Okja.

Zo. Dat was een tranentrekker! Nou ja. Bij mij zijn de tranen er al vrij snel en al helemaal als er dieren in het spel zijn.

Okja is zo'n film. Hoewel het reuzenvarken een geanimeerd dier is, val je toch als een blok voor haar. Net als Mija, de dochter van de boer die voor Okja zorgt, bouw je een band op met het vriendelijke dier dat uiteindelijk bestemd is als voer op het bord van de mens. Mija groeit op met het dier en is dus gebroken als haar opa haar meeneemt het bos in, en haar een gouden varkentje geeft terwijl hij verteld dat op dat moment haar zielsmaatje wordt geegemomen door mensen van een grote corporatie, die Okja hebben gemaakt ooit in een lab.

De film is mooi. Je voelt mee met Mija en je krijgt het lugubere van een slachthuis te zien. Het lieve en zorgzame karakter van Okja en dan de kille, lugubere slachtstal en nog iets ergers eigenlijk. En terwijl ik mijn karbonade nog het verwerken was, keek ik naar mijn lege bord met afgekloven bot en toen naar de film die ik aan het kijken was en damn...Ik voelde me zo schuldig. Hoewel ik nooit beelden heb gezien van een slachthuis, kon ik me heel erg goed voorstellen, dat hoe Okja werd behandeld, het ook zo moet zijn voor onze varkens. En als je je dan beseft dat varkens, zachte, lieve en vooral heel slimme dieren zijn...Dan breekt je hart. Vooral een scene tegen het einde van de film. Als je denkt dat het ' eind goed, al goed' is. Dan zie je iets gebeuren waarvan je hart huilt.

Op netflix in de reclame zag je de humorvolle scene's. Niets had me hierop kunnen voorbereiden. En daarvoor ben ik ze opzich wel dankbaar. Als ik op voorhand had geweten wat voor film dit was, dan had ik hem nooit aangezet.
Mijn vriend plaagde me nog. Al vechtend tegen de tranen kreeg ik een hand op mijn schouder en vroeg hij 'moet je al huilen?' en voelde me nogal betrapt. Maar ik was niet de enige want hij had ook tranen.

Nu zal ik wel hypocriet zijn. Want ik houd wel van mijn stukJE vlees. Maar ik ben me niet vaak zo bewust geweest van wat ik net had gegeten. kijkend naar de botten op mijn bord terwijl Okja naar de slacht werd gebracht. Sterker nog; Ik voelde me slecht. Wat een uur geleden nog prima had gesmaakt had nu een nare nasmaak.

Ik laat het nog even op me inwerken. Maar ik weet bijna zeker dat deze film mijn eetpatroon zal veranderen.
MInder vlees en op naar 'verantwoord' vlees van de biologische slager.

Okja deed me, in a way, ook een beetje denken aan mijn tante in Noorwegen.
Vroeger had mijn opa elk jaar een varken dat ze vet mestten voor de slacht in de winter. Mijn opa slachtte het dier zelf en elk jaar was het opnieuw drama. Mijn tante gaf het nieuwe dier een naam, kwam het knuffelen en sliep soms zelfs compleet met dekentje en kussen bij het varken in het hok. En elk jaar brak haar meisjeshart als er weer een stuk vlees van haar maatje op haar bord lag. Damn. Ik moet er niet aan denken.
Mijn opa en oma woonden in Noorwegen HEEL erg afgelegen en hadden geen cent te makken. Dat varken was voor hen van groot belang. Ugh, ik zou niet graag in de schoenen van mijn tante willen staan. De horror!

Jup. Een goede, mooie, verdrietige film.

29 jun 2017 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van inoue
inoue, vrouw, 36 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende