Alleen...

Voel mij vaak zo alleen...
En ik weet niet wat ik eraan kan doen.
Ik barst soms in tranen uit,
zie het dan niet meer zitten.
Ben van mezelf al weinig sociaal
en op de koop toe voel ik mij verlegen en erg geremd als ik met andere mensen samen ben.
Ik ervaar dat als een extra handicap.
Het leven is dubbel zwaar
want je stelt alles uit en je kan niets. (bv iets vragen in een winkel is al een onoverkomelijke klus!)
Ik verzink vaak in melancholie.
Ik zal altijd wel zo blijven.
Altijd geweest.
Wat doe ik hier in dit leven denk ik dan.
Ik weet het niet...
Ik had zo graag een dier gehad in huis,
iets levends....
Maakt niet uit wat.
Ik zou mij zo gelukkig voelen dan
want de mensen willen mij niet.
Ik zie er nogthans redelijk uit maar ja
dat valt in het niets als je er op sociaal vlak niets van bakt...
En om aan dier te raken moet ik weer mensen contacteren
of naar een winkel of zo....
Zal weer niet gaan.
Tenzij ik mij eerst wat moed indrink...
Misschien doe ik dat wel eens, op één of andere dag,
maar dat zeg ik al zo lang.
Het doet mij ook veel pijn te zien hoeveel gezinnen,
en hoeveel koppels er rondlopen.
Ik heb niemand..
Geen vrienden, geen vriendinnen, geen dieren, geen kinderen.
Helemaal niets dus.
En begin op mijn leeftijd nog maar eens iemand te zoeken.
Ik sta op datingsites
maar het enige wat daar te vinden is,
zijn gescheiden mannen met kinderen...
Hopeloos is het.
Echt ik weet het soms niet meer...








23 mei 2018 - bewerkt op 23 mei 2018 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Judy12
Judy12, vrouw, 58 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende