De weg naar aanvaarding en zelfacceptatie
Laatste dagen ging het even wat minder goed. Ik wist niet waardoor het kwam en al mijn gedachten voelden zo ontzettend groot. Ik durfde er niet over te praten, niet nog eens, niet nog meer...
Had gister met mijn maatje gebeld en toen kwam toch deels eruit wat er was en waar ik mee zat. Vanmorgen bij therapie kwam de rest naar buiten.
Ik vind het zo moeilijk om te accepteren half gay te zijn! Half gay klinkt voor mij gemakkelijker dan bi. Ik veroordeel mezelf ervoor bi te zijn en ik veroordeel mezelf voor het feit dat ik mezelf ervoor veroordeel en ik veroordeel mezelf voor het feit dat ik niet eerder gezien heb dat ik half gay ben. Ik vind het zo kut en ik vind het zo moeilijk terwijl ik verstandelijk weet dat het zo erg normaal en okay is... 10 jaar lang heb ik weggestopt dat ik vrouwen aantekkelijk vind en heb ik mezelf veroordeeld, tegen mezelf gezegd dat ik gek was in m'n hoofd en mijn gedachten en gevoelens fout waren en het is zo ongelofelijk sad en verdrietig en ik ben zo boos op die ik van vroeger die mijzelf veroordeelde. Terwijl het nu eenmaal zo gegaan is en er niks meer aan te doen is. En ik veranderen kan.
Ik kan veranderen en mezelf accepteren en anderen leren accepteren. Het is één van mijn hoogste doelen in het leven om de ander de aanvaarden, als mens te zien en te accepteren in wie de ander is en hoe de ander denkt. Waarom is het dan zo moeilijk om mezelf te accepteren? Waarom is het dan zo moeilijk om mezelf te aanschouwen, te aanvaarden, te omarmen terwijl dat mijn hoogste doel is voor anderen?
Had gister met mijn maatje gebeld en toen kwam toch deels eruit wat er was en waar ik mee zat. Vanmorgen bij therapie kwam de rest naar buiten.
Ik vind het zo moeilijk om te accepteren half gay te zijn! Half gay klinkt voor mij gemakkelijker dan bi. Ik veroordeel mezelf ervoor bi te zijn en ik veroordeel mezelf voor het feit dat ik mezelf ervoor veroordeel en ik veroordeel mezelf voor het feit dat ik niet eerder gezien heb dat ik half gay ben. Ik vind het zo kut en ik vind het zo moeilijk terwijl ik verstandelijk weet dat het zo erg normaal en okay is... 10 jaar lang heb ik weggestopt dat ik vrouwen aantekkelijk vind en heb ik mezelf veroordeeld, tegen mezelf gezegd dat ik gek was in m'n hoofd en mijn gedachten en gevoelens fout waren en het is zo ongelofelijk sad en verdrietig en ik ben zo boos op die ik van vroeger die mijzelf veroordeelde. Terwijl het nu eenmaal zo gegaan is en er niks meer aan te doen is. En ik veranderen kan.
Ik kan veranderen en mezelf accepteren en anderen leren accepteren. Het is één van mijn hoogste doelen in het leven om de ander de aanvaarden, als mens te zien en te accepteren in wie de ander is en hoe de ander denkt. Waarom is het dan zo moeilijk om mezelf te accepteren? Waarom is het dan zo moeilijk om mezelf te aanschouwen, te aanvaarden, te omarmen terwijl dat mijn hoogste doel is voor anderen?
29 aug 2018
- meld ongepast verhaal
-
Lezer
zaterdag 01 september 2018 12:30
Je bent wie je bent. Het gaat om jou, en niet het 🔖 labeltje.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 05 nov 2023 Afbouwen 4: thuiskomen in je hoofd ( 1 )
- O 11 okt 2023 Afbouwen 3 en werken aan een beter functioneren
- O 09 okt 2023 Afbouwen 2
- O 06 okt 2023 Afbouwen ( 2 )
- O 07 aug 2023 Update over het leven
- O 17 mei 2023 Doodmoe
- O 20 sep 2022 Wandelen als medicijn ( 2 )
- O 13 mei 2022 Trouwjurken passen 2 ( 3 )
- O 08 apr 2022 Antigone - reflectie twee jaar later ( 5 )
- O 05 apr 2022 Trouwjurken passen ( 4 )
- O 23 aug 2021 Een bijzonder meisje
- O 12 aug 2021 Maandenlange ruzie
- O 21 apr 2021 Overwegingen rond medicatie 2 ( 2 )
- O 13 apr 2021 Overwegingen rond medicatie ( 3 )
- O 26 feb 2021 Vermoeidheid en nieuwe projectjes ** ( 2 )