Malen

Kerst is weer voorbij en ik weet niet zo goed wat ik met mijn tijd moet doen. Mijn moeder heeft me de opdracht gegeven om een verjaardagskaart te kopen, maar ik ga niet de regen trotseren voor een miezerig kaartje, dus tot het droog is, zit ik hier. Hier, op mijn kamer. Ik moet eigenlijk statistiekopgaven gaan maken, statistiek lezen, artikelen lezen, allemaal van dat soort ellende, maar het is vakantie en ik heb dan ook last van het vakantiegevoel; ik wil lekker helemaal niets doen.
Maar aan de andere kant is niets doen ook weer zo saai.

Ik kan deze hele week al niet zo goed slapen. Waarschijnlijk is het omdat ik nu gewend ben om in een groot bed te slapen en dit bed een eenpersoonsbed is. En deze kamer voelt wat onrustiger aan dan mijn andere kamer. Dat is natuurlijk mijn eigen schuld. Ik moet gewoon gaan opruimen. En als mijn bureau leeg is, kan ik aan statistiek beginnen. Ik loop ongeveer een maand achter met de opdrachten. Ik had gewoon zo'n zin in vakantie. En nu ik vakantie heb, verveel ik me en ga ik statistiek doen. Zo is het nou eenmaal.
Gisteravond heb ik lang in mijn bed gelegen en nagedacht over de middelbare school. Hoe ik eigenlijk elk jaar wel omringd was door negatieve personen die me toch wel beïnvloed hebben. Op het moment zelf heb ik het niet zo doorgehad, maar nu ik erover nadenk, merk ik dat mijn zelfvertrouwen best wel aangetast is door bepaalde uitspraken en bepaalde acties. Eigenlijk zit ik nu veel lekkerder in mijn vel, met positieve mensen om me heen, ik doe een vak waar ik echt geïnteresseerd in ben, ik kan mezelf uiten zoals ik wil.

Er is nooit een vak geweest dat me echt heeft geïnteresseerd op de middelbare school. Ik keek wel uit naar filosofie, want dat zouden we een jaartje mogen doen, maar uiteindelijk ging dat niet door. Dat was wel jammer. Er werd niets van sociale wetenschappen of psychologie gegeven, alleen 'levensbeschouwing', wat erg religieus was. En met religieus bedoel ik: 'christelijk'. Maatschappijleer ging dan wel over normen en waarden, maar ik weet niet eens meer wat we precies behandeld hebben, naast politiek. Mijn docent heeft overigens wel dezelfde studie gedaan als die ik nu doe, dus, er moet toch wel iets van sociale wetenschap in gezeten hebben. De maatschappijleerkant van sociale wetenschap.
Maar het scheelt dat ik iets kan doen waar ik oprecht geïnteresseerd in ben. Natuurlijk zijn er ook minder leuke aspecten aan deze studie, zoals de statistiekopgaven waar ik al een maand geen zin in heb, maar dat valt in het niet vergeleken met de leuke dingen.

En gewoon, er zijn leuke mensen in mijn leven! Leuke mensen die mij ook leuk vinden! Op de middelbare school was er dan altijd iemand in de groep die niet helemaal blij met mij was, maar daar kon ik dan geen afstand van nemen, want we zaten in een groep.
In de eerste klas was er niemand die mijn aanwezigheid waardeerde, volgens mij. In de tweede had ik vrienden gemaakt, maar later hadden ze me verteld dat ze me toen maar raar vonden en eigenlijk niet wilden dat ik bij hen kwam zitten. Ik vroeg me af wat ze 'later' dan van me vonden, maar ik heb het nooit gevraagd en het contact is verwaterd, natuurlijk. En als laatste was er een 'vriendin' die deze quote, die ik me nog volledig kan herinneren, heeft gezegd: 'Je denkt dat je grappig bent, maar eigenlijk ben je gewoon raar.'.
Het feit dat ik me die nog kan herinneren spreekt boekdelen, want mijn geheugen is erg slecht. Ik heb hem heel lang in mijn hoofd gehad. Sterker nog: hij zit nog steeds in mijn hoofd, samen met de angst dat ik 'gewoon raar' ben en dat mensen me daarom veroordelen. Ik denk dat dat komt omdat ik zes jaar lang constant ben veroordeeld om, gewoon, wie ik ben en wat ik doe. En nu heb ik het gevoel dat ik écht een 'plekje' heb.

Maar ik heb hier al zo vaak over geschreven. Mijn hele puberteit staat hier gedocumenteerd in zo'n twaalfhonderd verhalen. Dat zijn er best veel. Ik heb het gevoel dat ik altijd over hetzelfde schrijf, wat waarschijnlijk ook zo is; ik maal graag.
Nu het de tijd van de Top 2000 is, ga ik graag malen over die keer dat ik vier maanden bij Beeld en Geluid heb gewerkt en vervolgens ben ontslagen omdat ik 'te jong' was. Vlak voor de Top 2000, want ze dachten dat ik dat 'niet aankon'. De week voordat ik werd ontslagen hadden ze me nog ingewerkt bij de kassa, want dat zou ik dan waarschijnlijk wel aankunnen, maar ze lieten me toch gaan. Ik vond zelf dat ik nog best goed kon toneelspelen, kon doen alsof ik zelfverzekerd was, want dat was en ben ik totaal niet, maar nope. En nu schep ik graag op dat ik in dat gebouw heb gewerkt, welgeteld vier hele maanden. 'Cool', jaha. Wist je dat ze het Top 2000-café elk jaar opnieuw opbouwen, met een enorme lading aan stalen buizen? Nee, dat ding staat er niet het hele jaar. De rest van de feitjes ben ik vergeten, sorry. Iets met zeven (?) verdiepingen aan depots beneden en de glazen platen aan de buitenkant van het gebouw stonden ergens voor en iemand had ze ontworpen.

Ik vraag me nog steeds af waarom ze er vier maanden over hebben gedaan om me te ontslaan. Misschien kwam het doordat ik een opdracht moest maken en ik bij mijn verbeterpunten had ingevuld dat ik over mijn 'presentatieangst' heen wilde komen, met de uitleg dat ik vroeger erg bang was voor publiek, maar daar steeds beter mee om kon gaan. Overigens was mijn baan 'publieksbegeleider', oftewel: héél veel praatjes houden met onbekenden. Maar ik had tijdens het sollicitatiegesprek al aangegeven dat ik kwam om nieuwe dingen te leren.
Tip voor mezelf voor de volgende keer: niet zeggen dat je je werk eng vindt. Volgens mij had ik verder gekomen in het leven als ik beter kon liegen en niet zo eerlijk was.

Maar daar maal ik dus ook over. Met vreemden praten is nu wel minder eng, dus dat is iets. En ik verdiende best veel geld. Dus. Ja. Dat. Ik denk dat ik daar elke Top 2000 weer aan zal moeten denken.
Genoeg gemaald. Straks aan de slag. Even al die badspullen van mijn bureau verwijderen.