Als je altijd het in-between meisje bent

Hoe kan het dat jij altijd de mannen treft met "unfinished business". Dat je valt op mannen wiens relatie met uit is? Of die diep in hun hart nog steeds hun ex idealiseren?

"Rebound girl", "Friends with benefits", of "Fuckbuddy" zijn toch termen die de relatie tussen ons net niet goed genoeg beschrijven. We zijn meer dan vrienden. De vriendschap zou ook nooit los kunnen staan van onze vriendschap. Hij kust me, knuffelt me, liggen lepeltjelepeltje in bed, we praten over van alles wat ons bezig houdt en wat er aan de hand is in de wereld buiten. Echt serieuzer lijkt het niet te worden. Hij zegt dat hij er niet klaar voor is. Ik probeer het niet te horen of ik hoop hem in te laten zien dat hij van gedachten moet veranderen.

Ik laat het soms ook wel eens allemaal gaan. "Dan zien we wel hoe het loopt". Soms kaart ik de situatie ook wel eens aan en vraag ik hoe het tussen ons zit. Maar in mijn gedachte denk ik: "WAT WIL JE NOU VAN ME?". Hij weet het niet, hij wil het rustig aan doen. Daar leg ik me bij neer, ik wil hem niet kwijt terwijl ik weet dat het nooit iets blijvend is.

Een beetje rotzooien en dan kom je erachter dat hij aan het daten is met een ander. En binnen zo'n korte tijd ben je hem kwijt door zijn nieuwe relatie. Ligt het dan aan mij? Ben ik niet goed genoeg? Wat heb ik fout gedaan? Heb ik het spel niet goed genoeg gespeeld? Was ik te beschikbaar?

En dan bedenk ik me met perioden: Ik ben wel leuk genoeg. Ik moet stoppen met onzeker zijn. Ik heb de kracht om een fun girl te zijn die mannen uit hun grot haalt. Ik laat de mannen zien dat de wereld ook leuk kan zijn. Door mij gaan de mannen weer om zich heen kijken.

Op andere momenten heb ik ook zoveel vragen die ik mezelf stel. Wil ik wel een relatie? Ben ik wel iemand die een relatie an onderhouden? En vaak is het antwoord: Ik wil het wel, maar ik ben zo onwijs bang. Zo bang om het weer "fout te doen". Ik ben bang voor wat er komen gaat en misschien val ik daarom op de mannen die te beschikbaar zijn, maar toch ook weer niet helemaal. Maar ik denk dat deze angst wel normaal is om te hebben.

Op een dag kom ik heus wel iemand tegen, waarmee ik uren kan praten, waarbij de stiltes niet ongemakkelijk zijn. Op een dag kom ik iemand tegen die me leuk vind en respecteert zoals ik ben. Die al mijn rare trekjes en maniertjes wel pikt. Die me laat lachen als ik een rot dag heb, die me knuffelt als ik dat nodig heb.

Op een dag hoop ik iemand tegen te komen waarbij ik niet het gevoel heb dat ik bang hoef te zijn voor wat er komen gaat. Iemand die nooit meer weggaat.