De bom viel, hard

Ik kan wel zeggen dat gister onstuimig was. Een dag verspilt aan iemand die keer op keer bewijst dat hij de moeite niet waard is. Zo intens, het kostte mij zoveel energie. De verwachtingen konden bijna niet lager dan voor iemand die graag een nieuwe start met je wilde, een nieuwe kans. Aanwezigheid was de enige verwachting. Hij faalde.
Mijn gevoel zei al dat ik niets hoefde te verwachten. Het zouden loze beloften en aannames zijn.
Ik heb het direct van me afgeschreven (staat op privé vanwege de inhoud) en kort daarna viel een bom die er al even aan zat te komen. Het lontje was nu gewoon opgebrand.

Het begon met totale woede. woede, die niet gevoed wordt kabbelt weg, door, of slaat om. Omspronggedrag, maar dan voor mensen.
Ik kreeg een paniek aanval, en hoe. Meestal wanneer het gebeurde was het constante angst. Een kwestie van over me heen laten komen. Ik schrijf het zo, omdat het al langere tijd niet meer gebeurt is. Emotie is laatste tijd nogal een grijs gebied. Waarom kreeg ik de paniekaanval? Ik denk dat ik iemand bij mezelf naar boven haalde die instabiliteit verzorgde. Ik probeerde meelevend te zijn, mij open te stellen, zeker nu een geheel onnatuurlijke onderneming.
Ooit gehoord van slaapverlamming? Ik kom er zo op.

De aanval zakte weg, ik vond controle terug. De woede bouwde zich alweer op. Al een paar weken draag ik een immens grote hoeveelheid aan woede met mij mee. Ik ben dan ook een aantal keer fysiek met iemand geworden. Het hielp totaal niet maar het voelde wel goed om iemand pijn te doen en zelf pijn te ervaren.
Hier valt heel veel over te zeggen. Veel verstandige dingen, morele dingen. Het interesseert mij simpelweg niet. Ik ben zelfdestructief bezig en ik vind het fijn.
Mensen hebben hun ankers, om bij zichzelf te kunnen blijven. Om zichzelf niet te verliezen, de geest helder te houden. Je kent ze in vormen zoals je beste vriend, ouder, zus, relatie noem maar op. Ik heb dat niet. Ik heb hele serieuze bindingsangst, waar ik overigens niet aan toe geef dus ieder individu in mijn leven is een stap buiten mijn comfortzone.
Maar waarom maakt deze onbetrouwbare vent mij dan zo boos en angstig? Ik denk dat hij mijn anker zou kunnen zijn. Het probleem is, ankers die niet vast zitten zorgen voor schade. Zijn halve aanwezigheid is erger dan niet aanwezig zijn maar helemaal zonder kan ik ook niet. Ja, dat is een probleem. Als persoon zijnde betekent hij niets voor mij. Zulke betekenis komt met gezamenlijke herinneren. Die zijn er niet, aangezien ik niets met hem heb meegemaakt en alle kleine dingen, die net zo belangrijk zijn, zijn vermorzelt door zijn lompe gedrag. Wat hij achter heeft gelaten, de kleine herinneringen die van mezelf zijn, die missen hem. Gelukkig kan ik goed liegen.

Maar goed, bommen bij mij zijn nooit gemaakt uit één deel. Ik kreeg een rage burst. Ik was zo boos. Ik zit al 2 weken op de bank, lig in bed, ik beweeg niet terwijl ik normaal iedere dag rond ren tot er verzuring is in iedere spier van mijn lichaam. Ik kan heel slecht niets doen. Ik slaap al een week bijna niet en als ik slaap zijn mijn dromen levensecht. Dat brengt mij bijna op de slaapverlamming. Ik kan eigenlijk niet met mijn handen stil zitten. Dat is iets wat ik ontwikkeld heb laatste maanden. Een moeilijke term in de psychologie maar het komt er op neer dat het verplaatsing van spanning is. Het wordt erger als ik verzonken raak in gedachten. Niet dat ik afwezig ben, ik doe naast het eigenlijke leven ook nog dagdromen. Het is intensief. Ik kan er niets aan doen, mijn hoofd is rotzooi aan het verwerken. Opgeruimd staat netjes.
Die rage burst dus. Ik heb, zowel fysiek als mentaal, alles kapot geslagen wat er te meppen viel. Het hield niet op. Ik kon niet gestopt worden ik ging maar door en door en door. Voor zeker 3 uur, voor ik kon kalmeren, ademhalen, voelen. Het bloed uit mijn lijf geslagen en de adrenaline in mijn lichaam laat de mij de pijn nog steeds niet voelen. Mensen probeerden mij de vloeren, mij tot rust te dwingen het hielp niets. Het moest er uit.
En? Pas wanneer de laatste beetjes adrenaline mijn lichaam uit zijn kan ik je vertellen of het is gelukt. Op dit moment voel ik mij hyped, ik kan echt alles en iedereen aan.

Over 2 uur ga ik paardrijden. Paarden maken mij rustig. Ik doe dit iedere donderdag op de manege, en op zaterdag op een privé paard. Van laagdrempelig rondrijden naar mijn voorgereden Gribaldi. Het voedt de ambitie die in mij zit, daarin houd ik van wat ik doe.
Na paardrijden ben ik altijd op mijn best. Vaak wel moe, maar dat kalmeert en zet mijn geest open voor problemen zoals hierboven beschreven. Vergeving is een kracht, die de rust van een dier mij geeft.

Over 2 weken begint mijn paaldanstraining bij de vereniging weer. Ik ben er klaar voor. Full body work out met ultieme pijn. Het maakt mij gelukkig en het is wat ik nu nodig heb.

Wat ik echt nodig heb? Een rustig, volwassen, onbeladen gesprek. Face to face, ik voel van binnen dat ik instaat ben om alles goed te maken. Alles te maken zoals het hoort. Het frustreert mij gewoon dat deze moed eenzijdig is. Wanneer beslis je dat iemand simpelweg niet goed genoeg is? Ben ik dan te intens?
Voor nu, heb ik mijn woede van me afgeschreven. Voor vandaag ben ik oké.

Oh ja, de slaapverlamming dus. Die is voor de volgende keer. Het is op zichzelf al best een verhaal.