Life hits you hard sometimes...
Ik denk veel na de laatste tijd, dacht dat het misschien zou helpen als ik mijn gevoelens opschrijf. Ik zal misschien soms dingen schrijven, waar niemand iets van snapt. Misschien dat diegene die het leest zich er niet in kan inleven, misschien is dat soms ook maar beter. Ik zal gewoon beginnen en zie wel waar ik stop.
Ben 19 jaar, woon nu een tijdje op mezelf. Dit is goed voor me geweest omdat ik op deze manier meer afstand kon nemen van bepaalde mensen en de bijbehorende issues. Aan de andere kant, vind ik het soms erg moeilijk. Dit omdat ik vaak veel nadenk zodra ik alleen ben, wat voor mij niet goed is. Dan denk ik aan mijn verleden, aan al de mensen die in en uit m'n leven zijn gelopen. Sommige mis ik, sommige ben ik blij dat ik ze nooit meer hoef te zien.
Ik denk aan mijn vader, een agressieve alcoholist. Met zijn eigen gezin, waar ik niet bij hoor.
Aan mijn moeder, een ontzettend lieve en sterke vrouw, maar die geteisterd wordt door de psychische ziekte Borderline.
Aan mijn broer, die zichzelf naar de klote zuipt.
Ik denk aan zoveel mensen, die zoveel hebben meegemaakt en daar allemaal op een andere manier mee omgaan.
Dan denk ik aan wat er van mij terecht is gekomen en ben ik bang voor de toekomst, omdat ik weet dat mijn verleden aan me blijft knagen. Heb soms het gevoel dat het me langzaam kapot maakt. Ik probeer eraan te werken, maar het is soms zo moeilijk om op jezelf te focussen als je dierbaren zichzelf naar de klote helpen. En ik wil ze zo graag helpen, maar ik kan niet meer. Ben zo moe. Geloof me, pijn en verdriet is echt vermoeiend. Daarbij heb ik mijn eigen problemen, waar ik op mijn manier weer mee omga. Het leven is niet voor iedereen even makkelijk, maar uiteindelijk komen we er wel.
Quote of the day:
We are all dealing with the same hell,
just different devils.
Ben 19 jaar, woon nu een tijdje op mezelf. Dit is goed voor me geweest omdat ik op deze manier meer afstand kon nemen van bepaalde mensen en de bijbehorende issues. Aan de andere kant, vind ik het soms erg moeilijk. Dit omdat ik vaak veel nadenk zodra ik alleen ben, wat voor mij niet goed is. Dan denk ik aan mijn verleden, aan al de mensen die in en uit m'n leven zijn gelopen. Sommige mis ik, sommige ben ik blij dat ik ze nooit meer hoef te zien.
Ik denk aan mijn vader, een agressieve alcoholist. Met zijn eigen gezin, waar ik niet bij hoor.
Aan mijn moeder, een ontzettend lieve en sterke vrouw, maar die geteisterd wordt door de psychische ziekte Borderline.
Aan mijn broer, die zichzelf naar de klote zuipt.
Ik denk aan zoveel mensen, die zoveel hebben meegemaakt en daar allemaal op een andere manier mee omgaan.
Dan denk ik aan wat er van mij terecht is gekomen en ben ik bang voor de toekomst, omdat ik weet dat mijn verleden aan me blijft knagen. Heb soms het gevoel dat het me langzaam kapot maakt. Ik probeer eraan te werken, maar het is soms zo moeilijk om op jezelf te focussen als je dierbaren zichzelf naar de klote helpen. En ik wil ze zo graag helpen, maar ik kan niet meer. Ben zo moe. Geloof me, pijn en verdriet is echt vermoeiend. Daarbij heb ik mijn eigen problemen, waar ik op mijn manier weer mee omga. Het leven is niet voor iedereen even makkelijk, maar uiteindelijk komen we er wel.
Quote of the day:
We are all dealing with the same hell,
just different devils.
23 jan 2015
- meld ongepast verhaal
-
Peetr (opgeheven op 7-2-2015)
vrijdag 06 februari 2015 10:27
Herkenbaar Invictus,
mensen zijn verantwoordelijk voor hun eigen leven, mensen veranderen alleen als zij dat zelf willen.
Ik heb een vriend die zich aan het dooddrinken is, na vele gesprekken met hem en diverse hulp middelen ben ik er achter gekomen dat het niks helpt...en zoals je al zegt je hebt je eigen zorgen en leven en dat gaat voor.
Het is soms heftig maar nu ik inzie dat iedereen zelf de verantwoordelijkheid heeft valt er veel last van me af omdat ik inzie dat hun zelf bepalen wat zij willen met hun leven. -
Invictus
zondag 08 februari 2015 00:01
Dat is ook zo Peetr, sommige mensen kun je niet helpen. Je kunt er alleen voor ze zijn, maar uiteindelijk moeten ze zelf uit die put zien te komen. Al is het soms moeilijk om ze te zien vallen en opstaan, je wilt helpen maar soms kun je dat gewoon niet.
-
Legendary (opgeheven op 11-6-2015)
zondag 08 februari 2015 01:41
Herkenbaar.
when everybody arounds you, is hitting you down.. only you can do is stand up.
stand up and fight.
You will get the strenght of all of them
fight
-
Aubergine
zondag 15 maart 2015 00:11
"Dan denk ik aan wat er van mij terecht is gekomen en ben ik bang voor de toekomst, omdat ik weet dat mijn verleden aan me blijft knagen."
Je verhaal is herkenbaar. Alleen ... aan dat verleden kun je niets veranderen. Je toekomst heb je voor een deel nog wel in de hand. En die angst voor de toekomst zal absoluut terecht zijn maar het kan je ook verlammen.
Laat het verleden voor wat het is, trek er lering uit en focus je op datgene wat jij graag wilt in/voor de toekomst. Help vooral daarbij eerst jezelf, zodat jij sterker wordt, krachtiger en meer zelfvertrouwen genereert. (eventueel daarna kun je anderen helpen)
Plaats jezelf eerst op nummer uno, Invictus. De rest volgt vanzelf.
Be the Invictus which hides inside of you.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 13 mei 2019 Je wordt net als je vader ( 2 )
- O 29 nov 2018 Jarig. Wat een feest. ( 3 )
- O 05 mrt 2018 Slaapwandelen erg genant ( 5 )
- O 22 okt 2017 De tijd
- O 18 okt 2017 Hoelang nog? ( 2 )
- O 17 okt 2017 Suikerziekte, surprises, verslagen en vakantie ( 3 )
- O 21 sep 2017 Hoe zeg je dat? Help?? ( 6 )
- O 10 sep 2017 Geen zin hebben, maar hij wel. 18+ ( 2 )
- O 25 aug 2017 Spaarrekening is eng, vreemd? ( 2 )
- O 23 aug 2017 dag weer achter de rug
- O 23 aug 2017 Een vol hoofd
- O 22 mei 2017 stage sollicitatie ( 2 )
- O 19 mei 2017 Leven in het hier en nu, maar hoe dan?
- O 30 apr 2017 slecht slapen ( 8 )
- O 29 apr 2017 pfff wat een dag