Vraag advies
Lief dagboek, lieve lezers,
Ik weet jullie weer te vinden. Midden in de nacht. Traan voor traan loopt langzaan naar beneden. Al minuten. Ik lig in het donker, met een kater tegen mijn heupen die lichtjes snurkt. Tevreden op mijn bed, niet wetend wat voor angst er in mij schuilt.
We zijn 2 jaar samen. De man die mij gelukkig maakt. Mijn tegenpool. De man die me laat lachen, uren naar me luistert, me lief heeft en me vooral geliefd laat voelen.
Overigens ook de man die aan de andere kant van Nederland woont.
We zijn 2 jaar samen, de man die perfect voor me lijkt te zijn. We zijn toe aan de volgende stap. samenwonen! We hebben nooit ruzie, alles loopt fantastisch, we zijn dol op elkaar.
Kort geleden hebben we besloten dat ik naae zijn dorp zal verhuizen. Hij is er duidelijk aan gehecht. Ik laat alles achter. Goed.. 3 uur verder ;-). 3 uur van mijn familie en vrienden, weg van mijn veilige omgeving, afscheid nemen van mijn vaste baan.. etc. Etc..
Afgelopen week heb ik naar banen gezocht. Ik wist dat het in deze regio iets moeilijker zou worden. Maar de moed zakte me in mijn schoenen.. het is hier gewoon bijna onmogelijk. Opeens voelde ik angst en eenzaamheid. Wat als het niet lukt?
Tuurlijk heb ik dit met de man van mijn dromen besproken, maar zijn reactie deed pijn. Ik vroeg hem of hij openstaat om andere opties te bespreken als ik daar geen baan kan krijgen. Hij antwoordde dat het dan stopt tussen ons, omdat verhuizen voor hem geen optie is.
Tuurlijk wilt hij me niet kwijt, houdt hij van me. Maar dit deed pijn. Ik werd onzeker. Kon hij niet 100% voor mij gaan en opties in overweging nemen als ik geen baan kon vinden in de buurt en toch naar de grote steden moet?
Is hij wel zo zeker over mij? Verwacht hij dat ik alles op geef zonder dat hij daarvoor iets hoeft te doen? Ben ik wel belangrijk genoeg?
Misschien maak ik mezelf gek en onzeker.
Maar wat zou jij doen in mijn situatie? Wat vind jij hiervan?
Inmiddels heeft mijn kat me naar het randje van mijn bed geduwt en ligt hij uitgebreid op zn rug te genieten van alle ruimte..
Ik weet jullie weer te vinden. Midden in de nacht. Traan voor traan loopt langzaan naar beneden. Al minuten. Ik lig in het donker, met een kater tegen mijn heupen die lichtjes snurkt. Tevreden op mijn bed, niet wetend wat voor angst er in mij schuilt.
We zijn 2 jaar samen. De man die mij gelukkig maakt. Mijn tegenpool. De man die me laat lachen, uren naar me luistert, me lief heeft en me vooral geliefd laat voelen.
Overigens ook de man die aan de andere kant van Nederland woont.
We zijn 2 jaar samen, de man die perfect voor me lijkt te zijn. We zijn toe aan de volgende stap. samenwonen! We hebben nooit ruzie, alles loopt fantastisch, we zijn dol op elkaar.
Kort geleden hebben we besloten dat ik naae zijn dorp zal verhuizen. Hij is er duidelijk aan gehecht. Ik laat alles achter. Goed.. 3 uur verder ;-). 3 uur van mijn familie en vrienden, weg van mijn veilige omgeving, afscheid nemen van mijn vaste baan.. etc. Etc..
Afgelopen week heb ik naar banen gezocht. Ik wist dat het in deze regio iets moeilijker zou worden. Maar de moed zakte me in mijn schoenen.. het is hier gewoon bijna onmogelijk. Opeens voelde ik angst en eenzaamheid. Wat als het niet lukt?
Tuurlijk heb ik dit met de man van mijn dromen besproken, maar zijn reactie deed pijn. Ik vroeg hem of hij openstaat om andere opties te bespreken als ik daar geen baan kan krijgen. Hij antwoordde dat het dan stopt tussen ons, omdat verhuizen voor hem geen optie is.
Tuurlijk wilt hij me niet kwijt, houdt hij van me. Maar dit deed pijn. Ik werd onzeker. Kon hij niet 100% voor mij gaan en opties in overweging nemen als ik geen baan kon vinden in de buurt en toch naar de grote steden moet?
Is hij wel zo zeker over mij? Verwacht hij dat ik alles op geef zonder dat hij daarvoor iets hoeft te doen? Ben ik wel belangrijk genoeg?
Misschien maak ik mezelf gek en onzeker.
Maar wat zou jij doen in mijn situatie? Wat vind jij hiervan?
Inmiddels heeft mijn kat me naar het randje van mijn bed geduwt en ligt hij uitgebreid op zn rug te genieten van alle ruimte..
24 jan 2020
- meld ongepast verhaal
-
Lezer
vrijdag 24 januari 2020 10:40
Zo dat is wel hard om te horen. Jij hebt alles over voor hem. Maar andersom is het meteen over.
Denk goed na, het gaat ook om wat jij wilt. Jij telt ook hier! -
Ssdd
vrijdag 24 januari 2020 16:43
Ik ben van Belgie naar Nederland verhuisd voor de liefde. Ik had het nooit gedaan als hij niet ook dingen zou opgeven voor mij.
Denk goed na. En ja, je mag me een PB sturen. -
ViveLeHans
vrijdag 24 januari 2020 17:50
Misschien heeft hij een goede reden, maar jij evengoed. Als je daar straks zit zonder werk, familie en vrienden ben je volledig afhankelijk van hem. Dat is een risico.
Waarom wil hij niet verhuizen? Waarom liever daar wonen dan samen zijn?
Ondanks dat je graag bij hem wil zijn wordt nu al duidelijk dat zijn woonplaats boven jouw welzijn staat. Ik kan me enkel afvragen wat er nog meer boven staat.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 13 mrt 2021 Zwanger en paniek ( 4 )
- O 22 okt 2020 3e echo ( 2 )
- O 20 okt 2020 Het duurde even ( 1 )
- O 13 okt 2020 Echo uitslag ( 6 )
- O 11 okt 2020 Morgen echo ( 6 )
- O 03 okt 2020 Echo ( 2 )
- O 10 apr 2020 Omgeving
- O 09 apr 2020 Paniek
- O 25 mrt 2020 Opgesloten ( 2 )
- O 24 mrt 2020 Hormonen ( 1 )
- O 08 feb 2020 Niet gehoord voelen ( 3 )
- O 31 jan 2020 Geluksmoment ( 1 )
- O 30 jan 2020 Ik kom wel voor mezelf op ( 2 )
- O 28 jan 2020 Altijd vrolijk? ( 2 )
- O 25 jan 2020 Spel ( 3 )