Ik mis je zo

Er is een leven voor 7 december en na. 32 jaar geleden had ik voor 7 december een normaal leven.
Een gezin met een zus een moeder en een hardwerkende vader. Papa zorgde ervoor dat hij met de verjaardagen en feestdagen aanwezig was en de vakanties waren de hoogte puntjes.

Dat jaar hadden we Sinterklaas gevierd en zaten we zondags met het gezin nog te risken. De dag afsluiten voor dat de week begint.

Die avond reed ik voor de laatste keer met hem mee. Mee om te helpen met de zaak, even kijken of er wat aan de hand was, omdat het alarm was afgegaan.

We kletsen in de auto over een familie weekend, je broer was net gescheiden en het zou vast wel weer even duren voordat er weer zo'n weekend komt. We liepen de winkel in, best stoer je eigen supermarkt, waar je gewoon in mag na sluitingstijd.

Mijn stoere grote papa, overruled door een drugsverslaafde inbreker met als buit 200 gulden. Ik heb nog geprobeerd om de politie te bellen en hem tegen te houden. Maar het was al te laat.
Die dag was de laatste dag dat ik je heb aangeraakt. Tegen je aan ben gaan liggen en schreeuwen, omdat je niet reageerde. Maar de vele messteken waren door je sterke grote lijf gegaan. Het was te laat, dit overleefde je niet.

Ik kwam alleen weer terug, waarna het leven nooit meer hetzelfde is geweest.

Een moeder die al die jaren probeerde te overleven, 3 vrouwen in huis die proberen elkaar te sparen en ontzien van verdriet en pijn. Want is het waard? Als degene waar je het meeste van houdt er niet meer is, lijkt al het andere zo nietig en nutteloos. Het gezin is weg, de veilige basis is er niet meer. Tuurlijk sleep je elkaar erdoor heen, je hebt immers geen keuze. Het leven moet door.

Na 32 jaar mis ik m nog elke dag. Ik mis de papa om tegen aan te liggen, de grote hand mijn hoofd die zegt dat het wel goed komt. Wat zou hij een geweldige opa zijn geweest voor mijn kinderen. De stoere opa waar je je vriendjes jaloers mee maakt.

De veilige thuis basis is nooit meer volledig hersteld, het vertrouwen dat alles wel goed komt is er niet altijd, want dat is namelijk niet zo.

Ik geniet elke dag van mijn eigen gezin en mijn grote sterke man, de papa van mijn kinderen. We hebben het goed met elkaar maar toch kan ik niet altijd vol genieten. Ik heb een energie lek omdat het leven nog vaak lijkt op overleven.

Als je door een trauma je jeugd overslaat, vergeet je wie je bent en wat je zelf wilt.

Na mijn 40e raakt mijn energie op. Mijn overlevingsstrijd betaald zijn tol, lichamelijk en geestelijk.

Ik probeer te leren dat het leven geen strijd hoeft te zijn, je niet hoeft te bewijzen dat je sterk bent en dat je alles wel aan kan. Ik ben niet zielig of zwak! Maar ik ontdek dat het energie geeft als je de juiste dingen doet die bij je passen en niet alleen maar doet wat een ander verwacht. En dat je keuzes mag maken zonder dat dat zwak is. Ik ontdek wie ik ben en dat ik het waard ben om er te zijn om wie ik ben.

Een ontdekkingsreis met diepe dalen en stijle bergen.