10-1-2019

Ik leerde jou op een aparte manier kennen. Je was mijn buurman en die dag had je de hele dag en nacht muziek opstaan. Toen ik aanbelde hoorde ik niks en begon ik me zorgen te maken. Ik belde de politie en zij kwamen kijken of alles wel goed met je ging. Gelukkig ging was er niks aan de hand en was je even naar de winkel toen ik aanbelde. Vanaf toen zag ik je steeds vaker. Toen ik de eerste keer bij je thuiskwam, kwam ik erachter dat je alcoholist was en dat je huis eigenlijk een puinhoop was. In een aantal maanden tijd ben ik veel over je te weten gekomen en heb ik je geholpen met het huishouden en je huis een beetje opnieuw inrichten en opruimen. Toen kwam de dag dat ik een psychose kreeg, en vanaf die tijd heb ik bijna niks van me laten horen. Toen ik je weer een keer tegenkwam, verzon ik een smoesje waarom ik niet meer langskwam. Ik vertelde dat ik weinig tijd had, maar dit was niet zo. Ik was geschrokken van die psychose, wilde rust en niet meer te veel aan anderen denken. Tot op heden voel ik me hier nog steeds schuldig over, want in juni 2017 overleed jij door de alcohol. Ik zag je spullen in vuilniszakken voor je huis staan en voelde me zo schuldig. Wat nou als ik er meer voor je was? Wat nou als ik niet zo veel aan mezelf dacht? Ik voelde me egoïstisch, en soms nog steeds. Maar iedereen vertelde mij dat ik jou toch niet had kunnen helpen omdat ik geen hulpverlener was. In de tijd dat ik nog contact met jou had, deed je meerdere stoppogingen waardoor ik ervan overtuigd was dat als ik nog contact met je had gehad, dat je dan langer geleefd had of zelfs helemaal niet was overleden. Tot op heden vraag ik me af hoe het dan gelopen zou zijn. Het enige wat ik kan denk is: Wat als ik dit gedaan had? Wat als ik dat gedaan had? Ik mis je heel erg en wilde dat ik de tijd terug kon draaien. Jean, jij was een tweede papa voor mij. Ik hou van je, en ik mis je.