37361279het linnen doodskleed & de specerijen voor

DE BEGRAFENIS KOSTTEN EEN INKOMEN VAN EEN HALF JAAR? Er moest voldoende voedsel & onderdak voorhanden zijn voor degenen die van vèr kwamen! Er meldden zich onmiddellijk muzikanten & professionele rouwklagers: die moesten worden betaald. Iedereen wist dat Yaïr & Elisjeva arm waren. Yaïr had vaak genoeg gezegd dat Dvorah hun enige schat op deze aarde was! Hoe kon hij haar nu zo toch de begrafenis geven waar ze recht op had? Maar gelukkig was Marta er, die 't meisje niet goed genoeg kende om echt verdrietig te zijn. Marta, praktische Marta, die als 'n rots in de branding van dit gemeenschappelijk verdriet alles & iedereen in juiste banen wist te leiden!
Allereerst, verklaarde ze, moest Yaïr teruggehaald worden van zijn zoektocht naar onmogelijke wonderen. Valse hoop had hem 'n rad voor ogen gedraaid. Zelfs de beenderen van de profeet Elisja konden Dvorah niet terugbrengen, zei Marta kordaat. Nakdimon werd uit zijn rouwbeklag gehaald & kreeg de opdracht om samen met El'azar onmiddellijk op pad te gaan om Yaïr te zoeken & hem te vertellen dat zijn dochter inmiddels gestorven was. Vandaag geen wonderlijke genezingen, snauwde Marta. Yaïr moest onmiddellijk thuiskomen!
Door verdriet overmande vrienden werden het huis binnengelaten. Geoefende weeklagers en fluitspelers werden buiten opgesteld in 'n vertoon van zorgvuldig georganiseerd rouwbeklag. Het lichaam moest worden gewassen, gezalfd en gekleed voor de begrafenis met Kavod Ha-Met, de eer die men zelfs een levenloos menselijk lichaam verschuldigd was. Marta zou die taak zelf op zich nemen. Ze zou zèlf het kind voorbereiden op haar begrafenis, met de hulp van 'n kleine groep vrouwen. Er moest een graf aangekocht worden en deze begrafenis moest binnen 24 uur plaatsvinden! Marta verzekerde El'azar en Nakdimon dat het lichaam van Dvorah opgebaard zou zijn, tegen de tijd dat Yaïr terugkeerde van zijn dwaze zoektocht. Het graf zou gereed zijn. 'ÈN,' zei ze op samenzweerderige toon tegen haar broer, zó lúid dat Nakdimon & verschillende omstanders 't konden verstaan, 'WIJ ZIJN DE NAAST BLOEDVERWANTEN VAN DEZE ARME MENSEN. DAT ARME, LIEVE KIND. YAÏR ZOU HAAR NOOIT DE BEGRAFENIS KUNNEN GEVEN DIE ZIJ VERDIENT? HET IS ONZE PLICHT, EL'AZAR! WE BETALEN ALLES UIT ONZE EIGEN ZAK. DAT IS HET MINSTE WAT WE KUNNEN DOEN.'