Aan de ex die ik niet kan vergeten

Tranen rollen langs mijn wangen naar beneden terwijl ik dit schrijf. Dat ik hem niet kan loslaten. Dat hij het is die in mijn gedachts zit als ik naar bed ga. Dat hij nog steeds diegene is die ik wil bellen om te vertellen hoe het met me gaat. Dat hij nog steeds diegene is die mijn hart heeft. Terwijl ik ongelooflijk graag zou willen dat dit niet zo was, omdat hij het absoluut niet verdient.

Sinds het moment dat het definitief voorbij was tussen ons was ik sterk. Ik wist dat ik dit kon overleven. Dat ik jou kon overleven. Ik wist dat het beter was dat ik niet meer je lichaam zou aanraken. Dat ik niet meer door jou opgetild en meegesleurd zou worden. Dat het beter was om onze eigen wegen in te slaan.

Makkelijk loskomen was het niet. Je had me verslaafd gemaakt aan jou. Aan de manier waarop je me aanraakte, de manier waarop je met me omging. Ik hunkerde elke dag naar dat beetje liefde wat je me gaf. Ik streed als nooit tevoren om je aandacht. Ik zorgde dat ik hoe dan ook de vrouw was die goed genoeg voor je zou zijn. Alles om je bij me te houden. Terwijl jij mij zo weinig gaf. Maar zelfs dat beetje was genoeg om voor je te blijven vechten.

Een onhoudbare situatie. Dat moment dat ik je verscheurd aankeek omdat ik op was. Je liet me langzaam stikken, ik kon niet meer ademen. Je greep was zo sterk, zo strak, zo alles omvattend. Ik kon niet meer op mijn benen staan. Ik wist niet meer hoe ik je moest overleven. En jij? Jij liet me gewoon gaan, je wilde me niet meer opvangen; je wilde er niet meer voor me zijn. Je durfde me geen lucht te geven, je wilde me niet verwarmen met je hart. Ondanks dat ik je heb al huilend gesmeekt, me niet te laten vallen zoals andere al hadden gedaan. Nog nooit ben ik zo oprecht eerlijk geweest en nog nooit heb ik zo hard gehuild voor iemand.

Daarom gingen we ieder een eigen kant op. Ik trots dat ik had gekozen voor mezelf. Jij ging door naar de volgende. Het was zoals het was. Het deed zo ontzettend veel pijn. Elke dag werd een beetje beter, elke dag was ik weer meer mezelf. Elke dag kon ik weer een beetje meer zonder jou. Ik zag dingen die me eerst helemaal niet waren opgevallen. Ik genoot van de dingen in de wereld die zo oprecht waren en de liefde van de mensen om me heen, al was dat ook niet veel. Elk beetje liefde liet me iets beter voelen.

Ik wist dat er een moment zou komen voor een andere liefde. Ik wist niet hoe, maar ik was vastberaden dat het me ging lukken. Ik gooide mezelf weer in het sociale leven. Mensen bleken zacht en lief. Het tegenovergestelde van wat jij was. Er waren dan ook dagen dat ik niet aan je dacht. Dat je echt volledig uit mijn systeem was. Maar op dat soort momenten als ik dan weer even alleen was, kwam je zo hard weer terug in mijn gedachte.

Jij weet altijd een weg naar binnen te vinden. Het lijkt wel alsof je iedere keer als ik je weer even ben vergeten en opgelucht ademhaal, jij mijn gedachtes weer overneemt. Je prikt met een naald dwars in mijn hart en hoofd, om me te laten weten dat je er nog steeds bent, dat de pijn nog altijd levend is. Dat ik nooit helemaal van je weg kan rennen. Dat ik je nooit helemaal ga vergeten.

Ik verlang nog steeds naar je. Naar je woorden die je op mijn telefoon achterliet. Naar de onvoorspelbare tijd dat ik met je samen was. Het verlangen naar je als je niet bij me was. De manier waarop je naar me keek. De manier waarop je me naar een hoogte kon brengen en me daar kon houden.

Ik mis je zo erg. Ik mis het gevoel hoe je me vasthield en je mijn adem ontnam. Ik mis het gevoel dat ik verslaafd was aan jouw aandacht. Ik mis hoe je me liet strijden naar jouw liefde, die je blijkbaar niet voor me had. Ik mis het hoe je me altijd alles gaf, maar tegelijkertijd ook weer niks gaf. Hoe je alles beloofde, maar een diep gat voor me groef.

Soms vind ik het fijn als ik 's nachts wakker ben, en dat jij even in mijn gedachtes bent. Dan doe ik alsof ik je weer vasthoudt. Dan ben je even weer zo dichtbij. Maar vaak is het zo ongelofelijk pijnlijk. Ik weet ik dat ik je moet loslaten, maar ik mis je nog altijd. Alles doet zoveel pijn, sinds je me hebt laten gaan. En dat zal nog wel een lange tijd zo blijven.
Ik zal je nooit kunnen vergeten en er altijd voor je zijn. Zo sterk zijn mijn gevoelens voor je. Ondanks dat je me zoveel pijn hebt gedaan.