Boosheid?!

Boosheid - zo lang niet gevoeld, maar opeens zó aanwezig.


Niet boos op iemand, maar boos op de situatie.
Boos op alles dat mis gaat, boos uit onmacht.
Boos omdat er diep vanbinnen verdriet zit (denk ik), boos omdat niemand het echt lijkt te begrijpen.
Boos omdat therapie geen zin heeft, of zo voelt het in ieder geval.
Boos op mezelf omdat ik de boosheid niet mag/kan uiten tijdens therapie.
Boos op de schaamte die ik voel als ik mijn gevoelens wil uiten, boos op de muur waar ik constant tegenaan loop.
Boos op mezelf.
Boos, zo boos. Het voelt alsof het me opeet. Herkenbaar?
Zo boos dat ik het liefst iets kapot zou willen gooien. Keukenkastjes open, op zoek naar iets dat kapot kan. Nee Anne; dat kan niet, dat mag niet, doe eens normaal.
Boos, omdat ik compleet ben vastgelopen in mijn leven. Alles gaat als een waas aan me voorbij, ik ben er nooit echt bij. Nooit gelukkig, vaak gevoelloos, dit is geen leven.
En toch wil ik niet dood, ik begrijp het niet meer.
Onmacht, wordt boosheid, wordt verdriet -verwarring- wordt wanhoop.
Straks weer gevoelloos, hoop ik.