Mijn (ex) stiefmoeder / Mijn verhaal

Na een paar hectische dagen, voelde het tijd om ergens mijn ei kwijt te kunnen.

Ik heet Angela en ben 16 jaar. Ik heb een flink verhaal, mijn jeugdverhaal, die eigenlijk vrij deprimerend is maar de aanleiding van mijn dagboek beginnen, begon eigenlijk vandaag.

Ik heb een hele lieve vriend, waar ik nu iets langer dan een jaar samen mee ben en hij maakt het leven flink wat mooier. Vandaag is hij bedreigd, niet door een random iemand, de nieuwe man van mijn (ex) stiefmoeder.

Ik begin bij ja het begin, want het verhaal is vrij ingewikkeld. Mijn ouders zijn al gescheiden vanaf mijn eerste verjaardag, en praten sindsdien niet met elkaar (dit is weer een ander verhaal). Al gauw had mijn vader een nieuwe vriendin, die ook gelijk weer zwanger was en jawel met haar twee andere kinderen bij mijn vader, mijn broer en mij kwam wonen. Dus wij gingen van zijn drietjes, naar zeven personen. Na veel ruzies, drugs en politie zijn de drie oudste uit huis gegaan. Tot de dag vandaag, mis ik ze nog elke dag in huis.
Alles leek vanaf toen weer rustig thuis, maar nu ik zo terug reken, ging juist alles fout. Nu meer dan twee jaar geleden kwamen er namelijk twee vrouwen bij mij thuis, die vertelden dat hun man/vader al 5 jaar vreemdging met mijn stiefmoeder? De moeder die met mij naar muziek luisterde, mijn eerste make-up gaf, mij hielp bij mijn menstruatie en er zogenaamd dus voor mij was tijdens de rechtszaak van mijn eigen ouders. Na te denken weer een stabiel leven op te bouwen, voelde het alsof alle rijen met gebeurtenissen weer omvielen.

Mijn stiefmoeder en mijn vader hadden hun eigen rijschool, eigen auto gekocht, en dus nog al een aantal schulden openstaan. Die uiteraard allemaal ook bij ons achterbleven. Mijn vader is geen makkelijke man, wij hebben geen goede relatie en dit alles verslechterde het dan denk ik ook meer. Mijn vader was boos, zijn woede moest er uit, er was zoveel spanning thuis en ik haatte het dat mijn broertje dit mee moest maken. Ik begon in mijn eigen wereld te leven, ik was niet boos maar had zoveel pijn en frustratie. Waarom werd ik weer achtergelaten? In deze twee jaar hebben mijn broertje en ik nooit een sorry gekregen, een verklaring of überhaupt hulp. Want hulp gaf mijn vader niet, hij probeerde alleen haat op te wekken tegenover zijn ex. En bij mijn broertje is dat gelukt, maar ik probeerde (en nogsteeds) mijn gevoelens bij dit uit te zetten.

Maar wat er afgelopen zaterdag gebeurde, mijn buren zijn blijkbaar echt dicks (ja sorry not sorry) en hebben rijles bij haar aangevraagd, ondanks dat zij weten wat er allemaal is gebeurd. Dus zij stonden gezellig buiten terwijl mijn vriend kwam aanfietsen, hij keek want ja wie kijkt er niet wanneer een grote groep buiten staat te ouwehoeren. Maar er werd naar hem geschreeuwd: "Wat kijk je nou?", mijn vriend wist al wat er aan de hand was en kan door zoiets behoorlijk opgefokt raken. Dus zijn reactie terug: "Ja wat denk je nou allemaal, ik keek nieteens en sowieso wat doe jij hier in de eerste plaats?". Ahh well, mijn (ex) stiefmoeder kwam op hem aflopen en hij kwam naar binnen toe. Uiteindelijk afgekoeld en het los gelaten.

Vandaag kwam mijn vriend weer, ik had huiswerk gemaakt, mij klaargemaakt en wij zouden even wat eten bij de Macdonalds. Ik loop mijn woonkamer binnen en zie vanuit het raam een man staan met een motor. Ik keek even goed, misschien was het een kennis van mijn vader. Maar het was de nieuwe man van mijn (ex) stiefmoeder, die op de parkeerplaats stond. Ik vertelde het aan mij vriend, die al gauw weer geërgerd was maar we bleven wachten tot hij wegging. Hij zag ons staan en zei dat mijn vriend naar buiten moest komen, dit liet ik natuurlijk niet toe en we bleven wachten. Uiteindelijk reed hij weg, ik had al zo'n voorgevoel toen wij naar buiten liepen, dat hij natuurlijk weer terug kwam. Ondertussen waren die buren (die rijles hebben bij mijn (ex) stiefmoeder) bezig aan hun auto.
De man stapte af en kwam op mijn vriend af terwijl ik nog bij de deuropening stond. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, ik voelde me verlamd en heb hier achteraf zoveel spijt van. Het gesprek ging al gauw van "Wat jij dat zaterdag?" naar "Ik trap je helemaal in elkaar". Mijn vriend bleef kalm en legde uit wat er zaterdag was, dat er eigenlijk helemaal niet zoveel aan de hand was terwijl die man(heet trouwens Yvo) zei dat mijn vriend mijn (ex) stiefmoeder helemaal tot aan het bot heeft uitgescholden. De man begon te dreigen en vol stress begon ik de politie te bellen want ik was bang dat het uit de hand zou lopen. Alle lijnen waren bezet, en bij een spoedgeval moest ik 112 bellen. Ik twijfelde, was het wel een spoedgeval? Er was nog niks gebeurd, maar voor de veiligheid van mijn vriend belde ik toch.
Vanaf dat moment wist ik niet meer zo goed wat ik moest zeggen, ik legde gauw (half huilend) uit dat de man van de ex van mijn vader mijn vriend, maar ook mijn broertje aan het bedreigen was. Want mijn broertje stond uit het raam te kijken wat er gebeurde, hij is nu 14 jaar en wilt absoluut geen contact meer met zijn moeder. Yvo schreeuwde naar hem dat hij hem helemaal in elkaar zou trappen, samen met mijn vader erbij. Mijn vader was er op dit moment gelukkig niet want dan was het nog meer uit de hand gelopen. Anyway, de vrouw aan de telefoon probeerde mij te kalmeren en vertelde dat er een agent aan zou komen. Yvo was al weg toen de agent aan kwam rijden.

Ik voelde mij vandaag zo machteloos, maar vooral onveilig. Na wat er zaterdag was gebeurd wist ik al dat het zou gebeuren en het is al vaker gebeurd in het verleden. Ik voelde me boos, hoe die buren gewoon aan het toekijken waren. Ik schaamde mij, tegenover de ouders van mijn vriend dat hij er bij betrokken wordt. Yvo zit bij een motorclub, en ik voel mij onveilig op straat, ik maak mij zorgen om mijn vader en mijn broertje wanneer zij alleen over straat gaan, maar nu ook mijn vriend. Volgens de agent is het alleen bang maken, en hoef ik mij geen zorgen te maken.


Dit zorgde ervoor dat ik het kwijt moest, de hele dag ben ik al stil en denk ik na over wat ik had moesten doen. Ik voel me zo rot en kan niet meer rustig leren voor mijn toetsweek. Ik weet niet zo goed wat ik er mee moest, mijn vader vindt psychologie de grootste bullshit die er is, maar na alles wat er in mijn leven is gebeurd ( en nee dit was niet alles ) vind ik het fijn om met iemand van buiten af te praten.

Liefs, Angela