Ze zullen het nooit begrijpen.

Ze zullen het nooit begrijpen. De angst, de pijn,… Hoe kan ik die stille tranen ooit vergeten. Hete druppels op een brandende huid. Die scherpe pijn die recht door mijn borstkas trok en mij van kop tot teen verstijfde. Die eenzaamheid… hoe kan ik die intense eenzaamheid ooit vergeten. Ze hebben het nooit begrepen. Die leegte. Die haast tastbare leegte. Ze zullen het nooit begrijpen. Al die kleine en grote trauma’s… tijd heelt niet alle wonden. Ik wil geen excuses horen… Ik wil zelfs geen verontschuldigingen. Ik wil geen schouderklopje of troostende woorden… Wat ik wil is rust en vrijheid. Niemand die me zegt wat ik moet en niet mag voelen. Wat ik wel of niet mag doen. Ze zullen het nooit begrijpen. Wat ik wil zijn ogen die het zien. Ogen die zien dat ik pijn heb. Wat ik wil zijn oren die het horen. Oren die horen dat ik bang ben. Wat ik wil zijn handen die het voelen. Handen die voelen dat ik het niet alleen kan. Wat ik wil is iemand die het begrijpt. Iemand die mij begrijpt.

Nog mensen die zich soms zo ongelofelijk onbegrepen voelen?