Een beetje

Ik ben een beetje moe.
Ik ben altijd een beetje moe.
Ik had een tentamen en ik had er redelijk mijn best voor gedaan en ik heb ongeveer een zes gehaald. Het tentamen ging over intieme relaties en conflict en ik had al mijn fouten in het conflictgedeelte. Want dat boeide me blijkbaar niet.
Ik heb nooit conflicten.
Dat is wel erg, eigenlijk, dat ik de stof die me niet zo boeit gewoon niet onthoud. Aan de andere kant had ik er minder tijd aan besteed. Omdat ik het niet zo interessant vond.

Ik had besloten om wat boeken uit mijn verhuisdozen te halen. Ik vond het maar een sneu idee, dat er boeken zaten te verstoffen in een doos, maar ik heb eigenlijk geen ruimte voor ze, dus ik heb ze maar bovenop mijn kast gestapeld. Eén van die boeken had ik van de moeder van mijn ex gekregen voor mijn verjaardag en ik heb het nooit gelezen. Er staat een verjaardagswens op de eerste pagina geschreven. Ze wenst me veel plezier met haar zoon. En ik las dat en had daarna nog steeds geen zin om het boek te lezen.
Sorry, mevrouw.

Op de dag dat het hele ov gaat staken heb ik een tentamen. En dat tentamen zal niet verplaatst worden. Ik kan met extreem veel moeite naar de uni komen. Het is een uur en een kwartier fietsen. Maar ik ga liever niet 's avonds een route fietsen die ik nog nooit heb gefietst om een tentamen te doen dat eigenlijk verplaatst zou moeten worden, omdat een aanzienlijk deel van de studenten gewoonweg niet naar de locatie kan komen. Dat is niet bepaald mijn ding.
Soms vraag ik me af of de Universiteit Utrecht ook maar iets om hun studenten geeft, of gewoon denkt: nahhhh. Geen eerste poging voor de mensen die niet in Utrecht wonen. Ze krijgen alleen toegang tot de herkansing en moeten dus in één keer hun tentamen halen. Dat is redelijk, toch? Ja, sowieso.
Weet je... ik geef niet genoeg om dit vak om er 40 kilometer voor te fietsen.
Er zal vast wel een fanatiekeling zijn die normaal met het ov gaat en nu een eind gaat fietsen om maar dat tentamen te maken, maar ik ben die fanatiekeling niet.


Ik vind het ronduit smerig dat abortussen in Alabama illegaal zijn geworden. Gewoon smerig. Ik kan me er echt boos om maken. Ten eerste zullen er altijd mensen zijn die abortussen willen plegen en die zullen dit nu op illegale, ongezonde wijze gaan doen, ten tweede is het een persoonlijke beslissing die mensen moeten maken en je kan deze beslissing niet voor hen maken. Het is gewoon niet oké als je mensen niet eens de kans geeft om na te denken. Als je mensen dwingt om ongewenst negen maanden lang een kind bij zich te dragen. Wat zal dat wel niet voor dat kind betekenen, om op te groeien met ouders die hem/haar nooit wilden hebben, die niet voor hem/haar kunnen zorgen? Daarnaast: een embryo is geen kind. Als een embryo een kind is, is een zaadcel ook een kind en elke keer dat iemand zich afrukt, dan sterven er miljoenen kinderen. Dat is wat je zegt als abortus moord is. Die logica. Er is een reden waarom abortussen maar tot zoveel weken na bevruchting uit worden gevoerd.
En als laatste: als je gewoon mensen goed informeert en voorbehoedsmiddelen makkelijk beschikbaar maakt, zullen er ook minder abortussen plaats hoeven te vinden. Zo simpel is het.
Abstinence-only voorlichting werkt niet, sweet home Alabama.

Ben ik eens effe blij dat ik niet in Amerika woon en gewoon het recht heb om ongewenste zwangerschappen af te breken. Oh, nee, ook in Nederland ben je niet veilig, want er zijn van die lulhannesen die voor abortusklinieken gaan zitten protesteren omdat hun mening de enige goede mening is en ze willen graag het recht op eigen beslissing van vrouwen afnemen, want, weet je, het voortbestaan van een hoopje cellen is meer waard dan het leven, het geluk, van een volwassen mens.
Ik snap het als je tegen abortus bent, maar het gaat te ver om dit ook voor iemand anders te beslissen. Laat mensen dat zelf doen.
Dat was het zo'n beetje.
Nee, wacht. Seks is een gezond en normaal onderdeel van het leven en soms gebeuren er ongelukjes of gaat er iets niet helemaal goed en om mensen dan te straffen met de zorg van een kind voor minstens 18 jaar gaat me iets te ver.
Dát was alles.


Ik word al bijna 21 maar ik zie het niet zo zitten om dat te vieren, want niemand kan op mijn verjaardag zelf en dan zal ik het in september moeten doen, na de zomervakantie. Misschien doe ik het wel. Een mini-dinertje.
Ik zie wel.

Ik weet eigenlijk niet of ik dit verhaal nog een beetje kan uitbalanceren na dat hele abortusstuk.
Uhhhmm...
Ik ga morgen een taart bakken?
Ik denk niet dat die balans 'm gaat worden. Sorry, ik blijf een feminist.


Ik mis het om iemand te hebben om naast wakker te worden. Om 's nachts tot veel te laat mee te praten en uitstapjes mee te plannen. Om voor te koken en te bakken en om samen een drankje mee te doen. Een wijntje voor bij de film. En dan kijk ik niet naar de film maar ga ik langzaam indutten in hun armen. Dat.
Ik zou willen dat iemand dat met mij zou willen doen.
Maar ik ben maar een saaie kut.
Misschien moet ik zo'n halsband om die me een schok geeft elke keer dat ik dat soort negatieve onzin over mezelf zeg.
17 mei 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van iAngel
iAngel, vrouw, 25 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende