Our house, in the middle of the street

lieve bewoners van dit huis,

dit is MIJN huis, wisten jullie dat wel? Man man man, wat ben ik jaloers. Het huis waarin ik ben geboren. Het huis waar ik mijn eerste stapjes zette, het huis waar ik leerde praten en het huis waarin ik zo ontzettend veel mooie herinneringen heb gemaakt.

Ik heb altijd gedacht dat ik het huis zou overnemen van mijn ouders. Het zou in de familie blijven, dat vonden mijn ouders ook een hele mooie gedachte. Mijn kinderen zouden er net zo fijn opgroeien als ik. Lekker spelen in de speeltuin terwijl mijn hubby en ik een spelletje spelen in de voortuin. Ik zou de keuken open breken, of in ieder geval groter maken. Er zou een grote hoekbank komen in de woonkamer en hey, wie weet zelfs die openslaande deuren die mijn vader ook altijd wilde. Ik weet zelfs waar ik de kerstboom zou zetten en wat ik aan mijn muren wilde hangen. Ik had dromen voor dat huis. Ik woon al een aantal jaar niet meer thuis maar nog steeds als ik de straat in rij voelt het als mijn thuis en dat heb ik nooit los kunnen laten.

Toen ik uit huis ging, gingen mijn inmiddels man en ik huren. We gingen allebei nog naar school en dachten niet dat we een huis konden kopen. We kregen een kindje en we wilden groter wonen maar de huizenprijzen stegen de pan uit, zeker in de randstad. Een huis aan de grond kopen is nog even niet mogelijk voor ons. Al die tijd werd er eigenlijk gesproken dat wij graag mijn ouderlijk huis over zouden willen nemen. Beide partijen wisten dat we de financiële middelen nog niet hadden maar dat zouden we tzt wel bekijken. Misschien iets met een kindsdeel, of een uiteindelijke huizenruil? Mijn ouders hadden geen haast om er uit te gaan dus ik bleef dromen. De grond zakte onder mijn voeten vandaan toen ik hoorde dat mijn ouders een anders huis hadden gekocht. Een of ander appartementje op 4 hoog met uitzicht op zee. Daar ging mijn huis. Daar ging mijn droom. Ik ben boos geweest, ik ben teleurgesteld geweest, ik ben verdrietig geweest maar ik voelde me vooral alsof me een groot onrecht was aangedaan. Onrecht door mijn ouders en door de maatschappij.. waarom pakken jullie mijn droom af!?

We zijn inmiddels ruim een half jaar verder maar ik slaap er nog steeds slecht van. Ik droom hoe ik woedend aan de deur sta om jullie het huis uit te slepen. Ik droom dat ik in tranen uitbarst. Ik droom dat ik per ongeluk voor het huis sta om er vervolgens achter te komen dat ik de sleutel niet meer heb. Ik voel nog steeds woede, nog steeds verdriet en man wat ben ik jaloers. Het doet me pijn om mijn ouders te horen vertellen dat jullie er bijna intrekken, na jullie huwelijk. Het doet me pijn als ik door de straat rij om een glimp op te vangen van mijn huis en ik zie een grote vuilcontainer voor de deur staan. Ik wist niet dat ik zo veel gevoelens had voor een huis maar ze zijn er nou eenmaal.

Ik kan jullie nu een gelukkig leven wensen en hopen dat jullie net zoveel van het huis gaan houden als ik maar dat kan ik niet. De waarheid is dat ik hoop dat jullie er maar kort gaan wonen en dat ik over een aantal jaar alsnog het huis van mijn dromen kan betrekken. Begrijp me niet verkeerd met jullie als personen is vast niks mis en ik wens jullie geen kwade dingen toe maar dat huis.. dat huis dat is van mij en dat zal het altijd blijven.
Sorry...

Waarom ik dit deel? geen idee. Ik moet mijn gevoelens uiten, ik moet het kwijt. Ik wil het allemaal een plekje geven, ik wil me niet meer verdrietig en boos voelen. Jullie denken nu vast dat ik heel raar ben, welke mafkees geeft er nu zo veel om een huis? Maar het is niet zomaar een huis.. het is mijn thuis.
Natuurlijk ben ik blij met wat ik heb. Een gezonde dreumes, een liefhebbende man en een mooi huurhuis. Maar ik kan het niet helpen... dit is wat ik voel.

18 jul 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Moos91
Moos91, vrouw, 32 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende