"Sterk"

Een tijdje geleden, zeg zo'n 8 jaar geleden, schreef ik hier nog wel eens leuke verhalen. Ik maakte genoeg mee, maar mijn deurtje naar emoties zat lekker potdicht. Dat was namelijk sterk. En krachtig. En blijk van ruggengraat. En zo hoorde het gewoon.

Goed, nou. Zo'n 5 depressies en een godvergeten berg aan therapie later leerde ik dat het misschien toch niet zo verstandig was.

De depressies had ik 20 jaar geleden ook, hoor. Heb ik gewoon uitgespreid over mijn (bijna) 32-jarige bestaan.


Om terug te komen op de leuke verhalen: het is niet zo dat ik momenteel niets leuks mee maak. Oh nee, vergeleken met 8 jaar geleden ben ik niet alleen een ander mens, maar kan ik ook oprecht van kleine (en grote, welja) dingen genieten! Daarnaast heb ik vreselijk foute humor. Nee, echt: Bouwvakkers-niveau. Houthakkers-gein. Net-over-het-randje-lol. Afijn, merken jullie nog wel.
Maar naast alle jolijt en holla-di-jee zit ik eerlijk gezegd ook in een behoorlijke berg met allerlei gebeurtenissen die wel elkaar wel heel snel op de voet volgen. En de één is eigenlijk nog stressvoller dan de andere.

De uitgezaaide kanker die vorig jaar bij mijn moeder is geconstateerd is daar bijvoorbeeld één van. Of dat we leerden dat haar ziekte werd veroorzaakt door het BRCA2-Gen. Het gen dat het leven van bijna alle familieleden aan haar vaders kant heeft gekost.
Of dat ik 6 weken later hoorde dat ik zelf ook drager ben. En dat naast de 80%-kans op borstkanker, mijn eierstokken ook op mijn 40e verwijderd zullen worden.
We gingen door een hel toen mijn schoonvader een maand later binnen 3 weken tijd zelf aan kanker overleed. En dat diezelfde week mijn schoonmoeder ineens heel ziek werd (nu weer onder controle trouwens!)
De spanning die we hadden toen ik diezelfde maand nog door de MRI moest, de eerste van de rest van mijn leven. En vlak daarna de zoveelste hartaanval van mijn vader. Dit alles terwijl ik wekelijks EMDR 2.0-sessies had om mijn 14 trauma's te verwerken (wat me trouwens wel even serieus echt enorm heeft geholpen!).



Maar ook de opluchting toen niets werd gevonden. De dopamine toen mijn vriend en ik na 5 heerlijke jaren samen een datum prikten om man-en-vrouw te worden. De opluchting toen de tumoren van mijn moeder reageerden op de chemotherapie. De intense blijdschap toen de eerste maand nadat ik te horen had gekregen 'schoon' te zijn, er twee streepjes stonden op mijn zwangerschapstest. De nog intensere blijdschap toen we niet één maar twéé hartjes zagen kloppen.

En nu? Nu is het een achtbaan van emoties. Stress en blijdschap wisselen elkaar in rap tempo af, en dat is toch niet helemaal prettig voor je emotionele gezondheid. Ik zorg voor mijn moeder. Ze heeft wel een man (niet mijn vader), maar manlief kiest erg voor zichzelf. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen dat ze er in deze periode van haar leven alleen voor staat. Dus ik zorg al ruim een jaar intensief voor mijn moeder. PGB-intensief. Het feit dat de tumoren reageerden op de chemo was een opluchting XXL, maar sinds afgelopen week is ze verward geworden. Ze vergeet woorden, lijkt waanideeën te hebben en valt soms stil. Dan kijkt ze me aan en vraagt dan: "Moest ik je nou iets vertellen?" Mijn hart breekt keer op keer, en ik betrap mezelf er dikwijls op de vol-automatische piloot op stand 10 te hebben gezet. Dat gaat even goed. Daarna komen de klachten zoals hoofdpijn, nare gedachtes, angst, verdriet, etc. Ik heb veel contact met de huisarts en oncoloog. Ze krijgt binnenkort een CT-scan. Ja, een hersenscan. Oef, de gedachte alleen al is zo beangstigend...
De timing is ook zo ongelooflijk pijnlijk. Ons lieve katertje is 2 weken geleden overleden. Nog maar 7 jaar. Huilen! Oh, zo vreselijk veel gehuild. Zo vreselijk veel van gehouden. En nu wordt hij zo vreselijk veel gemist.

...

Ondertussen krijgen we compliment na compliment van de verloskundige (even tranen drogen, tussendoor). Onze kinderen schijnen enorm goed te groeien en slagen met vlag en wimpel voor elke 'keuring'. Ze friemelen en trappelen er op los en zwaaien bij elke echo. Ik begin ze ook al zachtjes aan te voelen. Aan elke kant van mijn buik één. Daarnaast is mijn lieverd werkelijk elke vorm van testosteron verloren, en knuffelt hij de hele tijd mijn (al behoorlijke) buik, kletst de kleine oortjes van de kinderen er af, fantaseert er op los en gaat met elke afspraak mee naar het ziekenhuis. En dat zijn er een hoop, haha! Hij kookt, hij wast, hij strijkt, hij brengt ontbijt op bed en leest 'Ik word papa!'- boeken. Daarnaast zoekt hij informatie op over verschillende cursussen waar we samen naar toe gaan, en vliegen de dad-jokes me om de oren.

Ja, ik heb echt een heerlijke man gevonden!

Het zijn twee uitersten waar ik me in bevind. En dan heb ik nog niet eens alles opgeschreven. Medunkt. Het is al een lap tekst van heb-ik-jou-daar. Maar het opschrijven lucht op. Het is uit mijn hoofd, voor nu. En dat geeft toch weer wat welkome ruimte tussen alle gedachten door.

En ja. Dit gaat openbaar. Het leven is nu eenmaal niet altijd mooi, lief, leuk en aardig. En dat hoef je niet altijd te verbergen. Het gaat er ook niet om wat er gebeurd, daar heb je vaak geen controle over. Het gaat er wel om hoe je er mee om gaat.

En vandaag heb ik geregeld dat ik weer even wekelijks kan spuien bij een psycholoog.

Omdat ik binnenkort moeder ben van twee kanjers van kinderen. En die verdienen een sterke moeder. Één die al aan de bel trok voordat het fout ging, en niet alles potdicht liet zitten omdat dat nu eenmaal zo hoort.


verliefd






12 aug 2019 - bewerkt op 12 aug 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Cindale
Cindale, vrouw, 36 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende