Gemis

Badend in het zweet word ik wakker. Hoor de geruststellende stem van mijn vriend. Heel langzaam besef ik me dat het een nachtmerrie was. Mijn gezicht nat van tranen.

Volgens vriend roep ik af en toe haar naam als ik slaap. Drie jaar geleden is onze kat doodgereden voor mijn ogen. Het staat op mijn netvlies, zo duidelijk alsof het de dag van gisteren was. Een vroege zaterdagochtend, een uur of half zeven. Hond en ik waren buiten en staken de weg over. Een doorgaande weg waar altijd wel iemand loopt, fietst of rijdt. Maar toen niet, het was heel rustig. Terwijl we aan de overkant staan zie ik ineens kat de weg over rennen. Ik wist niet dat ze buiten was. Op een gegeven moment willen we weer terug en kat neemt een aanloop. Vanuit het niets doemt er een zwarte auto op en in paniek denk ik 'of het gaat nét goed of het gaat gigantisch mis'. Het ging mis. De auto raakt haar frontaal en rijdt met gierende banden door. Ik hoor mijzelf schreeuwen. Kat schiet onder de dichtstbijzijnde geparkeerde auto en hond en ik weten niet hoe snel we naar haar toe moeten rennen. Een verlaten weg. Een auto. Een kat. Hoe groot is die kans ? Kat ligt klagelijk miauwend onder de auto. Ik kan niet bij haar komen, ze ligt in het midden. Ren zo gauw mogelijk naar huis waar mijn vriend gelijk de dierenambulance belt. Ze zijn er snel. En met een soort schepnet halen ze haar onder de auto vandaan. Mijn vriend is daarbij, ik niet. Vanachter het raam zie ik dat hij de kat in zijn armen heeft. En samen met de vrouw van de dierenambulance loopt hij naar ons huis. Dan heb ik nog even hoop. Maar die hoop vervliegt heel snel. Ze is overleden. Ik weet nog dat ik op de grond viel van emoties en dat de vrouw van de dierenambulance mij probeerde te troosten.

Lange tijd nam ik het mijzelf kwalijk. Waarom wist ik niet dat kat buiten was ? Was ik maar op een ander tijdstip gaan wandelen. Maar dat soort vragen brengen haar niet terug. We hebben haar begraven in een bos in Drenthe, waar ze heel graag was. Het is een soort mini-kerkhofje. Er liggen ook andere dieren.

Wat mij troost geeft is dat ze opgewacht werd door drie andere katten en twee honden. Die gedachte houdt mij staande. Daar geloof ik in. Net zoals ik geloof dat ik haar ooit weer terugzie.

Ik mis haar. Af en toe doet mijn lijf gewoon pijn van het gemis. Daarom droom ik erover. Het zijn altijd de laatste vreselijke momenten, nooit de mooie veertien jaren die we met haar hebben gehad. Toen het net gebeurd was durfde ik mijn ogen nauwelijks dicht te doen. Omdat ik de beelden steeds voor me zag. Ik hoop dat de nachtmerries minder worden.

(twaalf minuten hometrainer, wandeling met hond)
Ontbijt: brinta met scheutje melk en een sinaasappel
Twee mokken aardbeienthee, schaaltje kwark
(wandeling met hond)
Lunch: twee maisboterhammen met wat boter, kipfilet en paprika, glas karnemelk
(fietsen en lopen)
Twee glazen water, glas frambozenlimonade
Avondeten: bloemkool met tuinkruidensaus en knapperige vis, glas water
Twee mokken citroenthee, glas water
(met hond naar buiten)
17 aug 2017 - bewerkt op 10 nov 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Groningse
Groningse, vrouw, 52 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende