Adoptiereis China - Dag 1 en 2

Dag 1

Het is vandaag een mooie zonnige dag als we ontwaken van de laatste nacht als drie koppig gezin in ons eigen huis. Nadat het ontbijt achter de kiezen is, is voor Ramon het moment daar. Hij reikt nog een keer in de snoeptrommel om daar vervolgens zijn laatste snoepje te verorberen. Eindelijk, de dag is aangebroken dat we naar China gaan!
De laatste check op de lijstjes en de koffers gaan dicht. De beide opa s en oma s komen langs en samen met hen gaan we richting Schiphol met de kofferbak afgeladen.

Op Schiphol aangekomen gaan we richting de incheck palen. De check-in zit wat tegen. Ongeacht welk paspoort we invoeren, steeds komen we op Patricia uit. Op naar de bemande balies dus. Hier weten ze gelukkig alles weer in orde te maken. Ramon mag zelfs achter de balie komen en de lopende band bedienen voor de koffers. Met de boardingpassen in de hand en 3 koffers lichter, lopen we nog even terug naar de opa s en oma s. We nemen afscheid van hen en zwaaien zolang we ze kunnen zien. Ramon, heerlijk onbeschaamd als hij op zijn leeftijd kan zijn, schreeuwt nog een paar keer luidkeels DOEI OPA EN OMA!!. Het avontuur is begonnen.

Bij de gate ontmoeten we Nynke, Patrick en hun zoontje Frank. We reizen gezamenlijk naar china. Zij zullen tussentijds nog een weekje in een andere provincie verblijven om hun zoontje daar op te halen. De overige dagen zitten we gezamenlijk in hetzelfde hotel.

We vliegen met een vliegtuig dat pas 12 dagen in gebruik is. Het is de nieuwe Airbus van China Southern. Op foto s lijkt hij al groot, maar nu we hem vanachter het glas kunnen bewonderen zien we pas echt hoe groot die is. We zitten achterin bij de gate te wachten. Zoals gebruikelijk staat het stampvol met mensen die alvast in de rij gaan staan. Dat gaat wel even duren. Dan komt er een KLM stewardess ons halen. Alle mensen reizend met kleine kinderen mogen naar voren. Met kinderwagen en kids passeren we de ellenlange rij. Alle mensen worden door de stewardess vakkundig opzij gedirigeerd om zo een pad vrij te maken voor ons. Dat het vliegtuig groot is blijkt ook wel uit de enorme rij met mensen die we passeren. Als een van de eerste betreden we het vliegtuig en bereiden ons voor op een lange vlucht van 9,5 uur. Iedere stoel heeft zijn eigen entertainmentcentrum met films, series, spelletjes, muziek en boeken. Genoeg vermaak dus.
We verliezen tijdens de vlucht 6 uur van de nacht. Nadat het eten naar binnen is gewerkt en we nog een filmpje hebben gekeken wagen we een poging te gaan slapen. Ramon ligt languit overdwars tussenin en heeft na enige aanmoediging de rust gevonden om te gaan slapen. Patries en ik komen niet verder dan rustig met de ogen dicht zitten.

Dag 2

Rond 11 uur s avonds Nederlandse tijd krijgen we ontbijt in het vliegtuig. Het is dan inmiddels half 5 in de ochtend Chinese tijd. Met moeite krijgen we Ramon wakker na drie uur geslapen te hebben. Half in slaap eet hij zijn croissantje op.
We gaan ons voorbereiden op de landing. Dit is altijd het minst prettige deel van de vlucht. Mijn hoofd voelt aan als het door de stijgende luchtdruk ingedrukte waterflesje voor me in het stoelvak. Gelukkig staan we even later op de grond en vereffend de druk zich weer. We komen vlot door de immigratiedienst en ook de koffers hebben we snel gevonden.

Eenmaal door de douane worden we opgewacht door de gids van de reisorganisatie. Later in de bus vertelt ze dat ze Linda heet, tenminste dat is haar Engelse naam. Ze geeft wat praktische tips over taxi s, straatverkopers, vals geld en toeristische trekpleisters. Beijing, de hoofdstad van China, heeft circa 21 miljoen inwoners en ruim 5 miljoen prive auto s. We staan dus ook dik in de file. De chauffeur rijdt netjes en rustig. Al gauw krijgen we door dat de voorrangsregels hier wat anders werken. De grootste ego gaat voor, zogezegd.
We komen in het hotel aan. Linda helpt ons met de check in. Ze heeft ook een betrouwbaar persoon geregeld die het geld kan omwisselen. Wat een berg geld zeg, we krijgen 500 briefjes van 100 yuan.

Even later krijgen we het signaal dat de kamers klaar zijn. We spreken af om over tweeëneenhalf uur weer beneden te komen, zodat we even een beetje slaap kunnen inhalen.
Dan gaan we op lunchavontuur. We lopen even later door een straatje met eettentjes. Naoh SM is de naam van het tentje waar we naar binnen gaan. Met handen, voeten, een woordenboekje en plaatjes weten we duidelijk te maken wat we willen. Althans dat denken we. Ramon heeft met Patries een mais schotel met wat worteltjes, lekker mild van smaak. En ik? Hoe zal ik omschrijven wat ik had. Neem 2 eetlepels vlees en voeg er 4 volle eetlepels rode en groene pepers aan toe. Roerbak dit even en serveer met rijstā€¦ Pfff, wat een vuurdoop zeg. Mijn mond stond in vuur en vlam. Er moeten een aantal leden van het personeel zich toch smakelijk hebben vermaakt in de keuken. Ik heb zo lijkt het een van de pittigste gerechten uitgezocht. Bij andere Chinese eters zag ik dat er ook een stuk mildere gerechten waren. Weten we dus ook waarom het naoh SM heet ! Morgen dus de pictogrammen voor eten meenemen die ik had voorbereid. Check. . .

Na nog wat boodschappen te hebben gedaan in de Carrefour (beetje vergelijkbaar met de Makro bij ons) keren we terug naar het hotel om de koffers uit te pakken en wat te ontspannen.

Rond zes uur lopen we naar het warenhuis aan de overkant van de straat. In dit warenhuis zitten een aaknipoogntal eetgelegenheden. Patries kiest iets kant-en-klaars zodat ze kan zien wat het is, en ik ga voor de wok waarbij ik zelf de ingrediënten bepaal. Vrijwel geen van de Chinezen spreekt Engels, maar ze zijn erg behulpzaam. Met handen en voeten komen we er toch wel uit. Dit keer komt hij met wat pepers in zijn hand vragen of ik pepers er door wil of niet. Na mijn ervaring van vanmiddag sla ik die vanavond even een keer over. Ik krijg een heerlijke smakelijke maaltijd met een beetje muntachtige olie, verse koriander, sesamzaad en gebakken knoflook. Dit smaakt overheerlijk, een hele verademing na vanmiddag.

Nu, na het eten achter de laptop om het eerste verhaal van het dagboek een feit te maken.
Het is nu wel een gek idee. Robin ligt nu een paar kilometer verderop waarschijnlijk lekker te slapen. Ramon vroeg in de bus nog: Papa, waar woont Robin nu? Nog 4 nachtjes slapen en dan weten we het.

Eerste indruk van Beijing? Druk en vol, maar de mensen heel vriendelijk, behulpzaam en ook heel westers. Als je door de winkels loopt is het net of je door de Bijenkorf of de Makro loopt.

Zo dat is het voor vandaag. Morgen op de planning om wat toeristische attracties te gaan bekijken.


Ik heb een fotoalbum gestart waarin ik wat foto's heb geupload. (met veel pijn en moeite, via een kruip door sluip door route door de chinese firewall)

http://picasaweb.google.com/madenheijer/AdoptiereisChina
02 jul 2015 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van RobinSjimmy
RobinSjimmy, man, 39 jaar
   
Schrijver staat geen reacties toe.
  vorige volgende