De update

Buiten hoor ik een bus voorbij rijden. De laatste bus, waarschijnlijk, want het is een doordeweekse dag. Hij doet mij denken aan al de keren dat ik tot laat bij mijn ex-vriendje bleef en de laatste bus naar huis pakte. De laatste keren was dit anders. Hij had de auto van zijn ouders overgekocht en kon mij naar huis brengen, later nog dan de laatste bus. Dat, terwijl ik niet tot na de laatste bus had willen blijven...

Het nare is dat mijn ex-viendje zijn titel niet te danken heeft aan de rol die hij had voor twee weken geleden, maar aan zijn rol in mijn leven van een jaar of vier in het verleden. Ik zou hem anders willen noemen, maar ik weet niet hoe. Ik geloof dat ik hem hier altijd Smartie noemde. Ik wilde niet eens over Smartie vertellen, hier, en toch kan het verhaal niet zonder hem.

Alles is voor mijn gevoel kapot gegaan. Vorig jaar was dit zo anders, maak ik mijzelf wijs. Ik was alleen en gelukkig met alleen-zijn, ik doorliep mijn studie nominaal, ik voelde mij een sterk mens. Ik had vrienden en was gelukkig met mijn vrienden. Toch moet ik mijzelf nu inprenten dat dit niet zo was. De avond voor mijn laatste tentamen sloegen de stoppen door waardoor ik dacht dat God de wereld ging vernietigen en ik degene was die dat tegen moest houden en ik was een week of zes lang na die dag zowel dag als nacht bang voor global warming. Mijn vrienden kregen het druk met vakantie en zichzelf en lieten ineens nauwelijks meer van zich horen. Ik voelde me eenzaam. En dat was het begin waar het mis ging. Ik nam contact op met Smartie... Niet dat we nooit het contact helemaal verloren hadden, maar ik intensiveerde het contact. Uiteindelijk heeft het contact geleid tot zoveel spanningen, verlangens, teleurstellingen... Waarom heb ik het ooit gedaan? Maar dat weet ik ook donders goed: het contact vóélde zo goed. Het contact voelde zo goed dat ik dacht dat ik opnieuw gevoelens kreeg voor Smartie. Van Smartie wist ik al dat hij ze had. Ik had mezelf moeten inprenten dat het niets uitmaakte, dat ik niets met die gevoelens hoefde te doen. Maar ik raakte in paniek en vroeg mijn coach, die ik net sinds die zomer had, om raad. Zij raadde mij om wel mijn gevoelens te vertellen, maar te wachten met een relatie tot ik sterker in mijn schoenen stond, een jaar ofzo, zodat ik in tussentijd nog aan mijzelf kon werken en kon groeien. Ze zei, dat als hij en ik elkaar inderdaad zo goed aanvoelden, het belangrijk was om contact te hebben en te praten. Dat, terwijl ik eerder wel eens bijna alles had weggegooid.

Maar natuurlijk ging niet alles zoals het moest. Alles hebben hij en ik verpest. Ik heb nooit verteld dat het waarschijnlijk wel een jaar ging duren. Op een avond kusten we op de bank, en alles werd daarna zoals het was tijdens onze relatie, een jaar of drie ervoor. In het niet weten wat te moeten doen en het geen overzicht hebben over de situatie en wat goed is en wat niet, heb ik er weken over gedaan om te zeggen dat het zo niet goed was, dat het anders moest.

Door alle druk die er van buitenaf werd gelegd op het feit dat we meer naar elkaar toe trokken, ging ik er bijna aan onderdoor. Mijn coach raadde aan om een maand geen contact te hebben met Smartie, om rust te krijgen in mijn hoofd. Ik weet niet of het heeft mogen baten. Mijn coach had willen proberen mij weer overzicht te laten hebben, maar de verwarring in mijn hoofd werd alleen maar groter en erger. Mijn omgeving liet stevig merken dat ze niet blij waren met mijn hereniging met mijn jongen. Ik heb zoveel gehuild, geschreeuwd dat ik van hem hield. En toch was er al die tijd iets dat zo erg twijfelde. Een stem die ik wilde negeren, omdat ik van hem houden wilde. En omdat ik niet van hem houden mocht, en daardoor moest proberen een weg te vinden om wel van hem te mogen houden. Terwijl ik niet eens wist in hoeverre ik van hem hield.

En laatst ging alles stuk. Smartie was zo vol ongeduld. Ik was zo wispelturig en was zo onduidelijk. Ik was zo in de war... Smartie vroeg hoe snel ik zou veranderen, hoe snel ik zou zekerweten. Ik zei dat ik dat niet wist, dat het waarschijnlijk niet snel genoeg zou gaan voor hem. Ik wist dat ik een psycholoog zou gaan zoeken, omdat mijn coach me niet meer kon helpen, maar wist niet wanneer ik weer duidelijkheid zou krijgen, en wanneer de verwarring ontward zou worden. Hij antwoordde dat het dan over was. Het was zo erg en tegelijkertijd zo opluchtend...

Ik heb nog steeds geen psycholoog. Mijn vrienden roepen naar me: schiet op, zoek er één, nu! Maar alles gaat zo langzaam... Ik ben zo langzaam. Alles één voor één. Ik heb een lijstje, en moet ze nu gaan bellen. Maar ik weet niet eens meer wat mijn probleem is. Alles is zo'n brei, zo'n grote puinhoop... Alle structuur is weg. Het begon met dat ik therapie moest zoeken voor faalangst, en dat dan voor tijdens komend schooljaar. Maar ik geloof dat het nu niet meer puur daarom gaat, maar ook over het omgaan met mijn emoties, het ontwarren van mijn brein, of misschien zelfs het in elk geval tegen iemand kunnen praten...

Mijn vrienden worden gek van me. Ik weet niet of het buien zijn, en vervormingen van alles wat ik zie, maar ik denk dat ze boos zijn. Ik zie alles door die bril, totdat iemand er een draai aan geeft en ik boven die ideeën kan staan. Dan denk ik: Wat heb je al die tijd gedacht? Je moet die psycholoog zoeken, Roodje! Laat je hoofd rechtzetten... Laat je levenslust ingieten... Maar dan moet ik wel die telefoon nog durven pakken. Bel je überhaupt een psycholoog? Of moet je gewoon mailen voor een kennismakingsgesprek? Ik weet het allemaal niet... Het treurige is dat ik niet eens mijn vrienden vragen durf. Inmiddels ben ik bang dat ze allemaal met elkaar communiceren en vertellen wat ik verkeerd doe. Ik weet dat het grote onzin is. En toch denk ik het. Ik ben zo bang voor alles wat ik verkeerd en fout doe. Terwijl het leven toch een uitdaging is.