan. Dat we elkaar niet beu worden, maar ook dat we niet in strijd of conflict met elkaar raken. Dat we elkaar juist beter aan gaan voelen en alles nog naadlozer voelt.

Voorheen bestond zijn leven vooral uit losbandige contacten. Die ook geen verdere betekenis hadden dan een leuke toevoeging in de slaapkamer. Hij kwam zelden met een meid echt de deur uit, al helemaal niet in contact met derden. Afgelopen weekend, nadat vrienden van hem die hij al bijna langer kent dan dat ik leef, op bezoek waren geweest, vroeg ik waarom ik wel aan iedereen geïntroduceerd word. Is dat omdat ik een makkelijke trofee ben? Hoogopgeleid, sociaal, aanzienlijk jonger en mede daardoor begeerlijk, dus ik sta er mooi op, aan zijn arm? Of is het omdat het daadwerkelijk iets betekent? Het tweede werd beaamd. "Ik denk dat je toch echt speciaal bent". Dat zijn woorden die hij niet makkelijk zegt. Net als dat hij nooit of in ieder geval zelden, zelf het initiatief neemt om mij op een liefkozende manier aan te raken (simpelweg omdat het niet iets is wat hij gewend is) en vannacht naast me kwam liggen en mijn hand vastpakte, om hand in hand in slaap te vallen.

En daaruit kan ik dan breder concluderen dat we elkaar daarin hebben gevonden. We vinden elkaar allebei speciaal. We zijn speciaal voor elkaar. We zijn voor elkaar de eeuwige uitzondering, anders dan alle anderen. Ik pas niet in zijn lijstje van vrouwen, zoals hij maanden geleden tegen me zei. "Jij staat op een los briefje". En hij voor mij ook. Waar ik vaker in relaties verzeild raakte met mensen die, eerlijk is eerlijk, beschadigd waren en verstoord gedrag vertoonde, was het nooit zo'n puur contact als dit. En kon ik voorheen niet bij mezelf blijven, standvastig en stabiel blijven. Althans, veel minder goed als nu. Ik ben nu dusdanig van mezelf overtuigd en stevig in wie ik als mens ben, dat ik niet wankel. En dat maakt me voor hem ook zo bijzonder. Hij heeft altijd alleen maar wankelende mensen om zich heen gehad. Het was een onmogelijkheid om stabiliteit te vinden in zijn omgeving. En daarin vul ik aan op een gemis wat hij al zijn gehele leven kent.

Wat brengt hij mij? Niet volgens de verwachtingen van een ander te leven. Los, vrij. Ik heb vaker gezegd, als ik bij hem ben, voelt het alsof ik weer 16 ben. In contact met mezelf, acterend op behoeften/impulsen, zonder altijd de volledige verantwoordelijkheid van de wereld op me te nemen. Zonder na te denken over de lange termijn gevolgen, maar in het moment te mogen genieten. Dat kan hij als geen ander en ik bij hem, ook. Dat voelt zo fijn en zo goed.

Op seksueel vlak, waar ik eigenlijk mee begon, raken wij elkaar dus ook. Waar we een gelijkend verleden hebben, vinden we elkaar daarin. Ik heb nooit eerder de ervaring gehad dat ik bepaalde microgedragingen (die ik bij mezelf durf te labelen als trauma responsen) herkende bij een ander. Bij hem zie ik ze ook. En dat geeft ergens een super geruststellend gevoel van herkenning en erkenning. Ik gun het niemand om een dergelijk verleden te hebben, natuurlijk. Maar om jezelf te mogen zien in een ander, kan soms echt een gevoel van troost geven. Het ligt niet alleen aan mij, ik ben niet alleen zo geworden, het is oké, want bij hem is het ook oké. En ik ga er niet minder om van hem houden, dus hoef ik ook niet minder van mezelf te houden.

Ah. Wat een mooie afsluiter is dat. Laat ik het daar maar eens bij laten. Hij bevestigt dat ik van mezelf mag houden in de hoedanigheid dat ik dat doe. En wat is er mooier dan dat.