Shinen

Tijd gaat snel en toch langzaam tegelijkertijd. Over een maandje zit ik al diep in de eerste fase van mijn scriptie. Maar nu wacht ik alles nog een beetje af, laat ik de tijd langzaam doorlopen, tot ik daadwerkelijk iets moet doen of ergens heen moet gaan.

Ik heb meer dan de helft van mijn haar af laten knippen. Dat was niet helemaal de bedoeling, eigenlijk. Ik wilde het tot iets boven mijn schouders hebben en toen ging mijn haar nog even extra krullen en viel het wat korter uit. Maar ik kan er niets aan doen. Het groeit wel weer terug. En ik krijg er complimentjes over. Dus zo erg is het vast niet. Het is alleen niet praktisch dat het nu niet in een staart kan, voor tijdens het sporten. Ik stond nog bij de haarspeldjes te kijken naar die met zilveren glitter, die eigenlijk voor kleine kinderen zijn bedoeld, maar ik besloot om ze toch maar niet te kopen.
Mijn zweet shined wel genoeg tijdens het hardlopen.

Het hardlopen gaat prima, maar drie keer per week lopen zorgt ervoor dat ik vrijwel constant een soort lichte algemene spierpijn over mijn lichaam heb, wat ik dan probeer te verlichten met yoga, waardoor ik een ander soort spierpijn krijg. Ik liep deze week mijn eerste (gemeten) vijf kilometer en daar deed ik 36 minuten over. Dat is zeer traag. Maar ik heb nog twaalf weken of zoiets. Dat begint opeens als heel weinig tijd te voelen. Ik kan het alleen fysiek niet aan om meer of langer te trainen, dus ik moet het er mee doen; drie keer per week lopen, waarvan één keer intervaltraining en vervolgens een kortere en een langere afstand. En met kort bedoel ik: 2,5 kilometer en met lang bedoel ik: 5 kilometer. Oh, en als alles pijn doet, doe ik een halfuurtje yoga.

Iedereen om me heen is al heel positief, omdat ik dus drie weken daadwerkelijk bezig ben met trainen en wow, dat je gewoon al vijf kilometer kan lopen, dat kan ik niet!, maar ik vind het zelf maar tegenvallen. 36 minuten over vijf kilometer. Ik kon vroeger 3 kilometer in een kwartier lopen. Ja oké, dat was dan alleen die drie kilometer. En ik zit nog zo te klooien met mijn ademhaling, alsof mijn longen het niet gewend zijn om te sporten, oké, dat zijn ze ook niet. Alleen in een heel traag tempo gaat alles goed. Maar dat wil ik niet! Ik wil wel binnen de tijd die 10,5 kilometer lopen! En dat is maar 80 minuten! Dat ga ik zo nooit redden!
Doemdenken en zo. Veel te negatief en zo. Twaalf weken lang drie keer per week lopen is 36 trainingen, is vast wel genoeg om tien kilometer binnen 80 minuten te kunnen lopen. Want als je je 'trage tempo' tien kilometer lang kan leren volhouden, dan zou je er 72 minuten over doen en dus binnen de tijd binnenkomen en anders sla je deze wedstrijd gewoon over en schrijf je je in voor een cross waar je een stuk langer de tijd voor hebt.

Ik moet positiever zijn. Over van alles. Gewoon, dat ik na twee weken al vijf kilometer kan lopen zonder te sterven. Dat ik na intervaltraining nog 1,5 kilometer naar huis kan dribbelen/joggen, omdat ik snel herstel. Dat ik tijdens zo'n interval van 800 meter een tempo van (iets meer dan) 5 min per kilometer heb (wat ik een rare meetmethode vind, dat is dan 12 kilometer per uur? Kan ik rekenen?) en dat is ook goed. En ik doe mijn best en ik houd mijn ochtenden vrij om te gaan hardlopen en ik hoor het nu heel hard waaien en ik kijk er niet naar uit.

Mijn vriendinnen en ouders vragen steeds of ik al een relatie heb met mijn date en ik kan er niet zo goed tegen. Ik dacht: ik vraag het even aan hem, of we het daar al over moeten hebben, wat we zijn, of of dat te vroeg is.
'Wil je daar al over praten?' vroeg hij.
'Nee, ik vind het eigenlijk te vroeg, maar iedereen om me heen vraagt er steeds naar.' was mijn antwoord.
'Laten we het bij daten houden anders, we zijn gewoon aan het daten en dan zien we wel verder. Zolang het maar leuk is.'
En toen voelde ik me rot, want ik had het nog niet op moeten brengen, maar het is misschien ook een beetje 'raar' om zomaar bij iemand van het andere geslacht te blijven slapen, dus men gaat er gelijk vanuit dat we een relatie hebben. Want dat zou je toch niet zomaar met iedereen doen. Ik denk dat dat de gedachtegang is. En ik weet niet, ik denk dan ja, dat heurt niet, nee, maar, we hebben toch ook iets serieus? Toch? Anders voelt het inderdaad verkeerd.

Hij zegt wel dingen als dat hij huisslippers voor me wil kopen, zodat ik niet steeds in troep in zijn kamer trap en dan denk ik: dat soort opmerkingen zijn ook heel erg op de lange termijn en eigenlijk moet ik daar gewoon blij mee zijn. Ik vind het zelf te vroeg voor relatiepraat en aan de andere kant wil ik graag van hem horen dat hij iets serieus met mij ziet en ik zou willen dat ik niet zo makkelijk beïnvloedbaar was, want anders had ik er nooit over nagedacht maar, hè, ik blijf bij hem slapen, dus het is vast iets serieus!
Ik haat daten. Ik wil gewoon zekerheid. Nee, ik wil gewoon dat iemand mij leuk vind, eigenlijk. Ik ben altijd bang dat mensen me niet leuk vinden. Wat maakt het nou uit of ik hem leuk vind of niet, het gaat mij alleen om wat hij van mij vindt. En ik merk wel dat ik uitkijk naar de dagen dat we afspreken. En dat ik graag met hem knuffel. Dus dat is iets.

Alleen komt mijn angst voor afwijzing om de hoek kijken, ondanks dat de kerel in kwestie zich vooral positief over mij uit, behalve die paar keren dat ik 's avonds moest janken omdat ik me soms onzeker voel, omdat ik altijd negatief over mezelf ben en ik zou willen dat ik pats-boem positiever over mezelf kon denken, maar het lukt niet en dat is frustrerend en dáár moet ik dan om huilen. Daar maakte hij zich een beetje zorgen om. Dat vond hij namelijk een beetje... depressief klinken. En daar kan hij natuurlijk niets aan doen. Dat moet vanuit mij komen. Ja. En ik weet niet zo goed wat ik eraan doe.

Maar sporten zorgt voor meer dopamine in je lichaam!!
Geef me die gelukshormoontjes!
HUP!


Winter is bijna voorbij dus mijn winterdip is ook bijna voorbij.
15 jan 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van iAngel
iAngel, vrouw, 25 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende