Sommige gedachten kan ik niet openbaren..

Nou daar gaan we dan... Het is jaaaaaaaaren geleden dat ik geschreven heb in een 'dagboek'. Ik merkte aan mezelf dat ik het wel goed kan gebruiken. In mijn hoofd spookt het vaak van de vele gedachten die ik soms heb. Die kan ik hier nu kwijt. Sommige gedachten kan ik namelijk niet openbaren aan familie, mijn aanstaande of vrienden.

Ik merk dat ik soms twijfels krijg over mijn toekomstig huwelijk die gepland staat in 2018. Haha ik bedenk me ineens dat ik ook wel iets soortgelijks op een site heb gezet als de Viva ofzo? Dan krijg je allemaal van die zinloze reacties waar je echt geen reet aan hebt. Twijfels over je huwelijk? Oow ga dan gewoon bij hem weg! Doet je vriend dit of dat of mankeert dit of dat aan hem? Voel je je een klein beetje ongelukkig? Ga dan bij hem weg! Eerste advies; ga bij hem weg.. NU HET NOG KAN!! Yeah right.. Alsof je na 6 jaar zomaar even een streep onder iets zet, alsof het een stukje kauwgum is wat je uittuft en gewoon weer een nieuwe in kan nemen. Ja dat kan. Alsof je relatie niks heeft betekent?

Maar ik WIL niet zo in elkaar steken (wellicht ben ik al wel zo helaas). Dit is niet hoe ik eigenlijk wil leven. Het leven is al zo 'recyclebaar' of hoe dat ook wilt noemen. Is er iets niet goed? Gooi het weg en koop of neem een nieuwe. Toch zit dat systeem er sneller in dan je denkt. Ik bedoel dus het systeem van 'iets is niet goed, we gooien het weg'.
Ik merk dat ik het ook voor mezelf ga rechtvaardigen. Ik heb al een lastig leven achter de rug gehad tot nu toe. Het is niet niks als je een alcoholische vader hebt gehad, een moeder die niet assertief en een wat lagere intelligentie heeft plus weinig binding met haar kinderen heeft, een broertje of 2 met autisme, PDDNOS, een uithuiszetting van één van hen, een vader die vroegtijdig overlijdt en dan ben ik er zelf ook nog.

Inmiddels heb ik heel veel geleerd van deze ervaringen en heb ik mezelf van het laagste schoolniveau opgewerkt tot een afstuderende HBO'er. Iemand die dit specifiek gedetailleerd verhaal leest en mij kent, zal gelijk weten dat ik het ben . Al met al: nee, ik ben nooit aan de drugs gegaan of aan de alcohol (zelfs nog nooit dronken geweest). Ja, ik heb zware tijden gekend dat ik er niet meer wilde zijn. Ja, ik heb ook gelukkige momenten meegemaakt. Ja alles is in het hier en nu soms nog steeds moeilijk of moeilijker. Nee, ik heb haast geen psychologische hulp gehad. Ja, dit moet ik misschien nog wel gaan doen, maar over het algemeen .. gaat het eigenlijk wel

Maakt verder niet uit.. Denk ik.. Ik verwacht niet veel bekenden die dit gaan lezen en anders... dat zien we dan wel weer. Dan zijn mijn gedachten in ieder geval geopenbaard!

Oké terug naar waar ik mee zit. Ik ga dus trouwen. Mijn vriend, aanstaande, verloofde; hoe je het noemen wilt. Heel lief en aardig hoor maar de laatste weken heb ik toch weer wat brainfucks die me zeggen; moet je dit wel doen.

Even weer terug naar vroegaahh - 2009
Toen vond ik een jongeman heeeeeeeeel erg leuk. Politieagent. Ik ben eigenlijk zelfs een beetje geobsedeerd geweest op/door/van hem. Tot 2015 redelijk veel contact gehad, nooit wat geworden. Ik raakte van de kaart van hem door de eerste drie dates die ik met hem had. Ik wist en voelde dat als het het juiste moment was, we super zouden matchen en raakvlakken hebben op allerlei soorten manieren. Na 2015 was het ineens klaar. Mijn huidige vriend en ik gingen uit elkaar. Ik begon HEM te missen en wilde niets meer met die ander te maken hebben. Hem is dus nu mijn huidige vriend. Na een break van een paar maanden kwamen we weer bij elkaar terug, alles weer leuk natuurlijk, alles weer goed.

Ennnnn weer terug naar nu - 2017
Nu zit hij in een dip. Hij, mijn toekomstige man... Omdat ik op één van de politieacademies zit in NL (tijdelijk) heb ik contact gezocht met die jongeman (politieagent). Ik moet een essay maken over 'goed politiewerk' en er werd gezegd dat het dan handig is om iemand te ondervragen die in dat vak zit. Hij dus. Dus totaal niet met het doel om iets weer op te laten bloeien of iets heb ik hem weer aangesproken. Ik moet zeggen ik voel ook echt niks nu op het moment voor hem. Hij vertelde me te zijn verhuist en dat hij verliefd was maar nog geen relatie heeft. Ik vertelde hem dat ik ga trouwen en hij feliciteerde me. Ik hem gevraagd of hij het goed vindt als ik binnenkort wat vragen stel via de app over politiewerk. Hij vond het helemaal leuk en prima. Daarna stelde hij voor of ik eens mee wilde met hem in een dienst. Om te kijken hoe zoiets gaat, wat er dan gebeurd. Heel handig omdat als er dingen gebeuren dan kan ik gelijk zien en ervaren hoe het zit met wetsartikelen die eraan verbonden zijn.
Maar ik ga het denk ik niet doen. Ik weet het vrijwel zeker. Ik wil niet weer dingen oprakelen of weer iets gaan voelen. Geen zin in. Tot op zekere hoogte info uit hem krijgen voor m'n essay vind ik voor mezelf oké. Verder wil ik niet gaan.

Toen ik m'n moeder hierover sprak zei ze gelijk: nee joh dat moet je niet doen. Ik ga het ook niet doen. Toen vertelde ik het mijn aanstaande....

NU KOMT HET VREEMDE!
Mijn vriend reageerde: oooh cooooll! Moet je doen! Vet!

??????????????????????????????????

Hij weet hoe het is gegaan toen! Destijds gingen we in 2015 uit elkaar met als één van de redenen hierom; de politieagent. Dus toen kwamen mijn gedachten die begonnen te ratelen:
- Hoe kan het dat hij niet zoiets heeft van; naaaahh ik heb het liever niet.
- Hoe kan het dat hij zo'n blije reactie geeft?
- Wilt hij van me af? Alsnog?
- Heeft hij zelf dingen die hij verbergt en dan voor mij zo blij reageert zodat als hij contact zou hebben met een oude vlam dat het dan wel goed MOET wezen omdat 'ik heb het van jou ook geaccepteerd!' ??

Ja ja ja, ik weet dat deze ingevulde negatieve gedachten niet zo leuk zijn. Maar het punt is dames en heren, ik heb genoeg mensenkennis inmiddels en ik weet vrijwel exact hoe hij in elkaar steekt als ik kijk naar patronen en dergelijke (JA IK DOE EEN SOCIALE ACADEMISCHE STUDIE en dan leer je dat xD).

Feit blijft wel; het is een wat vreemde reactie. Feit blijft ook; dit heeft hij best vaak. Wat heeft hij best vaak? Reacties alsof het hem niet echt boeit!?
Kijk; als alles vriendschappelijk is en je kan gewoon praten met elkaar; ik zou ook verder niet jaloers zijn. Maar er echt om juichen onderhand? Ik verwacht van mijn aanstaande een wat.. andere reactie.


Dat niet alleen:
Mijn aanstaande zit niet zo lekker in zijn vel. Dat speelt al langer, misschien al wel een jaar. Ik vroeg hem (toen hij terug kwam bij me) naar de psycholoog te gaan want er klopten dingen niet. Hij zou dit gaan doen. Deed hij niet. Hij heeft inmiddels onrealistische angsten, en op aandringen van mij gaat hij nu EINDELIJK naar een psycholoog. Om zijn angsten te dimmen gebruikt hij af en toe 'een biertje'.. Oké.. Als je goed gelezen hebt, heb ik inmiddels jarenlange ervaring gehad met hoe alcoholisme in zijn werking gaat of kan gaan.

NEE ik zeg niet dat hij nu een alcoholist is of gaat worden! JA het is fout om je angsten op deze manier te dempen. Zo kan je alcohol op den duur wel gaan misbruiken en het is vaak wel 'een eerste stap naar'.

Mijn twijfels opgesomd:
- sommige dingen lijken hem niet te boeien (lees: politieagent/breakup 2015)
- alcohol gebruikt hij steeds meer om zijn angsten te dempen
- soms is de relatie niet meer gelijk; ik meer hulpverlener en hij meer cliënt, daarom heb ik hem doorgestuurd naar een psycholoog
- ik voel me niet meer gewaardeerd
- het gaat bijna elke dag over zijn angsten
- als ik met hem praat dan lijkt hij afwezig in gesprekken

Er zijn overigens nog meer dingen die ik niet zo leuk vind aan hem en die kleine dingetje maken één grote stapel. En dan komt bij mij de gedachte om de hoek: moet je wel met hem trouwen? Is dat wel verstandig?
Dan krijg ik gelijk daarna een andere gedachte met: hij heeft jou toch ook niet verlaten toen je het moeilijk had?
Daarna gelijk: ja maar ik heb aan mijn problemen gewerkt en bewust opgepakt, dat doet hij niet
Vervolgens: dit gaat vast wel weer over, als hij eenmaal bij de psycholoog zit, geef het wat tijd.
En: hoeveel tijd moet ik dit nog gaan geven? Er zijn al 6 jaren om waarin duidelijk was dat hij geholpen moest worden en dit niet oppakte.
Ook: ja maar ja, overal is wel wat. Je kan bij hem wel weggaan, maar een andere man heeft weer andere dingen die je misschien niet leuk vindt.
En: is dat wel zo? Ik hoor en lees genoeg andere verhalen over 'leukere' en 'sterkere' relaties. Hij heeft geen ruggegraat... Geeft zichzelf geen trap onder z'n hol om te werken aan zijn problemen. Hij lijkt wel compleet vast te zitten. Ik kan praten als brugman met hem maar het heeft totaal GEEN effect,

De grote vragen zijn:
Hoe egoïstisch ben ik als ik bij hem weg ga en mezelf een beter leven gun? Kan ik wel bij hem weg, kan ik dat eventueel wel aan? WIL ik wel bij hem weg? Is dit niet iets tijdelijks? Hoe lang geef ik dit de tijd?

Etcetera etcetera.

Ik ga in ieder geval niet mee met die politieagent, dat is één. En verder... ik zie wel.