Inconsistentie

Ik heb even behoefte om een inconsistent verhaal te schrijven. Zo werkt mijn brein immers ook.

Ik heb een aantal tegenstrijdige gedachtes.
De ene gedachte hangt samen met het feit dat ik het niet fijn vind om aangeraakt te worden. Ik schrik van handen op mijn schouders en word ongemakkelijk van lange knuffels en ik ben ook niet het type dat vrijwillig met mijn moeder gaat knuffelen. Alleen als ik iemand leuk vind, wil ik met diegene knuffelen en diegene aanraken en aangeraakt worden. Als je het dan via die weg bekijkt, dan is iemand die ik dichtbij me laat komen en waar ik niet voor weg schuw écht 'speciaal'.
En op een of andere manier zou ik willen dat ik zo min mogelijk mensen die speciale mogelijkheid gun en voel ik me vies dat ik nu al twee mensen mij zomaar heb laten aanraken, terwijl ze niet begrepen hoe bijzonder het voor mij was. Hoe zeldzaam het is dat ik om een knuffel of een kus vraag. Ik voel me smerig en gebruikt als ik erover nadenk.

Aan de andere kant vind ik dat iedereen zoveel partners mag hebben als ze willen en dat iedereen vrij is om te doen met hun lichaam wat ze willen.
Ik weet niet waarom ik mezelf dat niet zou gunnen.
Het is vast een beetje geïnternaliseerd seksisme, het idee dat geen enkele man mij zal willen hebben als ik 'vervuild' ben en dat ik daarom zo min mogelijk partners moet hebben. Dat is wel een beetje een ouderwetse norm die ik ook niet echt volg. Het is eerder dat het mij achtervolgt. Misschien. Ik weet het niet. Je eigen gedrag verklaren is moeilijk.

Ik zou gewoon willen dat ik in mijn eentje gelukkig kon zijn, maar ik zit nog op het punt dat ik het nummer van mijn ex opnieuw toevoeg bij mijn contacten, onder de naam 'Lul', om me vervolgens af te vragen waarom ik nog geblokkeerd ben en het contact weer te verwijderen. Ik weet niet waarom ik gewoon niet kan accepteren dat hij niets om me geeft.
Ik denk ook alleen maar in absoluten. Óf hij heeft nooit van me gehouden, óf hij houdt nog van me en denkt dat hij geen geschikt persoon voor me is. Er is voor mij geen middenweg. Ik weet ook niet waarom dat zo moeilijk is. Het is voor mij nooit: hij hield van me, maar niet zoveel als ik dacht dat hij van me hield. Nooit: hij vond me wel leuk, maar hij hecht weinig waarde aan liefde en plaatst andere dingen erboven.
Ik zag verkeerde dingen als tekenen dat het goed ging. Dat zijn familie zei dat ze uitkeken naar de volgende keer dat ze me zouden zien, dat zijn oma altijd naar me vroeg en dat zijn moeder me voor kerst uitnodigde. Dat zegt niets over hoe hij zich voelde.

Ik heb het gevoel dat ik alleen maar een soort statussymbool was; kijk eens, ik heb een vriendin en ze is redelijk knap, jaaaa, hoe heb ik dat gedaan? En voor de rest is er vast niets over mij gezegd. Niets over mij als persoon.

Weet je...
Mijn favoriete films zijn de Lord of the Rings films. Wel de extended edition. En mijn favoriete kleur is denk ik toch roze. En ik houd van mijn kat en ik vind haar heel schattig en ik knuffel heel veel met haar. Mijn favoriete koekjes om te bakken zijn kokosmakronen met witte chocola. Ik zou heel graag speculaasjes willen bakken, maar ik heb nog geen speculaasplank, dus die moet ik eerst regelen. Mijn favoriete gerecht om te maken is chili con carne met een hoop basmatirijst, ook omdat je dat gewoon met een lepel voor de tv op kunt eten. Terwijl je het nieuws kijkt, of Masterchef, of iets dramatisch als Dr. Phil en dan veroordeel je Dr. Phil's gedrag, want hij is regelmatig, gewoon, best wel een lul.
Ik slaap graag om tien uur 's avonds en word ook weer vroeg wakker, rond zevenen, maar de laatste tijd heb ik totaal geen zin om mijn bed uit te komen, dus het kan tot zo'n elf uur duren voordat ik eindelijk eens een teken van leven toon. Ik heb zo'n mooie flanellen pyjama en heel veel verschillende soorten warme sokken. Het schijnt dat mijn beddengoed satijn is, maar dat maakt mij niet zoveel uit: het patroon is roze, paars en blauw en daar ging ik voor. De laatste tijd slaapt de kat bij me, wel op gepaste afstand. Ik zou willen dat ze wat vaker in mijn armen sliep. Ik heb ook een roze, donzig deken dat groter is dan mijn hele bed. Het is geweldig.

Ik kan wel vier koppen thee op een dag drinken, ook in de zomer. Ik drink vooral fruitthee: aardbei of citroen, soms groene thee, met de lunch Engelse thee of earl grey. Ik ben ook dol op muntthee, maar onze plant is doodgegaan, dus dat drink ik al een tijdje niet meer. In restaurants bestel ik wel altijd muntthee, maar ik doe er geen honing in. Als ik bij iemand op bezoek ben, vraag ik meestal om earl grey, want dat heeft iedereen wel. Vroeger vond ik thee vies, maar ik heb het (zonder suiker) leren drinken en nu maak ik mijn tanden er vijftig tinten geel mee.
Eigenlijk is eten en drinken een heel groot deel van mijn leven, want het eerstvolgende feitje dat ik over mezelf wilde verkondigen, is dat mijn favoriete waterijsje een aardbeien Festini is.
Ik heb twee soorten gitaren in mijn kamer staan, maar ik heb al een tijd geen gitaar meer gespeeld, vooral omdat ik niet zou weten welk liedje ik moet leren. Daarnaast heeft iedereen en zijn moeder een akoestische gitaar en ik zei vroeger altijd heel trots dat ik gitaar kon spelen, maar nu krijg je als antwoord 'haha, ja, ik kan ook een beetje gitaar, ik heb het mezelf geleerd, ik kan een A uit mijn hoofd!' en daar zit ik nou niet echt op te wachten. Dan zeg ik liever dat ik in een zanggroepje heb gezeten. Ik kan een toon aanhouden, maar het niet mooier maken, de beste zangeres ben ik nou ook weer niet. Het is een hobby.

Mijn favoriete game is Okami. In Okami ben je de godin van de zon, in de vorm van een witte wolf met de naam Amaterasu en moet je Nippon (ook wel: historisch Japan) redden van de ondergang. Er komen allemaal Japanse mythes in voor die ik maar een beetje ken. Zo is je compagnon 'Issun', wie gebaseerd is op de hoofdpersoon uit de Japanse mythe 'Issun-boshi', een heel klein samoeraitje met een naald als zwaard. Ook komt Kaguya erin voor, uit de mythe van... uh... Kaguya? Hoe dan ook, een bamboehandelaar vond haar als baby in een stuk bamboe, voedde haar op samen met zijn vrouw, maar uiteindelijk moet Kaguya weg, want ze komt oorspronkelijk van de maan (dacht ik?) en moet daar weer naar terug keren. In de game vertrekt ze in een ruimteschip gemaakt van bamboe, haar 'vader' huilt.
De eerste keer dat ik het speelde, wist ik dat allemaal niet, maar de pagina's over de game verwijzen altijd naar de mythes die erachter zitten, dus toen ik later info ging opzoeken, ging er een wereld voor me open. Maar weet je, de game is gewoon mooi en dat is al genoeg reden om het te spelen. Het lijkt alsof je in een soort schilderij zit en dat was genoeg voor mij om er verliefd op te worden. Hij kwam eerst uit op de PS2, toen op de Wii, toen volgens mij op de PS3, toen nog op de PS4, de Switch en je kan hem ook op Steam kopen. En volgens de Wikipedia-pagina ook op de Xbox One. Mooi, toch?

Een of andere idioot zit gigantische hoeveelheden vuurwerk af te steken op dit moment. Ik vind zelf dat knalvuurwerk illegaal moet worden. Zo. Voor mijn part wordt al het vuurwerk verboden, ik geef er echt geen ene moer om. Ik erger me aan alle troep die je nog een week lang op de straten vindt. Ik erger me aan alle vernielingen en verwondingen veroorzaakt door vuurwerk. En nu zit er een hond hard te blaffen. Wat is er nou leuk aan knalvuurwerk? Dat het boemboem doet? Ik snap het niet.

Mijn kat heeft besloten om in mijn nek te gaan liggen.

Mijn favoriete geur is kokos. Ik houd ook van vanille en citrus en lavendel, maar kokos staat wel bovenaan de lijst.
Ik weet niet zo goed wat voor stomme feitjes er nog over mij zijn. Dat mijn favoriete seizoen de lente is, terwijl ik wel hooikoorts heb? Dat ik samen naar de Ikea gaan als een geweldige activiteit/date beschouw? Dat mijn favoriete wijn rosé is en dat ook zo is omdat er in een restaurant meestal maar één soort rosé is en ik dan niet uit moet gaan zoeken wat voor witte wijn ik zou willen, als de leek die ik ben?

Een paar weken geleden las ik een artikel over hypersensitiviteit in de krant en dat was nog een bevestiging dat ik hypersensitief ben. Hoogsensitief? Hooggevoelig? Hoe dan ook, prikkels kunnen lekker hard aankomen. Empathie werkt soms te stevig bij mij, wat inhoudt dat ik kan huilen voor een ander. Ik pieker lekker veel. Ik zei eerst dat ik een 'empath' ben, wat ik zie als een soort hoogsensitiviteit die specifiek gaat over het empathie-gedeelte, want daar heb ik het meeste last van, maar wat maakt het ook uit, ik ben alle stempeltjes. Volgens het artikel van de Volkskrant hebben veel mensen het, maar is er weinig onderzoek naar. Maar hooggevoeligheid kan samenhangen met negatieve zooi als depressie en angst. Iets met dat positieve dingen harder aankomen, maar negatieve dingen ook. Ik weet alleen dat mijn moeder graag in het donker zit in niet tegen geluid kan als ze moe is en mijn vader roept dan altijd: 'Ben je weer eens hooggevoelig?' en dat is het wel zo'n beetje.
Dus dat is wat over mijn persoonlijkheid. Ik heb ook het gevoel dat ik meestal dingen in een negatief daglicht zie, maar ik doe heel erg mijn best om positief te denken. Het lukt alleen niet altijd. Het is de laatste tijd vooral moeilijk om positief over mezelf te zijn. Aangezien heel veel mensen me verlaten, de een zegt nog dat hij te weinig tijd voor me heeft, de ander gaat spontaan uit een appgroep zonder iets te zeggen. Het doet pijn. De enige reden die ik kan verzinnen, waarom mensen mij zomaar zouden verlaten, is omdat ik een vervelend persoon ben. Dat is alles. En daar word ik niet vrolijk van.

Ik word bijna naar van het 'hoogsensitieve personen vragen zich vaak af 'waarom?'', of iets in die trant, alsof 'normale' mensen zich nooit afvragen waarom dingen gebeuren. Alsof niemand anders zich ooit af heeft gevraagd waarom de dodo's uitstierven en waarom bananen krom zijn en waarom mensen die ze vertrouwden ze zomaar in de steek lieten. Volgens mij is nadenken een normaal deel van iedereens leven.
Ik ben geen kwetsbaar kutbloempje, ik ben gewoon een beetje gevoelig, maar daar zul je geen last van hebben; ik ben de enige die daar last van heeft.

De laatste tijd maakt het nieuws me ook verdrietig. Dat er onderzoek is gedaan naar de effecten van uitzetting van asielkinderen die het grootste gedeelte van hun leven in Nederland hebben gewoond, - het is slecht voor hun persoonlijke ontwikkeling -, dat mensen dan als reactie hebben: "Zie je, we moeten gewoon de grenzen sluiten!". Dat de politiek vrijwel overal naar (extremer) rechts schuift, intoleranter wordt voor minderheden en andersdenkenden, onder het mom van: we moeten onszelf beschermen. En met 'ons' wordt 'iedereen die in mijn nauwe omschrijving van 'mijn soort' past', niet: 'de mensheid', terwijl we allemaal mensen zijn met allemaal basisrechten en een daarvan is, gewoon, respect. Respecteer je medemens, ook al praat hij/zij een andere taal of volgt hij/zij een ander soort onderwijs of houdt hij/zij van katten in plaats van honden.
Het idee dat andermans bestaan als een bedreiging wordt gezien, vind ik onbegrijpelijk. Of, nou ja, niet onbegrijpelijk, want ik ken de Integrated Threat Theory en ik weet dat ervaren bedreiging meer meetelt dan daadwerkelijke bedreiging, maar alsnog. Ik vind het eerder onmenselijk dat mensen liever anderen buitensluiten dan een boek oppakken om iets te leren over hun medemens, namelijk dat ze, - spoiler alert -, ook gewoon normale mensen zijn.
Maar dat ben ik. Ik probeer me altijd in anderen in te leven.

Ik zou willen dat ik een winterslaap kon houden, maar ik denk dat ik daar niet genoeg vetreserve voor heb. Ik ben een paar kilo lichter dan een paar maanden geleden, maar dat komt er denk ik wel weer bij met de kerstdagen. Misschien moet ik een voorjaarsslaap houden.