27-05-2018 De hele boel is geëscaleerd

De laatste keer dat ik schreef was eind maart. Nu zijn we twee maanden verder, twee maanden waarin weer een hoop gebeurd is. De vorige keer schreef ik al over de vele ruzies die we thuis hadden. Nadat mn oma en vriendin T had gezegd dat ik moest gaan praten met mn moeder, heb ik dat ook gedaan. Ik voel me gewoon niet begrepen, alleen en somber. Ik heb dat ook aangegeven en op een gegeven moment vroeg mn moeder of ik eigenlijk wel gelukkig was. Nou op dat moment was dat even een grote nee. De week erna ben ik naar de huisarts gegaan met dit verhaal en die heeft me weer doorgestuurd naar de psycholoog.

Die vond dat ik vooral met zin vraag van het leven bezig was. Oftewel ik vraag mij bij alles af van wat is het nut hiervan, is dit het nou? etc. etc. Normaal krijgen mensen dat als ze net kinderen hebben of rond de 35-40 jaar zijn maar ik heb het nu dus al. Op de vraag of dat positief of negatief is zei ze: Als jij er goed mee om kan gaan, het kan ombuigen in iets positiefs kan het straks alleen maar in je voordeel werken. Tuurlijk had ik geen onbezorgde jeugd en moest ik al heel vroeg volwassen worden. Hierdoor hebi voor mijn gevoel nooit kind kind kunnen zijn.

Na een aantal mooie sessies bij deze vrouw vond ze het tijd dat ik doorgestuurd werd naar een psycholoog die mij meer specialistische zorg kan geven. Het hoge woord kwam er toen ook uit: Ik zit officieel in mn derde derpressie, jeeejj!!! Ik dus met die instelling contact gezocht om een afspraak te maken maar nee ik moest eerst een vragenlijst invullen. Nummer 3 was dat...
Inmiddels kreeg ik een week na het invullen van deze vragenlijst de afspraken binnen en moest ik welgeteld 2 maanden wachten voor mijn intake. Nou toen ging ik even helemaal door het lint. Op werk ging het niet goed, thuis ging het niet goed en snachts lag ik wakker in bed even te appen met 2 vriendinnen T en J. Die heb ik ook vertelt dat ik op dat moment heel sterk aan zelfmoord zat na te denken en ik even geen uitweg weet te vinden.

Maandag op mn werk vond ik het lastig, aan de ene kant wil je de mensen die je vertrouwd op werk vertellen dat je in een depressie zit en aan de andere kant is dat natuurlijk een grote taboe. M en S wisten vrijdag al dat het niet zo goed ging en hadden we het erover waarom dingen zo lang moesten duren. Maandag stond ik met A samen en een leerling op de kamer. A vroeg of ik al wat wist en dergelijke, zij is eigenlijk de enige die ik echt echt vertrouw op mn nieuwe werk. Dus met haar heb ik toen heel lang zitten kletsen en tijdens de lunch hebben we samen boven gezeten om het te bespreken. Ergens voelde ik op dat moment opluchting dat het eruit was. Jammer dat die leerling dan na werk naar me toe komt zo van: Goh waarom moest jij nou huilen vanochtend. Nou dat gaat je geen ene moer aan dacht ik. Ik heb netjes gezegd dat het niet zo goed gaat en dat A meer weet.

Na die dag kreeg ik een mail dat ik ook twee keer naar een groepsbijeenkomst moest gaan komen. Daar baalde ik van, ik zie dat gewoon niet zitten. Later die week heb ik F op werk ook verteld dat het niet goed gaat en heb ik net zoals bij A gezegd waar het opstaat: Ik heb een depressie. M en S weten dat niet, ik weet niet of ik ze dat wel ga vertellen.

Maar afgelopen woensdag was dus het moment dat ik naar die groepstherapie moest. De hele dag stond ik stijf van de stress en spanning. De therapie viel wel mee, het gaat er niet zoals op tv aan toe vond ik. Maar mn hoofd draaide die avond overuren. Lieve vriendinnen T, J en A vroegen hoe het geweest was en ik kon eigenlijk geen zinnig antwoord daarop geven. A kon niet slapen dus uiteindelijk hebben we tot 1 uur snachts een heel serieus gesprek gehad en toen ben ik toch echt gaan slapen. Ik heb opdrachten meegekregen en over 2 weken moet ik nog een keer. Daarna mag ik zelf bepalen ga ik er mee verder of ga ik alleen verder met mijn individuele therapie. Ik denk dat ik dat ga doen. Op dit moment voelde ik zwaar de behoefte om te gaan schrijven. Ik zit alleen thuis, voel mij alleen, denk bijna ieder weekend wel continu aan zelfmoord en vraag me af wat het nut van het leven is. Ik hoop door te schrijven weer even rust in mijn hoofd te gaan krijgen.