the days after

Het moment is er eindelijk gekomen, op het eerste gezicht leek het ons beter om het contact te behouden, viel dat even tegen. na een moeilijke eerste maand zijn we dan eindelijk op het punt gekomen om het contact te verbreken, de manier waarop was niet zoals iemand als ik dat hoor te doen. Na een relatie van meerdere jaren komt er dan op een bepaald moment een einde aan het gezellig samen zijn, waarom? andere prioriteiten, studie, op kamers op verre afstand van elkaar gaan wonen. voor ons leek dit een uitdaging om aan te gaan, zoals je vriendin altijd tegen jou zei als jij twijfelde, jullie trouwen met elkaar. tot op het heden is dat er nog niet van gekomen kan ik je vertellen.

door de opgebouwde situatie thuis en de ontstaande vriendengroep is het voor mij voor de hand liggend te zoeken naar een huis in de omgeving van deze vertrouwde gemeenschap. jij? opgegroeid in de zelfde omgeving, een moeilijke jeugd waar ik je deels door heen heb geholpen keek uit naar het afscheid van de locatie waar voor jou vooral slechte herinneringen zijn te vinden. een verleden is voor mij niet te veranderen ik kon alleen mijn armen om je sluiten en vertellen dat het allemaal wel goed kwam.

beide aan de studie in een andere stad, kijken wat de mogelijkheden zijn op het moment dat we klaar zijn, ik weet nog dat ik je beloofde dat we zouden gaan samenwonen op het moment dat je van school zou gaan. een jaar geleden vroeg je aan me of het me wat leek om samen met jou in een van de grote steden van nederland te gaan wonen in een flatje. ik als nuchtere boeren jongen werd er compleet door overvallen en heb het op een laag pitje gelaten, ik had je overigens beloofd dat als we klaar waren met school ik met jou zou samen gaan wonen.

Ik als dwars persoon realiseerde me echter niet hoe serieus de drang was om te vertrekken en de samen met mij (ja ik kon het zelf niet geloven) in een huis zou willen wonen. voor mij was het vooral een blik op de verre toekomst en zoals eerder aangegeven heb ik er niet teveel aandacht aan besteedt. de daaropvolgende periode verliep anders dan gepland in de 2e periode van de school ben jij er 4 weken tussen uit geweest met daaropvolgend dat ik er 2 weken na jou terugkomst 4 weken tussen uit ben geknepen. jij in de tijd van mijn school ik in de tijd van jou vakantie, het was voor ons beide iets wat we heel graag wouden, maar wel een stap zonder elkaar. na deze periode zou niks meer het zelfde worden..,

bij terugkomst van mijn trip was jij aan het werk en had ik nog een een aantal weken te gaan voordat ik terug moest naar school, jij zou weer aan je stage beginnen. jij verhuisde nogmaals en dit keer nog verder weg, ik verhuisde ook maar door mijn stage op kleine afstand van mijn ouders hun woonplaats keerde ik terug in het oude nest. dit ter ongenoegen van jou, jij was er van overtuigd dat wij samen zouden gaan wonen omdat dit een stap was die niet goed voor mij zou zijn.
in de tijd tussen mijn terugkomst en het terug komen wonen bij mijn ouders hebben we veel leuke dingen mee gemaakt maar het voelde anders, het gevoel was anders. met woorden niet te omschrijven, was de liefde verdwenen of hadden we beide een andere stap in de toekomst gemaakt? uiteindelijk hebben we op een avond met elkaar gesproken en hebben we besloten dat deze relatie niet langer stand hield op deze manier.
laten we het er op houden dat het een vrij emotioneel gesprek werd.

ik als persoon zal toegeven dat ik niet veel relaties heb gehad, of eigenlijk maar 2, of het uitmaakt? lijkt mij niet, minder ervaring maar ook niet verpest. toch denk ik dat het mee heeft gespeeld in de twijfel die er is ontstaan gedurende mijn relatie, jij was altijd de persoon die mij wist te overtuigen dat wij super leuk waren, en geloof me jij had altijd gelijk. toch bleef het gevoel van het groene gras bij de buren aan mij knagen. jij een meisje met veel ervaring, je wist wat je wil en wat je niet wil, verschillende relaties gehad de een positief de ander negatief jij wist wat je wil, stabiliteit, liefde, een glimlach en respect. kon ik je dat geven? ja dat is alles wat ik heb gedaan en, ik zou het nog steeds kunnen. helaas is dat niet echt meer mogelijk gezien het contact onlangs is verbroken.

Nu een aantal weken later nu het contact is verbroken realiseer ik me pas hoeveel pijn het doet, wat het breken van een relatie met een mens kan doen. na het verbreken van mijn vorige relatie heb ik mij omgedraaid en ben door gegaan. mede door me dat te realiseren weet ik hoeveel ik eigenlijk van mijn onlangs verloren vriendin hou, dat is helemaal niet raar want we zijn ook een aantal jaar bij elkaar geweest en hebben een super leuke tijd gekend samen.
als ik nu om me heen kijk en zie wat ik dacht te verliezen op het moment dat ik de stap zou zetten in het samenwonen met jou op een totaal andere plaats realiseer ik me dat het best wel mee valt en de stap er uiteindelijk toch aan zit te komen voor mij. wie door wil moet ook strepen durven trekken. jij hebt mij laten zien dat er meer is in de wereld dan dit kleine boeren dorpje waar ik tot op het heden dacht altijd terug te willen keren, waarom dacht ik dat? ik wist niet beter, hier ben ik opgegroeid, punt.

het is vrij confronterend dat door het einde van mijn relatie ik me heb gerealiseerd dat ik ook helemaal niet thuis wil zijn en juist eigenlijk wel klaar was voor die stap naar het samen wonen.
het is makkelijk om achterom te kijken en te zeggen, had ik maar, deed ik maar, was ik maar. het is iets waar ik niks mee op schiet.
Dat ene leuke meisje die nu wel in mijn hoofd zit maar niet meer in mijn leven, de tijd is gekomen om elkaar de ruimte en tijd te geven. verwerken is belangrijk maar vergeet niet dat wij een geweldige tijd hebben gehad.
door de tijd te nemen en verder te kijken zullen we er achter komen of iemand anders ons gelukkig kan maken of misschien blijkt het dat we op het moment dat we iemand anders tegen komen juist hoe geweldig wij samen waren.
zoals jij zei: god heeft een plan voor ons beide, misschien samen misschien wel niet.