Aan de jongen die niet voor mij durfde te kiezen

Hoi,

Een brief zoals deze beginnen is moeilijk. Moeilijker dan ik ooit had gedacht eigenlijk. Want ik had niet gedacht dat ik 'm ooit zou hoeven te schrijven. Vanaf het moment dat ik je ontmoette wist ik dat jij en ik iets hadden. Ik kon m'n ogen niet van je af houden en ik viel als een blok voor je.

Jij keek terug en ook jij leek gevangen door het speciale tusen ons. Toen er eindelijk een gesprek kwam wist ik dat er geen weg meer terug was.

Vanaf je eerste berichtje zat ik aan mijn telefoon gekluisterd. Ook al was je geen app'er, wilde ik zo veel mogelijk contact met je. Ik wilde zo graag bij je zijn.

We gingen op date. En daarna nog een aantal keer. Het duurde niet lang voordat ik alles van mezelf aan jou gaf. Ik kon het niet tegenhouden. Jij voelde zo goed. Ik wilde m'n lichaam aan je geven, je aanraken, omdat ik wist dat ik dan bij je zou zijn.

Het ging allemaal makkelijk, wat ergens eng was. Er was ook een vervelend stemmetje die zei dat dit te goed was om waar te zijn. Ik heb het genegeerd en weggestopt. Ik wilde jou zien. Lief, attent, zorgzaam en in mijn ogen gek op mij. Maar iedere keer als je me verliet of appte dat je ging slapen, was je alles behalve van mij.

Ik kreeg geen hoogte van wat je dacht. Ik kreeg geen grip op jou. Ik wilde je vangen en nooit meer loslaten, maar je bleef ongrijpbaar. Ik had alles voor je over. Ik reisde vanuit school 3 uur jouw kant op met de meest rotte verbinding van het OV die je maar kon wensen. Ik wilde dat je bleef, want ik wilde alles aan jou. Elke dag.

Toch klopte er iets niet. Des te leuker ik je begon te vinden, des te meer jij me buitensloot. Hoe meer ik je wilde, hoe minder jij contact met me hield. Hoe meer jij losliet, hoe meer ik trok. Voor jou misschien vervelend, maar ik kon niks anders. Ik wilde jou. Het deed pijn als ik jou liefde niet kon voelen.

Alle keren dat we elkaarzagen, moest ik een heel eind reizen en tijd vrijmaken in mijn drukke college rooster. Je belde me nooit als ik je nodig had, je kon nooit als het mij goed uitkwam. Altijd jouw manier, jouw weg.

Ik kan misschien nooit uitleggen hoe erg ik jou wilde. Ik kan niet in woorden uitleggen hoe graag ik je naast me wilde hebben als ik het niet zag zitten. Er is geen antwoord waarom ik voor je bleef vechten toen jij de deuren dichtdeed.

Soms gaf je mij het idee dat we er bijna waren. Het leek alsof je je soms bijna overgaf en eindelijk de keuze voor mij wilde maken. Misschien was het daarom wel dat ik bleef strijden. Want ik had het gevoel dat de deur niet dicht stond. Tot die ene dag.

Jij appte me. Je zei letterlijk dat je niet weet hoe we verder kunnen en of het wel goed is voor ons beide. De vonk tussen ons was gedoofd. De liefde tussen ons brak op de grond. Je zei dat je me niet kon geven wat ik wilde. Dat het beter voor mij zou zijn als je ging.

Ik brak. Ik voelde me leeg. Er kwam geen reactie van mij. Ik heb me nog nooit zo erg gevoeld. Daarom schrijf ik je deze brief. Want ik wil je wat vertellen. Allereerst ben ik pislink om het feit dat jij me niet zelf liet kiezen, maar de keuze nam voor mij. Je dacht blijkbaar dat jij het recht had voor mij te beslissen wat beter voor mij zou zijn. Guess what, zo werkt de wereld niet.
Ik ben een sterke vrouw die prima in staat is om keuzes te maken. Die heel bewust kiest iedere dag weer. En misschien zijn de keuzes niet altijd even verstandig, maar het zijn wel mijn keuzes. En niet die van jou.

Voor eens en altijd vertel ik je nu dat je de grootste fout hebt gemaakt die je maar kon begaan. Want naast het feit dat ik boos op je ben, voel ik ergens ook medelijden. Je hebt namelijk niet één seconde aan mij gedacht. Je wist hoe ik in elkaar zat en nu flik je me dit. Jij dacht alleen aan jezelf. En egoïsme is niet chic. Het staat je niet. Het maakt je lelijk.

Maar ondanks dit alles ben ik dankbaar voor wat je me hebt laten voelen, want ik weet nu dat ik leef. Ik weet dat ik kan geven. Dat ik kan strijden en vechten. Ik was degene die heeft gestreden. Jij was de lafaard die mij de rug toekeerde en weg liep. En alleen zwakkelingen lopen weg. De sterke blijven staan met hun rug recht.

En dat is wat ik vanaf nu altijd zal blijven doen. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik mijn kracht heb getraind. Dat ik nog rechter op kan lopen. Getekend door jouw wonden, maar een les geleerd die ik nooit meer zal vergeten. Je vergif stroomt langzaam uit mijn aderen. En ook al ben je niet uit mijn systeem, het einde is in zicht. En ik kan voor altijd vrij ademen.
01 okt 2017 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Kirsten03
Kirsten03, vrouw, 26 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende