Vergeten BFF's

De laatste dagen voor kerst zijn aangebroken. De eerste vrije dag om de laatste dingen nog te regelen.
waaronder 2 kerstpakketten als dank naar de meest trouwe vriendinnen van mijn schoonmoeder. Zij is in het laatste stadium van Alzheimer.

Wat een afschuwelijke mensonterende ziekte. Het gaat achteraf gezien al jaren. Bij de geboorte van mijn dochter 10 jaar geleden, nam ze kleertjes mee voor een kleuter, vreemd voor een oma van 8 kinderen. De flexibiliteit was ver te zoeken en met de jaren werd ze dwangmatiger.
Ze begon de controle te verliezen. Tientallen keren bellen of er nog iemand kwam om boodschappen, altijd hetzelfde boodschappenlijst, mee te nemen, dat de afstandsbediening het niet deed, de TV alweer stuk was en de sleutel gejat.
De telefoon en afstandsbediening werden vaak verwisseld en vergeten dat alle stekkers uit alle apparaten gehaald waren uit angst voor bliksem.

De kat moest op een gegeven moment toch ook maar weg, het beest viel haar aan. Tja, wie weet wat het beestje te verduren had met een verward baasje in huis. Op het laatst was het onhoudbaar, de buren trokken het niet meer en ze was steeds vaker ziek. Het bedorven eten in de koelkast heeft daar vast aan bijgedragen.

Eerst mocht ze verhuizen naar een verzorgingshuis naar een eigen appartementje. Daar aangekomen kwam ze amper haar kamer uit. Ze kende niemand en wist niet waar ze was, bleef liever veilig in huis.
Na een paar weken gaf de verpleging al aan dat dit niet ging, ze moest naar een gesloten afdeling.
Dat is nogal een drempel voor ons als kinderen. Nu zit ze vast... Maar ze heeft het amper door.
Wel wil ze aldoor naar huis, die onrust blijft. Eerst terug naar de kinderen, vergeten dat die allemaal al lang het huis uit zijn. Daarna naar het huis waar de eerste kinderen zijn geboren en nu wil ze terug naar het ouderlijk huis omdat Heit en Mem op haar wachten.
Ze vervalt weer terug in haar oude friese taal, nog even en we kunnen haar als Groningers niet meer verstaan. Ze vindt het prachtig als iemand fries tegen haar praat, voelt ze zich weer thuis.
De incontinentie is nu begonnen en gisteren tijdens het kerstdiner kon ze niet meer zelf haar voorafje op eten.
In de war wat ze met het bestek moest doen.
Voor haar 4 zonen is het een erg ongemakkelijk proces. Echte mannen heeft ze ervan gemaakt, stoere kerels. Hoe ongemakkelijk en machteloos als je dan niet in staat bent om je moeder te helpen, te troosten en op haar gemak te stellen. Ze herkent niemand meer.
Haar vriendin vanuit haar jeugd nog het langst, maar ook dat is nu voorbij. Het geheugen wordt langzaam volledig gewist. Eerst gaten en nu bijna volledig zonder herinneringen.
Het is een machteloos proces om te aanschouwen, machteloosheid omdat het onomkeerbaar is.

2 trouwe vriendinnen komen nog elke week om met haar te zingen, een patatje te eten op vrijdag of naar de kerkdienst te gaan in het gebouw. Wat een rijkdom als je zulke vriendinnen hebt, die ondanks dat je ze niet meer herkent en je geen gesprek meer kunt voeren, zoveel om je geven dat ze bij je blijven tot het allerlaatst.

Best Friends Forever