Het leven dat ik leef.

Alleen in huis, mijn eigen huis.
De muziek aan en mee galmen. Ineens komt dit liedje in mij naar boven.
Geluid nog harder en binnen laten komen.

https://www.youtube.com/watch?v=ongusIgu0zw


Ik wil niet gehoorzaam, getemd en oppassend zijn
ik wil niet fatsoenlijk, geremd en volwassen zijn
ik ben niet van jou, nee ik ben vrij
mijn leven is van mij

op `t ijs wil ik schaatsen
en zelf zien hoelang het houdt
op `t koord wil ik dansen
gevaarlijk? dat laat me koud
ik ga voor geen risico opzij
`t leven is van mij

mij kun je niets leren, met dwang en met straf
ik weiger te buigen voor plicht
wil jij me bekeren, dan wend ik me af
en vlieg als een meeuw naar het licht

ik wil alles leren
vrijwillig en zonder dwang
en alles riskeren
want ik ben voor niemand bang
zo vecht ik en worstel ik me vrij
mijn leven is van mij

ik wil me niet schikken
voor niemand een voorbeeld zijn
ik wil niet door blikken
van and`ren beoordeeld zijn
ik hou niet van huichelarij
het leven is van mij

en wil je me binden
dan krijg je protest
zo hard als ik kan, schreeuw ik 'nee'
en mocht je me vinden
verlaat ik het nest
en duik als een meeuw in de zee

ik hunker naar vriendschap
en wil graag geborgen zijn
ik deel in jouw blijdschap
en ook als er zorgen zijn
maar vraag niet mijn leven
dat kan ik jou niet geven
mijn leven is van mij

van mij!

En dan moet ik denken aan dit account. De plek waar ik niet of nauwelijks meer kom. Niet meer schrijf.
Enkele teruggelezen en ik besef me maar weer eens waar ik sta. Waar ik vandaan kom.
Hoe tevreden en trots ik mag zijn. Dat ik op mijn plek zit. Met mezelf, met mijn maatje, met mijn omgeving.

Soms slik ik opmerkingen door. Op tijd. Omdat ik weet dat het bij mijn verleden hoort en het kan verraden. Niet vaak meer en steeds met minder schuldgevoel of emoties. Ik hoef niet meer te delen als ik het niet wil. Het zit mij niet meer dwars. Steeds bewuster en steeds vaker voor mezelf kiezend en opkomend.

mij kun je niets leren, met dwang en met straf
ik weiger te buigen voor plicht
Nooit en nooit meer. Daar ga ik niet in terecht komen.

Ik zet in op mijn kracht.
ik deel in jouw blijdschap
en ook als er zorgen zijn

Ik ben een mensenmens en daar ben ik maar wat trots op.
Het raakt me als ik mezelf in de spiegel bekijk. Ik mag trots zijn.
En heel heel soms... neem ik daar eens bewust de tijd voor.
Vaker dan eens vergeet ik mijn overwinning.
Ik droom wel eens van een week topsporter te mogen ervaren.
Ik denk dat ik al jaren topsport geleverd heb.
Ik heb mijn eigen Olympische medaille gehaald.
24 jul 2017 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Past&Today
Past&Today, vrouw, 32 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende