....

Poeh zeg, het valt me niet mee de Ramadan. Niet dat ik daaraan doe, maar toch krijg ik er veel van mee, gezien ik wel een aantal keren per week eet bij Mozus, die wél de Ramadan praktiseert. Dus geheel uit het niets doe ik onbewust toch meer mee dan me lief is. Het is namelijk weer eens zo gesteld hierzo dat ik niet rond kan komen met het geld dat ik ontvang per maand, vanwege een soort van een manie waarin ik heb gezeten zo'n jaar lang. Ik kon het gewoon niet meer laten om zorgvuldig met mijn geld om te gaan en met mijn leven. En waarom? Liefdesperikelen. Dat zou eigenlijk al lang geen zo'n enorm groot deel van mijn aandachtsgebied moeten zijn, kijk maar naar mijn leeftijd. Maar enfin, ik dwaal af. Weet je dat het ongewild mee moeten doen met een religieus gebeuren, zoals dus nu, mij gewoon kei depressief maakt? Daarom dacht ik slim te zijn door mijn laptop eens op te starten, om me terug te trekken in mijn eigen wereld. Niet die van 'dingen doen die ik eigenlijk niet wil doen'.

Exact om 00.00 uur was ik opgestart. Ik zag in het scherm de tijd staan, en ook de datum van vandaag. Ik uitte gelijk: 'Hey, mijn oma is jarig!'. Marien die achter me op de bank tv zat te kijken hoorde me en vroeg me hoe oud ze geworden is. Ik dacht even na en gaf als antwoord: '80 is ze ongeveer nu'. Eerder deze avond was oma ook al onderwerp van het gesprek tussen mij en Marien, toen hij zei dat ik de jongste niet meer ben, met mijn bijna 42 jaar. Ik dacht daarbij gelijk aan mijn oma, van wie ik zeker weet dat ze op die leeftijd voor de eerste keer oma werd. Dat vertelde ik Marien ook. En nu op haar verjaardag zegt ie tegen me: 'Je moet haar feliciteren nu het nog kan'. En hij heeft daarin volkomen gelijk.

Ik kan me voorstellen dat bovenstaande een en ander aan vragen oproept aan jou als lezer, vooral over hoe het nu zit tussen mij en Marien. Logisch. Ik kan hierover kort zijn. Marien bel ik altijd als ik in nood zit, of ruzie heb met iemand. Ditmaal was het twee dagen geleden zo dat ik een voorbijganger uit de tempel moest bonjouren, waar de politie helaas weer bij is geroepen door een omwonende. Ik heb niet eens geweld hoeven toepassen, gelukkig, maar volgens de politie agent van dienst had die omwonende dus gemeld dat ik door het lint aan het gaan zou zijn en dat het met mij niet goed zou gaan. Geen idee wie het was. De agent heeft toen een en ander aan standaard vragen aan me gesteld, die ik naar eer en geweten heb beantwoord, om te kijken of ik niet in een psychose ofzo beland was. Voor ze er waren had ik Marien al gebeld om me geestelijk te ondersteunen. Toen ik dat vertelde tegen de politie agent zei hij gelijk 'Ow dat is fijn'. Zo van, ow die kennen we en we weten dat hij een goede invloed heeft... ? Tenminste die indruk wekte hij op me. Dat er niets aan de hand was concludeerde ik uit het feit dat hij en zijn collega vlot weer vertrokken, dat ze niet de crisisdienst erbij haalden.


Nou, sinds die avond is Marien weer regelmatig bij me thuis. Ik voel mezelf niet fijn meer alleen hier in de tempel, want ik weet van de gast die ik eruit moest gooien, dat ie zal proberen weer binnen te komen bij me. Daarbij opgeteld komt Pete de 21ste vrij uit de gevangenis. Van hem ontving ik laatst een kaart met de tekst 'Dit lustobject komt naar je toe' op de voorkant, en op de achterkant dat hij voornemens is me 'opnieuw te gaan versieren'. Voor het geval Pete heb ik wel maatregelen genomen. 1). Mijn advocaat heeft de gevangenis waar hij zit gebeld dat hij geen contact met mij hoeft op te nemen, omdat ik dat niet wil. 2). Ik heb gesproken met Veilig Thuis en heb tips gekregen om hem buiten de deur te houden. 3). Afspraak op locatie met de politie. Als ik bel komen ze dus gelijk.


Het allerbeste scenario zou voor mij zijn om een dikke vette punt te zetten achter de stad waar ik woon. Ik vertrouw erop dat dit ook gaat lukken. Het is eigenlijk niet eens een optie om hier te blijven. Ik snak naar de kans om te vertrekken. Daar werk ik aan. Vanmorgen sprak ik Daniël van de GGz nog. Hij zegt ook dat ergens anders een 'nieuwe' start maken het allerbeste is. Het enige wat me nog tegenhoudt om dit plan ten uitvoering te brengen is vooral dat Esmee hier in de stad op school zit, en dat zij al zoveel veranderingen heeft meegemaakt én nog gaat meemaken. Eerst moet ik duidelijk hebben hoe het gaat met de overstap naar een ander gezin. Dat moet heel zorgvuldig gebeuren. Ik wil zo dicht mogelijk bij haar zijn.

……