Enkeltje psycho

Als het al geen wazig verhaal was, dan is dat het nu wel geworden. Vriend, wat wil je nou? Ik heb geleerd geen moeite te steken in mensen die zeggen dat je weg moet gaan. Ik leerde dat mannen het vaker menen dan vrouwen. Deze man niet. Hij zegt links, doet rechts. Ik zeg je doet rechts, hij beweert links.
Ik moest hem niet meer appen, hij appt en belt mij. Wel, midden in de nacht. De kans dat ik opneem of reageer binnen zijn tijd is dus heel klein of ik ben bezopen en er komen onzin gesprekken uit waar hij net zo weinig aan heeft.

Ik zou kunnen zeggen, dat op emotioneel vlak, dus directe emotionele gevoelens die te beschrijven zijn of direct te voelen, ik er niet meer over in zit. Ik denk niet aan hem, hij zit niet in mijn dagdroomcyclus, niets.

Gelaagder, van binnen, eigenlijk op psychologisch niveau is er wel een proces gaande. Wat het precies is, weet ik nog niet. Soms moet je ook niet te veel over dingen nadenken maar dat is nou eenmaal wat mij mij maakt. Ik kom met functionele antwoorden, uiteindelijk.

Waarom weet ik dat er van binnen wel een proces gaande is? Allereerst; ik ken mezelf.

Ik ben asociaal laatste week. Ik wacht ruim een dag met antwoorden en meer dan de helft antwoord ik niet eens en mensen die zich niet onderwerpen en de draak met mij proberen te steken op wat voor manier dan ook krijgen het vuur. Mensen die zichzelf onttrokken hebben aan mij en nu zonder iets onder ogen te komen denken mijn loyaliteit weer onder de arm te kunnen steken krijgen een mes in de rug (figuurlijk). Ik voel mij er gewoon naar. Even geen grijze gebieden meer. Je bent bij me, of je bent het niet. Ik doe niet aan 'favours' met lange termijn teruggave. Het is geen quid pro quo, maar er is een verschil tussen loyaal zijn en aan komen waaien als het uit komt. Beide kunnen dezelfde gebeurtenis bevatten. Ik denk dat het er aan ligt hoe je tegen mij bent. Ik ben niet zo tolerant als ik overkom. Ik ben duidelijk dus wel in een kutbui maar ik meen het en dat maakt het interessant.

Waarom ben ik dan toch zo van mij af aan het bijten? Zelf al tot een idee gekomen? Ik kan je verklappen, weinig van wat je denkt zal in de buurt komen van de werkelijkheid. Ik ken mezelf dus. Ik weet, dat dit een reactie is op ongelabelde pijn. Ik kan er niets bij, inclusief het voelen. Dus ik voel het niet, ik bijt totdat mijn tanden weer zijn afgesleten.