Maybe it's nothing, maybe it's something
Het is 5:00 op een zaterdag, man en kind slapen als roosjes, maar ik voel me zo beroerd dat ik maar ben opgestaan. Heb me nog nooit zo gevoeld. Ik weet dat ik werk mee naar huis heb genomen en dat het daardoor komt. Ik ben iemand die alles op zichzelf betrekt en de kleinste dingetjes als persoonlijk falen ziet. Alles wat ik gedurende de dag fout heb gedaan blijf ik eindeloos afspelen in mijn hoofd.
Dat we nu vakantie hebben is geeneens een opluchting, ik weet eigenlijk vrij zeker dat ik ook richting overspannen (overwerkt, te gestrest?) aan het gaan ben want wie zit er nou op een moment als dit te huilen?! Ik hoop dat ik in onze vakantie wel genoeg bij kan komen om alles daarna weer met frisse moed op te pakken. Het is in ieder geval duidelijk dat ik bij mijn managers moet aankaarten dat het niet goed gaat zo, dat het veel te veel is.
Even slikken en weer doorgaan.
Dat we nu vakantie hebben is geeneens een opluchting, ik weet eigenlijk vrij zeker dat ik ook richting overspannen (overwerkt, te gestrest?) aan het gaan ben want wie zit er nou op een moment als dit te huilen?! Ik hoop dat ik in onze vakantie wel genoeg bij kan komen om alles daarna weer met frisse moed op te pakken. Het is in ieder geval duidelijk dat ik bij mijn managers moet aankaarten dat het niet goed gaat zo, dat het veel te veel is.
Even slikken en weer doorgaan.
18 mei 2019
- meld ongepast verhaal
-
knowthyself
zaterdag 18 mei 2019 15:21
Dat is een van mijn hoofddoelen geweest de afgelopen 2 jaar. Leren compartementaliseren. Het is werktijd als je werkt, en het is ontspanningstijd als het tijd is om te ontspannen.
Terwijl ik bovenstaande schreef, moest ik denken aan het verhaaltje over The Trouble Tree.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 22 jun 2019 Never lose infinite hope
- O 18 mei 2019 Maybe it's nothing, maybe it's something ( 1 )
- O 15 mei 2019 I'm going under ( 4 )