Ik mag er zijn.

Ik ben weer bij gerend. De achterstand is ingehaald. Nu, grote stappen en bijbenen. Deze week heeft een overall hyperfocus van mij gevraagd. Nu net nu dingen weer verkeerd gaan lopen. Mijn nieuwe scharrel kreeg ineens issues en is weer uit te picture.

Ik maak de fout niet opnieuw. Het wordt geen herhaling van afgelopen maanden. Ik ga er geen moeite meer in stoppen, ik ga niet meer appen ik ga niet meer proberen af te spreken. Mijn lichaam en hoofd schreeuwen, ze willen iets ondernemen naar nee. In de mand, gaat niet gebeuren. Hij is het niet waard. Vanaf de eerste seconde wist ik, we zijn mega verschillend. Toch, iets in hem sprak mij enorm aan. Een soort kalmte. Niet die kalmte omdat je te dom bent om een verschil te kennen, nee deze jongen is wel slim. Hij voelde mij goed aan. Ik heb het over toen ik met hem afsprak. Niets geen roze wolk geen dom verliefde gedoe. Ik kon gewoon mezelf te zijn ik hoefde me niet aan te passen. Moest ik bij een eerdere duivel wel.

Nu lijkt het bijna dat ik positief ga spreken over m'n scharrel. Ik ben zeker niet negatief maar dit is mijn afscheidsbrief aan hem. Hij gaat het alleen nooit zien. Hierdoor laat ik los.

Hij zei wat dingen. Niet helemaal eenduidig of ik het nu alsnog moet benoemen. Ik begrijp het niet helemaal. Hij zei 'we zijn heel verschillend' en 'ik denk niet na over jou en mij' en 'dat jij weet wat je wil is beangstigend'.

Duidelijk niet voor mij gemaakt. Zo onpasselijk, en dus blijkbaar bindingsangst. Ik moet geen man met issues. Ik moet geen man met sociale problemen. Ik pas me te veel aan maar de gevolgen zijn oneindige schade in mijn gedrag. Ik ga er aan onder door.

Dus dat.

Dinsdag had ik weer een afspraak bij mijn psychotherapeut. We gaan de laatste fase in. Ik ben niet meer 'ziek'. Het wordt tijd, na ruim een jaar intensieve therapie, dat we gaan afbouwen en gaan werken aan het losmaken van. Ik ga op mezelf verder. Ik ga niet alleen verder, ik ga op mezelf verder. Dinsdag kon ik inkomen voor dit idee. Woensdag had ik een huilbui er over. Er gebeurde meer die woensdag. Ik had een aanval. Het lag niet helemaal daar aan het was een opeenstapeling. Geeft niets, te veel stress maakt mij labiel in het vakje van de angststoornissen. Dat is nou eenmaal wat ik nog steeds niet kwijt ben. Daarover zo.
Ik vind het dus gewoon heel spannend. Zelf verder. Er komt een moment dat ik het onder woorden kan brengen en mij er prettig bij voel. Dat is nu nog niet.

Vandaag had ik de afrondingsafspraak bij mijn hapto-therapeut. Over de angststoornis dus. Begin het traject is er aan de hand van de diagnose van de psychotherapeut en een test een ziektebeeld geschetst. Het klinkt zwaarder dan het is, ik zie het niet als een ziekte. Het is een fase. Ik had een depressie, ik had een maximale score op angststoornis, ik had dubbel bovengemiddelde ontwikkelingsgevoeligheid voor stres, fysieke stress. Vandaag deed ik de test opnieuw. Stres, normaal tot bovengemiddeld. Depressie nul. Angststoornis nog toegekend. Ik scoorde minimaal om erkend te worden binnen het ziektebeeld. In getallen, ben ik meer dan de helft gezakt in waarde voor de gradering van mijn angststoornis.

Wat heb ik een stappen gezet afgelopen jaar. Waar ik vandaan kwam, waar ik nu ben. Ik gaf aan het spannend te vinden, wat de toekomst brengt. Ik was bang of ik zou terug vallen. Als ik er over nadacht, had ik iedere dag wel een terug val. Ik ben in het niets meer de persoon die ik vorig jaar was, die ik daarvoor was. Ik ben ontwikkeld tot wie ik nu ben. Ik heb bagage, maar ik ben perfect zoals ik ben. Mij werd verteld dat gebeurtenissen zoals deze, het ziek zijn en alles er omheen, een litteken achter laten. Het litteken zal vervagen maar nooit verdwijnen. Hoe gek dat ook lijkt, het is geruststellend. Het betekent namelijk dat een blijkende terugval geen terugval is maar een glimp van het litteken. Het mag er dus zijn. Het mag er gewoon zijn.

Ik mag er zijn.