Panic motion

Het is even geweest. Er is veel gedacht, gevoeld, gedaan. Waar sta ik nu? Ik heb een stap van de jongen af gedaan. Ik zal hem nu 2 weken niet zien, hij deed bot en arrogant. Ik ging er niet op in. Hij is nu een week werken in het buitenland. Ik heb dus een week om emotioneel van hem af te komen. Als dat lukt, kan ik op rationele wijze dit stoppen.
Ik heb al een stap gezet. Ik ben weer een paar keer met Hannes geweest. Trouwe lezers hebben deze naam eerder gezien. De laatste keer dat ik de boy aan de telefoon had, was ik onderweg naar Hannes. Hannes geeft mij nu precies wat ik mis van de boy. Mooi stom voor hem, goed van Hannes.
Gisteravond ging het allemaal wat verder, het werd allemaal wat intiemer. Daarover;

Ik ben niet de type vrouw die in de hitte van een moment daadwerkelijk gebonden keuzes kan maken. Ik kan in gevaarlijke situaties bijvoorbeeld prima kalm blijven en juist handelen maar wanneer ik emotioneel betrokken ben en het komt in mijn persoonlijke ruimte... Misschien voel je het wel aan.
Ik moet de keus dus vooraf maken. Hannes gaf niet zo maar op. Het is prima, het leven is al zo vergeven.

En toen ging het mis.

Ik kreeg 2 paniekaanvallen kort achter elkaar. Geen heftige, wel ingrijpende. Hannes bleef bij me, thank god veranderde hij niet ineens van persoonlijkheid hij bleef zichzelf. Om hem te begrijpen zul je alles wat met emotie te maken heeft bij hem, er 'ergens' achter moeten plakken. Bijvoorbeeld; hij zegt 'ik geef om je'. Dat zou een leugen zijn, want wat hij toont is dat niet. Wanneer hij zegt 'ik geef om je, ergens' klopt het wel. Het is zijn muurtje.
Hij werd niet ineens intens lief en zorgzaam, hij hield mijn hand vast. Ik hoorde nog dat hij vroeg of ik er zelf uit kon komen. Later hoorde ik hem in de verte zeggen 'laat maar zien dan'. Precies wat hij moest zeggen. Het is misschien gek, maar dat is dan een vertrouwde basis. Slap gelul van het komt allemaal goed brengt niemand verder.
Waar kwamen die paniekaanvallen nou vandaan? Om die vraag te beantwoorden moet ik naar het begin van de dag.

Sinds een paar dagen verplicht ik mijzelf niet te denken. Dus letterlijk, niet te piekeren, te peinzen, te malen, te dagdromen, niets. Het is een verlichting. Het denken bracht mij overigens toch nooit verder dan richting drama. Dus die dag deed ik dat ook, en het viel mij op dat bepaalde gedachten, de boy, niet meer vanzelf op kwamen. Dat bracht een kleine onrust. De dag door werden gedachten weghouden moeilijker, ik dwaalde sneller af. Een van mijn beste vrienden, wie het had uitgemaakt met zijn vriendin die die zelfde dag zelfmoord probeerde te plegen, appte. Of ik kon langskomen. Dus ik kwam. Hij pushte om te gaan drinken. Dat had ik nooit moeten doen.

Ik heb wel eens kwade dronk, maar nooit wat anders dan dat. Ik ga nooit emotioneel verdrietig van alcohol. Nu ook niet overigens, maar iets anders is wel wakker gemaakt. We praatten, en praatten en praatten. Ik had te veel gedronken om naar huis te gaan. Dat kwam, omdat hij bleef bijschenken, als ik niet dronk, ging het glas gewoon nog voller. Ach ja, dacht ik.

Ik had naar mijn gevoel moeten luisteren.

Hoe later op de avond, hoe angstiger ik werd, ja het werd angst. Hij wilde slapen. Ik dropte mezelf op de bank, trok de slaapzak er onderuit en deed mijn ogen dicht. Ik werd bruut opgetild. Hij zei, 'Nee je slaapt in mijn bed anders ga je mij weer vannacht wakker maken dat je kut ligt.' Ach wel ja, okay. Dus daar lagen we dan. Ook niet voor het eerst dus wat zou het. Hij is nog nooit zo fysiek geweest. Hij bleef kietelen, ik kan relatief goed tegen kietelen dus het valt alleen slecht als ik ontspan, en na een half uur stilte vroeg hij of hij mocht lepelen. Uh ja, ik was dronken, het was koud, het bed was te klein, doe maar. Okay, het was bijzonder knus, misschien een beetje raar maar moet kunnen toch. Tot het kietelen weer begon en hij ineens 'down under' aanraakte. Daar heb ik hem gestopt. Ik ben naar de wc gegaan, kwam terug, met een andere houding. Probeerde nog te slapen maar het was al te laat. Ik trok mijn kleren aan (had een joggingbroek van hem geleend) en ben vertrokken. 10 Min later was ik met Hannes.

Het is net een optel som. Er zijn diverse dingen gebeurd op mijn dag waar ik geen controle over had. Diverse dingen waarvan ik niet precies kon beoordelen wat ik ermee moest doen. Die bom ging dus barsten. Ik heb het loperige gevoel vandaag bij mij gedragen, het is er nu nog steeds.

Wanneer je loyaliteit naar de boy die je leuk vindt zich op glad ijs bevindt... een van je beste vrienden wel heel fysiek intiem wordt... de 'gevoelens' voor een afgesleten scharrel terugkeren... Hoe zou dat ooit goed kunnen lopen?