hoge nood / november 2017

Opnieuw een dag achter de rug. Huisarts. Dit keer geen slaapmedicatie maar een een pilletje om overdag te overleven. Want dat is het, iedere dag opnieuw. Tot die stomme therapie begint waar ik ontzettend tegen op blijf zien. Goedbedoelde adviezen van mensen kan ik niet meer aan horen. Ik wéét het, maar ik vóel het niet. Dat is probleem één. Daarnaast wil ik tegen iedereen gillen dat na mijn zedendelict veel gewoon niet meer kan. En dat het me frustreert.

Wat me ook frustreert is dat hulpverleners vaak van een medium kaliber zijn en ze goed te manipuleren zijn door mij als client.

Dit van me af schrijven voelt goed. Het zal nog wel even durven voordat alles er uit komt. De werkelijkheid in mijn hoofd is meer van het kaliber 'ik maak je dood als je verkeerd naar me kijkt'. Niet omdat iemand dood moet, maar omdat ik anders een totale uitbarsting van paniek krijg. Vechten of vluchten dus.

Hopelijk helpt het schrijven (in de meest rare kronkels) om het hoofd weer leeg te maken en rustiger te slapen .. zonder paniek.
We zullen het zien.