Oude vrienden
Gemengde gevoelens overstromen mijn hoofd. Ik voel me fijn, veilig, gewenst, klaar voor de volgende dag. Aan de andere kant voel ik me zo onzeker, onrustig en soms angstig. Lang heb ik niet open gestaan voor nieuwe mensen in mijn leven en had ik zekerheid. Vrienden die je al heel lang hebt zal je niet zo snel verliezen als kersverse vrienden waarvan je niet zeker weet of ze bij je passen. Het is vreselijk eng om nieuwe dingen, dus onzekerheid in mijn leven toe te laten als je al zo lang onder je eigen steen leeft.
Hoe zit het dan met oude vrienden waar het contact mee is opgebloeid? Kan je er vanuit gaan dat die vrienden nog dezelfde mensen zijn? Wat kan je verwachten? Is het normaal dat ze compleet veranderd zijn en misschien ver weg nog lijken op de persoon van vroeger maar in dagelijkse dingen een vreemde voor je zijn?
Ik stuit op de onontkoombare conclusie dat je deze mensen niet kan benaderen als de persoon van jaren geleden laat staan ze mag beoordelen op wat ze toen deden. Maar dan blijft er toch niet zoveel over? Je bent samen allang uit de fase om elkaar te leren kennen. Misschien wil je dat zelf wel maar is de ander ook zo helder van geest dat dingen veranderd zijn?
Daar treedt het volgende probleem aan. Je zit allebei in een totaal andere levensfase. Hoe ga je daar nou weer mee om... Je dagelijkse ritme lijkt niet op elkaar, je bezigheden zijn anders en zeker dat je interesses niet meer zoveel stroomlijnen want je krijgt niet meer dezelfde uitdagingen.
Communiceren, communiceren en nog eens communiceren.
Wat nou als je geen ruimte voor elkaar hebt in je leven? Dan maar niet? Waar trek je die grens waarin je beslist dat de moeite die je erin steekt het niet meer waard zijn. Wat zijn de afwegingen en bovenal, hoe kies je de belangrijkste?
Ik denk nooit niets, tijd voor thee.
Hoe zit het dan met oude vrienden waar het contact mee is opgebloeid? Kan je er vanuit gaan dat die vrienden nog dezelfde mensen zijn? Wat kan je verwachten? Is het normaal dat ze compleet veranderd zijn en misschien ver weg nog lijken op de persoon van vroeger maar in dagelijkse dingen een vreemde voor je zijn?
Ik stuit op de onontkoombare conclusie dat je deze mensen niet kan benaderen als de persoon van jaren geleden laat staan ze mag beoordelen op wat ze toen deden. Maar dan blijft er toch niet zoveel over? Je bent samen allang uit de fase om elkaar te leren kennen. Misschien wil je dat zelf wel maar is de ander ook zo helder van geest dat dingen veranderd zijn?
Daar treedt het volgende probleem aan. Je zit allebei in een totaal andere levensfase. Hoe ga je daar nou weer mee om... Je dagelijkse ritme lijkt niet op elkaar, je bezigheden zijn anders en zeker dat je interesses niet meer zoveel stroomlijnen want je krijgt niet meer dezelfde uitdagingen.
Communiceren, communiceren en nog eens communiceren.
Wat nou als je geen ruimte voor elkaar hebt in je leven? Dan maar niet? Waar trek je die grens waarin je beslist dat de moeite die je erin steekt het niet meer waard zijn. Wat zijn de afwegingen en bovenal, hoe kies je de belangrijkste?
Ik denk nooit niets, tijd voor thee.
18 okt 2017
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 27 sep 2023 We zoeken allemaal
- O 24 mei 2021 <>
- O 17 mei 2021 Wat ben ik
- O 16 mei 2021 Depressie relapse?
- O 09 mei 2021 Ik ben hier al zo vaak geweest
- O 08 jan 2020 het leven begint weer ( 1 )
- O 06 dec 2019 Het is veel ( 1 )
- O 26 nov 2019 Let's do it
- O 16 nov 2019 Ik geef mij gewonnen ( 2 )
- O 11 nov 2019 Nog even stil
- O 03 nov 2019 Hou vast hoor
- O 04 sep 2019 Easy ( 1 )
- O 05 aug 2019 Fundamenteel jezelf in de weg zitten ( 1 )
- O 09 jul 2019 Zal het ooit over gaan?
- O 13 jun 2019 <><>