Haar hand
Wij liepen Rosa tegemoet, ik en zij, mijn lief, mijn Antigone. Pratend over onzinnige dingen, de diepe onderwerpen ontwijkend op dezelfde manier als dat wij de mensen ontweken in de drukke winkelstraat: meestal met succes. Uitgelaten deed ik, goed gehumeurd met een grauw randje, zij wat geremd door de dingen die door haar hoofd spookten maar niet onwillig of koel zoals ze wel eens lijken kon. In de verte zagen wij haar staan, Rosa, aan de overkant van de straat aan haar haar prutsend en voor de grap deed ik de voice-over van een verhaal waarin zij de hoofdrol speelde.
Ineens voelde ik hoe Antigone mijn hand pakte. Haar rechterhand tastte naar mijn linkerhand die samengeknepen was maar nu langzaam openvouwde; het omgekeerde van het blad van de kruidje-roer-mij-niet, en haar vingers sloten zich om de mijnen heen. Haar hand was zo klein, zo zacht... En toch sterk! Zij trok mij ferm de straat over, voor de auto's langs, precies op tijd om niet overreden te worden. Haar magische beringde vingers namen mij mee op een tijdreis waarin seconden uitgerekt werden tot uren, maanden, jaren... Oneindige tijd bestond puur haar fijne hand, de mijne erdoor omsloten.
Tot plotsklaps de werkelijkheid weer over mij kwam: de overkant van de straat... Rosa die stond te wachten en ons had opgemerkt, haar haar zat goed... Antigone's hand liet los, waarop de mijne zich sloot (Kruidje-roer-mij-niet) en zij keek mij aan: "Dit was om ons de straat over te krijgen". Dit betekent verder niets... (Weet zij iets?)
En toch voel ik nog steeds haar hand, de zachtheid van de prachtige vingers die ik zo goed ken (maar nooit genoeg mag kennen).
Ineens voelde ik hoe Antigone mijn hand pakte. Haar rechterhand tastte naar mijn linkerhand die samengeknepen was maar nu langzaam openvouwde; het omgekeerde van het blad van de kruidje-roer-mij-niet, en haar vingers sloten zich om de mijnen heen. Haar hand was zo klein, zo zacht... En toch sterk! Zij trok mij ferm de straat over, voor de auto's langs, precies op tijd om niet overreden te worden. Haar magische beringde vingers namen mij mee op een tijdreis waarin seconden uitgerekt werden tot uren, maanden, jaren... Oneindige tijd bestond puur haar fijne hand, de mijne erdoor omsloten.
Tot plotsklaps de werkelijkheid weer over mij kwam: de overkant van de straat... Rosa die stond te wachten en ons had opgemerkt, haar haar zat goed... Antigone's hand liet los, waarop de mijne zich sloot (Kruidje-roer-mij-niet) en zij keek mij aan: "Dit was om ons de straat over te krijgen". Dit betekent verder niets... (Weet zij iets?)
En toch voel ik nog steeds haar hand, de zachtheid van de prachtige vingers die ik zo goed ken (maar nooit genoeg mag kennen).
01 sep 2018
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 05 nov 2023 Afbouwen 4: thuiskomen in je hoofd ( 1 )
- O 11 okt 2023 Afbouwen 3 en werken aan een beter functioneren
- O 09 okt 2023 Afbouwen 2
- O 06 okt 2023 Afbouwen ( 2 )
- O 07 aug 2023 Update over het leven
- O 17 mei 2023 Doodmoe
- O 20 sep 2022 Wandelen als medicijn ( 2 )
- O 13 mei 2022 Trouwjurken passen 2 ( 3 )
- O 08 apr 2022 Antigone - reflectie twee jaar later ( 5 )
- O 05 apr 2022 Trouwjurken passen ( 4 )
- O 23 aug 2021 Een bijzonder meisje
- O 12 aug 2021 Maandenlange ruzie
- O 21 apr 2021 Overwegingen rond medicatie 2 ( 2 )
- O 13 apr 2021 Overwegingen rond medicatie ( 3 )
- O 26 feb 2021 Vermoeidheid en nieuwe projectjes ** ( 2 )