Eenzaam.
En daar zit ik dan, voor de duizendste keer op de grond te huilen. Ik voel me zo alleen, in een wereld waar ik de mensen niet lijk te begrijpen en de mensen mij niet. Te bedenken dat ik nu officieel mijn ‘halve’ leven last heb van terugkerende depressies. Ik voel me de laatste tijd zo eenzaam. Mijn leven staat stil en iedereen zijn leven dendert door maar ik heb geen idee welke kant ik op moet gaan. Alsof ik in een helikopter zit, ik zie mezelf zitten (en weet vaak ook waar het misgaat) maar ik krijg er geen grip op.
We kunnen je wel helpen, maar je moet het zelf doen´ is een zinnetje wat ik de laatste tijd vaak hoor. En ik weet dat het waar is. Ik weet dat niemand mij bij de hand kan pakken, hoe graag ik dat ook zou willen. Maar hoe doe je dat?
Soms vraag ik mij af of 'het' leven wel voor mij is weggelegd. Heb ik te hoge verwachtingen van dit leven? Wil ik teveel? Of werkt het gewoon niet voor mij? Ik weet dat ik de vaardigheden heb om te doen wat ik zou willen doen. Als ik zou willen, zou ik de trein naar de andere kant van het land kunnen pakken, ik heb het geld op mijn spaarrekening om naar een hotel te gaan. Ik kan eten wat ik wil, ik heb een dak boven mijn hoofd …
Als ik zo hardop nadenk, denk ik dat het vooral ligt aan mij in het contact met mensen, het niet weten waar mijn behoeftes liggen, het niet kunnen aangeven van mijn behoeftes. Weinig aansluiting voelen bij de mensen om mij heen. En als ik wel weet waar mijn behoeftes liggen, zoals liefde, een warme familie een vriendenkring stoot ik vaak tegen een muur van teleurstelling. Want ik heb geen warme familie, ze hebben geen idee wat ik nodig heb en als ik ze dat vertel weten ze niet hoe ze dat moet geven. Soms vraag ik me af, of ik überhaupt wel familie van ze ben. Omdat we zo’n andere taal spreken ..
En ik wil echt niet ondankbaar zijn. Ik wil er echt graag 'het beste van maken' met deze familie, maar voor mijn gevoel stoot ik tegen muren die te hoog zijn om te beklimmen. Liefde, aandacht en een vriendenkring is iets waar ik heel lang dacht weinig behoefte aan te hebben. Ik denk dat ik mezelf lang geleden (op 13 jarige leeftijd) al heb afgeschreven. Ik vond mezelf te lelijk om vrienden te hebben, ik vond mezelf te walgelijk om überhaupt te leven en toen er mij op dat moment ook nog letterlijk geweld aangedaan werd en ik in de steek gelaten werd door mijn ouders en broer heb ik het opgegeven. Ik verstopte mezelf vaak in boeken, om mij te verstoppen van de werkelijkheid. Ik rommelde met eten, ik begon met roken en snijden velen destructieve manieren volgde die mij eerder verder weg van het leven brachten dan dichterbij.
Ik denk dat ik daarna alleen in periodes, mijn hart weer kon openen voor mensen. Maar elke keer als ik dat deed was het vaak voor tijdelijk. Ik weet dat ik zelf de grootste reden ben dat het vaak misloopt, ik heb de neiging om mij terug te trekken en snel uit contact te gaan met mensen.. niet uit te spreken wat ik daadwerkelijk nodig heb. Soms omdat ik niet weet wat ik nodig heb en soms omdat ik te eigenwijs ben. Dat ik denk, laat maar dan. Als ik de ‘kansen’ had om mij aan te sluiten bij een groep, was ik vaak te bang voor een afwijzing, te bang niet leuk gevonden te worden. Waardoor ik mij per definitie al buiten sloot, want ja, wie wilt wou er nou vriendinnen zijn met mij?
Soms kan ik alleen maar huilen om zoveel gemis, dat ik denk dat het maar beter is om maar weinig behoeftes te hebben. Omdat het hebben van behoefte mij meer teleurstelt dan bevredigd. Dat ik gezinnen zie, dat ik mensen zie, die alles hebben wat ik graag zou willen. Niet dat het ‘zin’ heeft om te willen wat een ander heeft, ik denk dat het mij vaak alleen maar bitterder maakt en mij in een slachtofferrol plaats. Soms ben ik boos, boos op mijn familie, boos op de omgeving, en nog het meest boos op mezelf. Boos omdat het mij maar niet lukt om dingen vast te houden, stappen te maken en weer naar beneden te donderen, boos dat het me niet eens lukt om invulling te geven aan mijn dag.
Op zulke momenten begrijp ik wel dat mensen geen contact willen hebben met zo’n ‘negatief’ persoon als ik. En ik weet dat zo over mezelf denken ook geen enkele zin heeft, ook dat gaat mij niet verder helpen of maakt mij een leuker persoon …
Ik zou heel graag willen, dat ik mijn leven kon accepteren zoals het was. Dat ik in ieder geval kon accepteren dat sommige dingen niet meer te veranderen zijn en dat ik de kracht in mezelf kon vinden om naar nieuwe wegen te zoeken. Dat ik antwoorden kon vinden op vragen, zoals, hoe maak je in godsnaam vrienden? Hoe weet je in wat je leuk vind en wat er bij je past? Hoe zet ik stappen (welke kant op)? Hoe trek ik mezelf hier in godsnaam uit?
We kunnen je wel helpen, maar je moet het zelf doen´ is een zinnetje wat ik de laatste tijd vaak hoor. En ik weet dat het waar is. Ik weet dat niemand mij bij de hand kan pakken, hoe graag ik dat ook zou willen. Maar hoe doe je dat?
Soms vraag ik mij af of 'het' leven wel voor mij is weggelegd. Heb ik te hoge verwachtingen van dit leven? Wil ik teveel? Of werkt het gewoon niet voor mij? Ik weet dat ik de vaardigheden heb om te doen wat ik zou willen doen. Als ik zou willen, zou ik de trein naar de andere kant van het land kunnen pakken, ik heb het geld op mijn spaarrekening om naar een hotel te gaan. Ik kan eten wat ik wil, ik heb een dak boven mijn hoofd …
Als ik zo hardop nadenk, denk ik dat het vooral ligt aan mij in het contact met mensen, het niet weten waar mijn behoeftes liggen, het niet kunnen aangeven van mijn behoeftes. Weinig aansluiting voelen bij de mensen om mij heen. En als ik wel weet waar mijn behoeftes liggen, zoals liefde, een warme familie een vriendenkring stoot ik vaak tegen een muur van teleurstelling. Want ik heb geen warme familie, ze hebben geen idee wat ik nodig heb en als ik ze dat vertel weten ze niet hoe ze dat moet geven. Soms vraag ik me af, of ik überhaupt wel familie van ze ben. Omdat we zo’n andere taal spreken ..
En ik wil echt niet ondankbaar zijn. Ik wil er echt graag 'het beste van maken' met deze familie, maar voor mijn gevoel stoot ik tegen muren die te hoog zijn om te beklimmen. Liefde, aandacht en een vriendenkring is iets waar ik heel lang dacht weinig behoefte aan te hebben. Ik denk dat ik mezelf lang geleden (op 13 jarige leeftijd) al heb afgeschreven. Ik vond mezelf te lelijk om vrienden te hebben, ik vond mezelf te walgelijk om überhaupt te leven en toen er mij op dat moment ook nog letterlijk geweld aangedaan werd en ik in de steek gelaten werd door mijn ouders en broer heb ik het opgegeven. Ik verstopte mezelf vaak in boeken, om mij te verstoppen van de werkelijkheid. Ik rommelde met eten, ik begon met roken en snijden velen destructieve manieren volgde die mij eerder verder weg van het leven brachten dan dichterbij.
Ik denk dat ik daarna alleen in periodes, mijn hart weer kon openen voor mensen. Maar elke keer als ik dat deed was het vaak voor tijdelijk. Ik weet dat ik zelf de grootste reden ben dat het vaak misloopt, ik heb de neiging om mij terug te trekken en snel uit contact te gaan met mensen.. niet uit te spreken wat ik daadwerkelijk nodig heb. Soms omdat ik niet weet wat ik nodig heb en soms omdat ik te eigenwijs ben. Dat ik denk, laat maar dan. Als ik de ‘kansen’ had om mij aan te sluiten bij een groep, was ik vaak te bang voor een afwijzing, te bang niet leuk gevonden te worden. Waardoor ik mij per definitie al buiten sloot, want ja, wie wilt wou er nou vriendinnen zijn met mij?
Soms kan ik alleen maar huilen om zoveel gemis, dat ik denk dat het maar beter is om maar weinig behoeftes te hebben. Omdat het hebben van behoefte mij meer teleurstelt dan bevredigd. Dat ik gezinnen zie, dat ik mensen zie, die alles hebben wat ik graag zou willen. Niet dat het ‘zin’ heeft om te willen wat een ander heeft, ik denk dat het mij vaak alleen maar bitterder maakt en mij in een slachtofferrol plaats. Soms ben ik boos, boos op mijn familie, boos op de omgeving, en nog het meest boos op mezelf. Boos omdat het mij maar niet lukt om dingen vast te houden, stappen te maken en weer naar beneden te donderen, boos dat het me niet eens lukt om invulling te geven aan mijn dag.
Op zulke momenten begrijp ik wel dat mensen geen contact willen hebben met zo’n ‘negatief’ persoon als ik. En ik weet dat zo over mezelf denken ook geen enkele zin heeft, ook dat gaat mij niet verder helpen of maakt mij een leuker persoon …
Ik zou heel graag willen, dat ik mijn leven kon accepteren zoals het was. Dat ik in ieder geval kon accepteren dat sommige dingen niet meer te veranderen zijn en dat ik de kracht in mezelf kon vinden om naar nieuwe wegen te zoeken. Dat ik antwoorden kon vinden op vragen, zoals, hoe maak je in godsnaam vrienden? Hoe weet je in wat je leuk vind en wat er bij je past? Hoe zet ik stappen (welke kant op)? Hoe trek ik mezelf hier in godsnaam uit?
11 dec 2017
- meld ongepast verhaal
-
lalaineadanna
dinsdag 12 december 2017 11:15
Ik herken veel in het schrijven wat je geplaatst heb.
Ik ben momenteel zelf bezig met mijn: selflove journey, zoals ik dat noem.
En het is niet makkelijk.
Ik ken de behoeftes en ik ken ook het wegduwen van andere, terwijl je eigenlijk
wel behoefte hebt aan contact, etc.
Het is moeilijk los te komen van de donkere gedachtes die we hebben, omdat we onszelf zo getraind hebben.
De volgende dingen helpen mij enorm, ook al ga ik door de grond, krijg ik paniek aanvallen en distantieer ik ervan:
- Schrijven. Zoals je al gedaan hebt, maar vooral voor jezelf. Ga dieper, ga terug naar waar je ''zelfhaat/jezelf walgelijk vinden'' vandaan komt, graaf en durf daar ook te gaan. Door te schrijven creëer je ruimte. Ons brein is immers een machtige tool en alles wordt duidelijker zodra het op papier (of de computer) staat.
- Voor vele klinkt het zweverig, maar meditatie is een gegeven waar miljoenen mensen over de hele wereld bij zweren. Ook ik. Ik kon me eerst moeilijk concentreren want mijn stemmen in mijn hoofd houden hun mond niet, maar de kracht van meditatie is juist die gedachtes de vrije loop te laten en rustig te observeren en te luisteren naar wat er nou eigenlijk gezegd wordt.
- Wordt je eigen beste vriendin. Zoals jij met jezelf omgaat en tegen jezelf praat zou je vrijwel nooit tegen je vriend of vriendin praten. Beschrijf een situatie voor jezelf waarbij je echt hard bent geweest voor jezelf en kritisch. Probeer er daarna naar te kijken alsof het gaat om je vriend of vriendin. Je zal verbaasd zijn met het verschil. Doe daar wat mee. Print het desnoods uit als een reminder naar jezelf toe.
Behandel jezelf zoals je andere behandeld je bent het waard.
- Praten. Hoe moeilijk het ook is, I know, praten helpt. Wil je niet naar een psychiater, probeer dan eens te kijken of er mensen zijn in je omgeving die je eigenlijk niet echt oprecht de kans gegeven hebt om jou echt te leren kennen.
Ik ben dat nu ook aan het doen en het is hartstikke eng. Ik ga dood. Ik loop letterlijk te zweten en voel een paniek aanval opkomen, maar ik weet dat het iets is waar ik doorheen moet. Ik heb ook te maken gehad met een depressie de afgelopen 2 jaar en iedereen zei: ohh bij jou komt het goed, want zo ben jij. Terwijl ik er
echt aan onderdoor ging. Dus nu ben ik vooral aan het delen en stel ik me kwetsbaar op.
Ik vraag een vriendin om tips hoe zij bijvoorbeeld voor zichzelf zorgt, of ik vraag een vriend of hij met mij naar de bioscoop wil omdat ik niet alleen thuis wil zitten.
Hiervoor zou ik dat nooit doen, terwijl het wel mijn vrienden zijn.
Onderzoek het eens, probeer het eens uit.
- Lezen. tenzij je er niet van houdt, maar je kan heel veel informatie halen uit lezen. Vooral het boek: Solve for happy. Heel makkelijk geschreven en hij is echt
goed.
- Probeer je stem in je hoofd te veranderen en schrijf eens uit wat je sterke kanten en punten zijn. Geef jezelf complimentjes wanneer je die verdient en wees je eigen vriendin.
en als allerlaatste: houdt een GYST day. Dat staat voor Get your shit together.
Plan een vaste dag of moment in in de week waarin jij gaat zorgen voor jezelf.
Je begint met opruimen, daarna ga jezelf pamperen dat kan douchen zijn een bad nemen, maskertje op, waar jij je fijn bij voelt, daarna is het tijd om je werk af te maken. Dat kan huiswerk zijn, schrijven, opdracht van je werk, etc.
Daarna is het tijd om te relaxen. Je mag dus doen wat je wil. Film kijken, gamen, waar jij van houdt moet je lekker doen.
Het zal eerst heel raar aanvoelen, maar geloof me je zal er baat bij hebben.
het kost mij nog steeds moeite om mezelf dat te gunnen, maar ik blijf het elke week proberen.
Hopelijk heb je wat aan het bovenstaande. Ik wens je veel geluk op je Journey!
Groejtes,
Lalaine -
InTheMiddle (opgeheven op 15-10-2021)
donderdag 14 december 2017 20:43
Hey,
Vaak voel ik mij ook eenzaam. Bijna dagelijks vraag ik mij af of het aan mijn verwachtingen ligt dat ik telkens teleurgesteld geraak, waarom ik niet er maar niet in slaag om de dingen die mij ongelukkig maken te veranderen. Ik twijfel ook vaak of het wel een goed idee is, of ik niet beter leer te aanvaarden wat ik wel heb. Ik probeer dankbaar te zijn voor wat ik wel heb maar dat lijkt mij niet te helpen.
Ik mis ook vrienden in mijn leven die mij begrijpen. Mensen waarmee ik een echt contact kan hebben maar langs de andere kant duw ik iedereen die te dichtbij komt. Uit angst dat die er achterkomen hoe ik echt ben achter mijn masker, dat ik het niet verdien. Ik vind weinig aansluiting bij de mensen in mijn omgeving en slaag er niet in om mijn behoeftes aan te geven.
In het kort wou ik je zeggen dat je woorden hebt gegeven aan veel dingen waar ik mee worstel. Ik wou je ook zeggen dat je niet alleen ben. Ook al voel je jou eenzaam ben je niet de alleen. Misschien kan dit gedacht jou helpen, ik hoop dat dit jou helpt.
Als laatst wou ik je veel succes wensen, wie weet wordt het beter.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 20 mrt 2018 Beste vriendinnen?
- O 20 mrt 2018 1#
- O 18 mrt 2018 Antidepressiva ( 10 )
- O 11 dec 2017 Eenzaam. ( 2 )
- O 13 nov 2017 Littekens ( 3 )
- O 30 sep 2017 Beter ( 1 )