We hebben gepraat

En daar was een telefoontje die ik niet verwacht had ooit te krijgen. Hij belde, ik was echt van slag. Het is niets bij wat vanavond gebeurde.

Hij belde weer. Het gesprek eerder was heel basaal, alsof er niets was gebeurd. Nu kwam het er toch uit. De waaroms, vooral de waaroms. Waarom deed hij wat hij deed. Er waren veel woorden maar het was duidelijk. Hij had echt de beste bedoeling. Er was meer. Het was zo veel, alsof het nu even niet meer in mijn gedachten wil zijn.

Hij begrijpt niet waarom ik mij gekwetst voel. Hij vindt dat hij het juiste heeft gedaan dus ik moet niet gekwetst zijn. Zo werkt het niet. Overigens, het juiste? Het was het beste maar is het dan juist?

Als siroop verspreid de emotie en beladenheid zich traag over mij heen. Het doordrenkt en verstikt me. Ik ben boos en verdrietig, gekwetst, beschadigd, bang, angstig en dankbaar.
Zijn timing heeft voorkomen dat de pijn diep geworteld zou zijn. Het is allemaal kort geweest. Het is verraad geweest, hoe kort ook, het was intens dus het betekent wat.

Hij stelt voor in de toekomst af te spreken, daten ziet hij niet meer zitten maar het bleef bij hem dat ik zo open naar hem was. Heb ik toch iets niet verpest.

Ik weet waar het fout is gegaan. Ik ging een aantal dagen naar een vriendin en stuurde hem 's avonds de vraag of we contact zouden houden. Het was een open vraag met de intentie hem waar nodig ruimte te geven. Juist geen druk. Hij heeft het opgevat dat ik het idee had dat hij geen contact wilde. Het was daarna allemaal een reactie op de gedachte dat het te veel drama zou zijn. Hij wil het ook niet meer terug draaien. Nu hij afstand heeft ziet hij dat het te snel te serieus werd en we te hecht werden maar eigenlijk niets van elkaar wisten. Hij slaat de spijker op z'n kop.

Als magneten trokken we elkaar razendsnel aan en stoten we elkaar net zo hard af. Het mocht niet zijn. Wil ik dan nog met hem afspreken?

Mijn gevoel zegt ja mijn hoofd zegt nee. Een ieder die nu zegt dat dat hetzelfde is kan stoppen met lezen want er is hier niets meer voor je.
Als ik de pijn een plekje kan geven kan ik het leuk met hem hebben. Hij zal dan niet meer de prins op het witte paard zijn maar ik zou wel kunnen leren van met hem zijn. Mezelf ontwikkelen, ervaring opdoen. Hoe ga je er mee om.
Zou ik me dan onbewust vasthouden aan iets wat ik gewoon los zou moeten laten. Ik lees veel.
Ik lees over jezelf teniet doen en je rot voelen over dat je afgewezen bent. Ik lees dat sterke vrouwen zich niet laten afwijzen, ze zijn al weg voordat dat kan gebeuren omdat ze bij zichzelf blijven. Wat maakt mij dat dan? Ik heb de sterke behoefte altijd alles maar uit te zitten en te vechten voor betere tijden die eigenlijk nooit komen..
Ik lees dat je vasthouden aan iemand die je niet meer als relatiemateriaal wil maar wel als vriend het meest disrespectvolle is wat je kan doen voor jezelf.

Deze geloofsovertuigingen zouden mij met inzet op een ander pad kunnen zetten. Maar wat is dan toch de goede?